Frontiersman

Rosjanie mocno dążyli do demilitaryzacji Ukrainy jeszcze przed rokiem 2014, co jawnie świadczy o tym, że do wojny się przygotowywali długo przed inwazją na Krym i Donbas. Ostatni minister obrony Ukrainy przed Majdanem Pawło Lebiediew, jak się później okazało, był obywatelem FR i uciekł do Rosji, jak tylko upadł rząd Janukowycza. Tak się też złożyło, że miał firmę budowlaną działającą na Krymie, która dostała mnóstwo zamówień od nowej władzy rosyjskiej na wyspie.

Odpowiadam na falę pytań do poprzedniego mojego tekstu. Łatwiej mi jest opisać tę kwestię w oddzielnym tekście, niż odpowiadać na każdy komentarz i każdą wiadomość do mnie wysłaną. Co zatem miałem na myśli? Jakie to błędy popełnił ten człowiek, które przyczyniły się do rosyjskiej inwazji? Wydaje mi się, że zadający to pytanie po prostu nie orientują się za bardzo, kim był prezydent Zełeński przed wojną i z jakimi hasłami doszedł do władzy. Opiszę wam krótko pewien ciąg logiczny związany z Zełeńskim i rosyjską inwazją.

Grudzień r. 2019. W Paryżu ma miejsce spotkanie tzw. Normandzkiej Czwórki liderów Rosji, Ukrainy, Niemiec i Francji. Przez wiele lat kontynuowany jest ten teatr absurdu, gdzie Rosja udaje, że chce rozwiązać konflikt pokojowo, a nie po prostu szuka sposobu na kontynuacje podboju sąsiedniego kraju, Ukraina próbuje utrzymać status quo, który by nie pozwolił Rosjanom na ten podbój, a Niemcy z Francuzami udają durni, którzy nic nie rozumieją i próbują utrzymać sytuację od eskalacji, bo to źle dla biznesu. Dobrze pamiętam, jak prezydenci Macron i Zełeński po tym spotkaniu szczerze zadowoleni z siebie opowiadali, jaki to jest ogromny postęp i jak im się w końcu po latach uda przełamać sytuację i skierować ją na dobre tory. Prezydent Zełeński całkiem szczerze wierzył, że uda mu się dogadać z Putinem i że dla zakończenia wojny na Donbasie wystarczy jego twardej dobrej woli. Można mu takie poglądy wybaczyć. Zełeński to zawodowy aktor i komik. Showman. On nigdy nie zajmował się działalnością polityczną, nie zajmował żadnego stanowiska w państwowych strukturach, był bardzo słabo zorientowany w polityce międzynarodowej. Nie miał doświadczenia i kompletnie nie rozumiał wtedy podstawowych przyczyn konfliktu między Ukrainą a Rosją. O Macronie nie można powiedzieć nic podobnego. To zawodowy systemowy polityk. On był aktywnym członkiem partii, zajmował stanowiska w różnych urzędach i w końcu w rządzie. To doświadczony polityk, którego kariera jest dość klasyczna dla przeciętnego europejskiego polityka.

Najpierw było szaleństwo bachmutowe, potem szaleństwo kontrofensywne, które zresztą jeszcze trwa i potrwa dość długo, no a teraz dodaje się szaleństwo tajnodokumentowe. I tak żyjemy od jednej medialnej burzy do drugiej. Od euforii do depresji. Od dyskusji, czy Ukraina odbije Krym od razu, czy troszkę później do zastanawiania się czy w ogóle jest w stanie przeprowadzić kontrofensywę, bo już nie ma ani ludzi, ani sprzętu, ani czasu. I tą burzę nam urządzają często czołowe media zachodniego świata. Te, które w tym świecie uważa się za złoty niby standard dziennikarstwa. W rzeczywistości, we współczesnym świecie rządzonym przez youtube i facebook, te media to dinozaury, które próbują nadążyć za uciekającą im epoką i starają się trzymać odbiorcę w ciągłym napięciu. Czyli robią to samo co i "te wasze internety" tylko trochę bardziej niezgrabnie.

Arti Grin. To jest bardzo doświadczony ukraiński oficer artylerii średniego poziomu. Mówiąc doświadczony, mam na myśli że należy do kohorty ukraińskich weteranów walczących od roku 2014 i mających ogromne doświadczenie bojowe. Co jakiś czas ten oficer udziela wywiadów dla kilku dziennikarzy ukraińskich. Średnio raz na kilka miesięcy. W nich daje swoją oceny sytuacji obu walczących stron i ich perspektywy na froncie w następne miesiące. I to jest ciekawe pod tym względem, że jest to ściśle pogląd wojskowego znajdującego się nieprzerwanie na froncie. Co jest rzadkością samo w sobie. Jest bardzo spokojny, wyważony, całkiem krytycznie nastawiony do własnej armii. Oczywiście nie może znać wszystkiego i ocenia sytuacji ze swego poziomu dowodzenia ... i na to trzeba brać poprawkę. Jednak ten człowiek należy do tych którego wywiady oglądam zawsze i z którego ocenami zawsze warto się zapoznać. Kiedyś jeszcze na początku wojny, przed rozpoczęciem rosyjskiej ofensywy na Donbasie wiosną- latem 2022, już robiłem streszczenie wywiadu z Arti. Z perspektywy czasu, możemy powiedzieć, że ogólnie jego analiza była całkiem trafna, chociaż i pomylił się na poziomie taktycznym w niektórych miejscach, bardzo dobrze określił sytuację na poziomie strategicznym wtedy. Więc jego opinie między innym są już sprawdzone czasem.

