Frontiersman

Polscy decydenci, którzy kierują państwem i wojskiem w sytuacjach kryzysowych, niezmiennie trzymają się zasady "nie prowokujmy, by uniknąć eskalacji". Każda nasza reakcja na działania ze strony Rosji i jej wasali z Białorusi podlega tej koncepcji. Staramy się nie dać wciągnąć do wojny i zachować umiar. Na poziomie politycznym składamy głośne deklaracje. Ale w praktyce, aby zrobić krok naprzód, zmierzyć się z przeciwnikiem na własnych warunkach, podjąć inicjatywę – to już nie dla nas. To "wielcy tego świata" mają grać w te gry i budować politykę.

Wczoraj w Wojskowym Instytucie Medycznym zmarł żołnierz 1. Brygady Pancernej, wcześniej ranny na granicy w wyniku ataku nożem, prawdopodobnie przez nielegalnego migranta. W Polsce wiele osób może chcieć dla własnego spokoju postrzegać to wydarzenie jako tragiczny wypadek. Niektórzy starają się usprawiedliwiać, a przynajmniej zrozumieć sprawcę, mówiąc, że to brutalne działania polskich służb prowadzą do takich tragedii. Inni przypisują winę tylko złym migrantom albo tylko służbom białoruskim. Jednak każda osoba, która w ten sposób odbiera tę sytuację, żyje w świecie iluzji. Sednem nie jest to, co się wydarzyło ani kto jest winny. Sednem jest to, że jesteśmy już teraz w stanie wojny z Rosją. Nie z Białorusią, nie z migrantami, nie z aktywistami lewicowymi, ani nie z żadnym rządem w Warszawie. Z Rosją. I im szybciej ten prosty fakt uświadomimy sobie i pogodzimy się z nim, tym łatwiej będzie nam zrozumieć te dramatyczne wydarzenia na granicy.

Izba Reprezentantów Kongresu USA przełamała impas, który trwał przez wiele miesięcy i przyjęła dziś Ustawę o pomocy Ukrainie. Oprócz tego została też przyjęta Ustawa o wsparciu dla Izraela i o Bezpieczeństwie w regionie Indo-Pacyfiku przewidująca rozbudowę amerykańskiej infrastruktury wojskowej w regionie i wsparcie dla Tajwanu. Co ciekawe, przegłosowana i przyjęta została też oddzielna ustawa pozwalająca wykorzystać zablokowane środki rosyjskie dla wsparcia Ukrainy. Teraz ustawy te mają też zostać przegłosowane przez Senat, gdzie raczej nie musi być z tym większych problemów.

W chwili obecnej obserwujemy kolejną odsłonę polsko-ukraińskiej wojny handlowej, toczącej się wokół ukraińskiego eksportu produktów rolnych do Unii Europejskiej. Spróbujmy trochę głębiej spojrzeć na ten konflikt. Co tutaj jest prawdą, a co tylko popularnym mitem? Jak wygląda struktura ukraińskiego rolnictwa i w jaką stronę się rozwija? W końcu, w jaką stronę zmierza obecny konflikt i jaki jest jego najbardziej prawdopodobny wynik?

Tydzień temu słuchając pewnego znanego w tym kraju eksperta z geopolityki, usłyszałem o tym, że Polska ma przygotowywać się na scenariusz gwałtownego załamania się Ukrainy od wewnątrz. Argumentowane to było tym, jak wielkie zmęczenie wojną i załamanie jest odczuwalne w ukraińskim społeczeństwie i jak skłócone są obecnie ukraińskie elity, co zdaniem analityka może doprowadzić do rychłego upadku tego państwa i pełnego zwycięstwa Rosji. I to nie jest pierwsza wypowiedź w podobnym tonie w ostatnich dniach w Polsce, którą usłyszałem. W zasadzie każdy dziennikarzy czy wolontariusz, który jeździ na Ukrainę, pisze i mówi o zmęczeniu wojną na Ukrainie, co dla wielu oznaczać ma, że prawdopodobnie niedługo dojdzie do rozmów pokojowych z Rosją. Tu jak widać zdania polskich ekspertów się rozchodzą. Ktoś myśli o zwycięstwie Rosji, a ktoś za negatywny scenariusz uważa zmuszenie przez Zachód Ukrainy do pokoju.

