Jarek Holden

Tłumaczka sprawnie kooperuje między polskim a niemieckim. Niektórzy bohaterowie krzyczą ciszą; - Dość! I ten translatorski rejwach jest słyszalny. Inni wspominają ukochaną, ukochanego i dla nich świat się skończył, bo przeżyli. I ten stan w przekładzie jest również wyczuwalny. Strona 57: „Czym jest pamięć, czym jest zapomnienie? Sposobem na utrzymanie porządku. W bólu. I w życiu jako takim. Gdybyśmy nie zapominali o rzeczach, pękłaby nam głowa. I serce".

Ta proza budzi szacunek. Jest pełna obrazów zachodzących na siebie. Jest opowieść o miłości bez miłości, są wspomnienia, które mogą okazać się zwykłą blagą...

Powieściowe dzieło utkane na stu dwudziestu stronach. To nie jest wyłącznie wspomnienie, lecz fabuła świadectwo umęczonych kobiet wojny.

Książkę napisał Włoch, a mnie pachnie francuszczyzną - Dlaczego? Bo to przypowieść, gdzie aktorów jest niewielu, a scena ogromna. Jest morał. Jest okupacja zmarnowanego życia. Jest zajęcie śmierci przez półżywe oczy. To nie jest (oczywiste) Éric-Emmanuel Schmitt, ale coś z biblijnej przesłanki mamy tutaj na pewno. Szybko, zwinnie, gibko.

Na narratologię składają się nie tylko szczegółowe techniki i procedury badawcze, przede wszystkim składowe to: uczciwość i wspomniany wstyd. Wszystko wypowiedziane głośno, bo spisane w formie KSIĄŻKI. Brawo!