Ostatnio modnym się zrobiło, omawiając sytuację Ukrainy w tej wojnie, ubolewać nad katastrofalnym stanem tego kraju, który ma być na skraju wyczerpania. No i rzeczywiście - jedna trzecia gospodarki utracona, duża część ludności uciekła z kraju i nie wiadomo, czy powróci, duże straty osobowe walczącej ukraińskiej armii, zrujnowane miasta i całe regiony. Realiści lubiący liczyć suche i twarde liczby w połączeniu z tak samo twardymi interesami mówią jednoznacznie: jeżeli nawet Ukraina tę wojnę przeżyje, to z wojny wyjdzie słaba i wyniszczona. I, co za tym idzie, będzie łatwym łupem Rosji w razie późniejszej dogrywki.

2 marca tego roku grupa wojskowych zajęła 2 wioski w obwodzie briańskim Federacji Rosyjskiej. Natychmiast z rosyjskiej strony ta sytuacja wywołała burzę informacyjną. Media kontrolowane przez Kreml (a to jest w chwili obecnej absolutna większość mediów ogólnokrajowych i regionalnych) zaczęły pisać o ukraińskiej grupie dywersyjnej, która przeprowadziła atak na terytorium Rosji.

Dziś w niemieckim wydaniu Rheinische Post został opublikowany obszerny wywiad z szefem korporacji Rheinmetall, Arminem Pappergerem. Rheinmetall to największy producent broni w Europie i jedna z największych tego typu korporacji na świecie. Pan Papperger podczas wywiadu oznajmił, że Rheinmetall już w tej chwili prowadzi negocjacje z rządem w Kijowie w sprawie budowy na Ukrainie fabryki czołgów zdolnej do produkcji do 400 czołgów rocznie.

W ostatnie dni obserwuję aktywne dyskusje dotyczące sytuacji w rosyjskiej enklawie wewnątrz Mołdawii. W Naddniestrze. Rosyjskie władze twierdzą, że Ukraina szykuje atak na ten kawałek Mołdawii oderwany przez Rosję od tego kraju jeszcze w roku 1992. W sieciach społecznościowych pojawiają się pogłoski o przerzuceniu jednostek ukraińskich w stronę granicy z tym marionetkowym państwem. Osobiście uważam, że jest jeszcze za wcześnie na taką operację i wątpię by Ukraina była na nią przygotowana. Bo nawet biorąc pod uwagę szczupłe siły armii tej "republiki" i wojsk rosyjskiej "misji pokojowej" w tym kraju, sama skala operacji wciąż wymagała by przygotowania i zaangażowania sił których niekoniecznie Ukraina ma do dyspozycji w tej chwili.

Dziś chciałbym napisać parę słów na temat, na który już wypowiadałem się wcześniej w swoim artykule "Ukraiński bilans strat i zysków". Mianowicie o wsparciu zachodnich państw na rzecz walczącej Ukrainy. W ostatnich miesiącach kwestia poparcia dla Ukrainy stała się ważnym czynnikiem politycznym. Państwa ścigają się w tym, kto daje większe i ważniejsze wsparcie. Czyj udział jest większy, kto wydał na to więcej pieniędzy i przez to, kto bardziej wpłynął na przebieg wojny. I w wielu wypadkach, kiedy omawiamy dostawy sprzętu Ukrainie, właśnie operujemy kwotami, które podają w swoich oficjalnych komunikatach rządy poszczególnych państw. Często widzimy w prasie statystyki pokazujące nam kto i ile miliardów dolarów i euro wydał. Niemcy, którzy są nieraz krytykowani za swoją powściągliwość w kwestii dostaw, często wykorzystują ten argument, pokazując, że w kwotowo ich wsparcie Ukrainy jest w czołówce. No a inne kluczowe państwa wspierające Ukrainę do tej czołówki nie trafiają, bo ich kwoty robią o wiele mniejsze wrażenie.

Jak wielu z was już się domyśla, ten tekst będzie poświęcony cyklicznie powtarzającym się dyskusjom w polskich internetach i kręgach eksperckich o tym. czy Rosja i jej armia to już tylko zbiorowisko niekompetentnych amatorów, czy odwrotnie: to jest bardzo niebezpieczny niedźwiedź, który oczywiście zrobił parę błędów, ale ma takie rezerwy i taki zapas wytrzymałości, że jeszcze może wszystko naprawić i wygrać wojnę zajmując Ukrainę. No i w Polsce często w tych dyskusjach wpada się w skrajności w jedną stronę, albo w drugą. Albo właśnie wpada się cyklicznie raz w jedną, raz w drugą. Nawet już memy istnieją na ten temat.

Ten tekst piszę w nawiązaniu do poprzedniego tekstu dotyczącego paradoksu obecnej niemieckiej polityki w stosunku do Ukrainy, gdzie Niemcy jednocześnie i dostarczają znaczne ilości porządnego sprzętu, i tracą przy tym wizerunkowo. Kto nie czytał, zapraszam się zapoznać. Natomiast dziś poruszę inny temat powiązany z poprzednim i zainspirowany dyskusją wokół niego.