Strategy&Future

twitter facebook link Tym razem przedstawiamy książkę, która po części dotyczy badań nad techniką kosmiczną, a po części stawia przed nami otwarte pytanie retoryczne o przyszłość ludzkości. Tytuł oryginalnego angielskojęzycznego wydania od razu może się skojarzyć ze statkiem kosmicznym Starship, który jest obecnie rozwijany przez firmę SpaceX należącą do Elona Muska [4]. Książka ta jest jednak od niego dużo starsza (pierwsze wydanie w 1973 r.). W języku polskim książka została wydana pod tytułem „Kosmolot i czółno” w 1983 r. (wydawnictwo Czytelnik) oraz w 1992 r. (wydawnictwo Editions Spotkania). Można ją nadal dostać na Allegro i OLX.

Sen o Stanisławie zasiadającym na polskim tronie przyśnił się angielskiemu dyplomacie wcześniej, dużo wcześniej niż głównemu zainteresowanemu. Naprawdę lubił Rzeczpospolitą – co najmniej tak samo szczerze, jak nie znosił Prus. Myślał zawsze o tym podupadającym państwie jak o niszczejącym pałacu, w którym można by jeszcze kiedyś wystawić wspaniały bal…

W rzeczy samej sytuacja ludzi, którzy znaleźli się na najwyższych w kraju stanowiskach, jest taka, że nie tylko nie dzieje się w państwie nic, co by ich nie dotknęło, ale też prawie zawsze to, co się im przydarza, ma jednocześnie konsekwencje dla państwa. Wynika z tego, że ich życie, nawet prywatne, zasługuje na to, by opowiedzieć je przyszłym pokoleniom, aby posłużyć im mogło za ostrzeżenie. Stanisław August Poniatowski

Jacek Bartosiak recenzuje fascynującą książkę „Avoiding the Punch: Investing in Uncertain Times” autorstwa Louis-Vincenta Gave’a.

No dobrze, ale kiedy zamierzasz im wytłumaczyć, o czym to tak naprawdę jest? Że taka noc – i wiele do niej podobnych – wydarzyła się na jawie? I milipanci, znaczy – milicjanci, rzeczywiście grzali się przy koksownikach, ale nikogo w nich nie palili? Maszyny-szarzyny pracowały na pełnych obrotach, choć może nie do końca w ten sposób, a pomniki i popiersia Ptasznika straszyły swoim orlim profilem jeszcze nie tak bardzo dawno temu; tyle że nazywano go wówczas „Leninem” – też zmyślone, choć mniej obrazowo?

Od trzech lat, na początku grudnia czytam moim dzieciom „Wrońca”, ciemną, oniryczną baśń Jacka Dukaja o… No właśnie – o czym? Najłatwiej byłoby powiedzieć, że o wybuchu Stanu Wojennego. Pewnej mroźnej nocy, po której nie było Teleranka. A potem zaczęli też znikać kolejni tatusie i mamy, wujkowie i babcie… *Poprawka do audio – powinno być : Za dużo w nim zbiegów okoliczności – jak choćby to zdjęcie, które obiegło cały świat: czołgi na tle afisza kinowego ogłaszającego, że „Czasy apokalipsy”. Nie wiadomo, jak dobrym fotografem mógł być Chris Niedenthal, ile mieć zwykłego fartu – szczęście i talent to za mało dla takiego kadru. To baśń chciała tu samą siebie opowiedzieć.

Kiedy wyburza się budynek, ładunki wybuchowe umieszcza się zazwyczaj na parterze. Dlatego też przez ułamek sekundy po eksplozji można odnieść wrażenie, że nic się nie zmieniło. Gmach pozostaje na swoim miejscu, podtrzymywany energią wybuchu. Dopiero potem rusza lawina destrukcji.

Kiedy wyburza się budynek, ładunki wybuchowe umieszcza się zazwyczaj na parterze. Dlatego też przez ułamek sekundy po eksplozji można odnieść wrażenie, że nic się nie zmieniło. Gmach pozostaje na swoim miejscu, podtrzymywany energią wybuchu. Dopiero potem rusza lawina destrukcji.

Jacek Bartosiak recenzuje książkę „Przyszłość geografii. Jak polityka w kosmosie zmieni nasz świat” Tima Marshalla.

Na początku września 2023 r. specjalizujący się w publikowaniu kolejnych list najbardziej wpływowych osób na świecie magazyn „Time” ogłosił zestawienie stu najbardziej prominentnych osób zajmujących się sztuczną inteligencją (Artificial Intelligence, AI). W gronie 25 osób zaliczonych przez redakcję do najważniejszej kategorii „liderów” znalazł się m.in. Brytyjczyk Mustafa Suleyman, w przeszłości współfundator DeepMind, firmy, która stworzyła m.in. AlphaGo (program, który w marcu 2016 r. pokonał ówczesnego najlepszego na świecie gracza w go), a obecnie współfundator i CEO Inflection AI. W tym samym niemal czasie, kiedy „Time” ogłosił wspomnianą listę, Suleyman wraz z Michaelem Bhaskarem opublikował niezwykle entuzjastycznie przyjętą przez elity intelektualne Stanów Zjednoczonych książkę: „The Coming Wave: Technology, Power, and the Twenty-first Century’s Greatest Dilemma”.

Zbigniew Herbert w wierszu „Dlaczego klasycy” składa niniejszy hołd historiograficznej lapidarności: „w księdze czwartej Wojny peloponeskiej Tukidydes opowiada dzieje swej nieudanej wyprawy (…) kolonia ateńska Amfipolis wpadła w ręce Brazydasa ponieważ Tukidydes spóźnił się z odsieczą (…) generałowie ostatnich wojen jeśli zdarzy się podobna afera skomlą na kolanach przed potomnością zachwalają swoje bohaterstwo i niewinność oskarżają podwładnych zawistnych kolegów nieprzyjazne wiatry Tukidydes mówi tylko że miał siedem okrętów była zima i płynął szybko”

Spośród wszystkich znanych mi opracowań i esejów poświęconych „Wojnie peloponeskiej” to właśnie kilka wersów Herberta wydaje się najlepiej oddawać istotę tej książki. Nie chodzi tylko o to, że Tukidydes nie rozwodził się na własny temat, nie bronił swego imienia przed potomnymi – jedynym trybunałem, który mógłby jeszcze być w stanie oddać mu sprawiedliwość…