Konflikt izraelsko-palestyński nie ma rozwiązania. I raczej jest mało szans na znalezienie tego rozwiązania w przyszłości. Ten konflikt jest zamkniętym, powtarzającym się cyklem przemocy. Jest jak Uroboros, gdzie przyczyna rodzi skutki, a skutki - nowe przyczyny. I tak bez końca. Tak, oczywiście, wiem o wpływach sił zewnętrznych na ten konflikt i wiem, że wielu uważa, iż to jest główny powód, dlaczego ta wojna się nie kończy. To prawda. Ostatni atak Hamasu na Izrael jest aktem na tyle korzystnym dla niektórych graczy, że ciężko uwierzyć, by był przypadkowy. Ale to manipulowanie i sterowanie konfliktem zawsze ma podstawę w postaci realnej wrogości i determinacji obu stron do kontynuowania wojny. Gdyby tej podstawy nie było - nie byłoby czym sterować. I nawet gdybyśmy Izrael i Palestynę odizolowali od świata i każdego wpływu z zewnątrz, konflikt między nimi by nie ustał.

Post w stylu "kij w mrowisko". Chcę wrzucić kilka tez i pytań do dyskusji na temat systemu dowodzenia Siłami Zbrojnymi RP. Temat niejednokrotnie już omawiany, ale obecnie mamy do tego kolejny powód.

O systemowych problemach w stosunkach polsko-ukraińskich.  Część II

O systemowych problemach w stosunkach polsko-ukraińskich. Część I

Trwa 18 miesiąc wojny na Ukrainie. Wojna przyniosła ze sobą ogromne zmiany dla ukraińskiej gospodarki i politycznego pola tego kraju. Wpłyneła ona również na największych ukraińskich przedsiębiorców czyli oligarchów. Wojna stopniowo prowadzi do centralizacji władzy i wzmocnienia struktur w państwowych, przy jednoczesnym osłabieniu wpływu tych ludzi, których możemy nazwać oligarchami, na procesy polityczne i gospodarcze na Ukrainie. Oczywiście na tle obecnych konfliktów z Ukrainą wiele osób w Polsce delikatnie mówiąc nieufnie podchodzi do takich moich tez, albo nawet uznaje je za absurdalne. Coraz bardziej popularne w polskiej opinii publicznej są tezy, że rosnący wpływ oligarchatu jest prawdziwą przyczyną takiej postawy ukraińskiego rządu i rzekomych podziałów, które pojawiły się w obozie rządzącym tym krajem. Dlatego postanowiłem w oparciu o konkretne dane pokazać Państwu, jak realnie zmienia się rozkład sił w ukraińskiej gospodarce i w którą stronę rozwijają się stosunki ukraińskiego państwa z największymi oligarchami. Zrobimy to w oparciu o źródła i liczby. Dla tych, którzy są chętni sprawdzić te dane, linki umieszczę w komentarzu pod postem. W tekście będę wstawiał odnośniki.

Na razie rosyjski reżim zachowuje się dokładnie tak jak miałem nadzieje się zachowa. Czyli przykręcają śrubę coraz mocniej podczas gdy w środku nastroje się pogarszają. Po puczu władze mieli do wyboru albo zdusić bunt ostro i jednocześnie przeprowadzić jakieś poważne zmiany kadrowe żeby uspokoić sytuację, spróbować rozwiązać problemy żołnierzy na froncie. Albo zamknąć usta tym kto głośno o tych problemach mówi i dalej kontynuować jak było. Nie ma głosów - nie ma problemów.

Parę słów o tym co może powiedzieć nam pucz Prigożyna o współczesnej Rosji.