Strategy&Future

W 1976 r. PRL zakupiła następcę Su-7 w postaci opracowanego na jego bazie samolotu o zmiennej geometrii skrzydeł Su-20. Była to eksportowa odmiana samolotu Su-17M (S-32M, kod USA/NATO: „Fitter-C”). Polska była zresztą jedynym nabywcą Su-20 w Układzie Warszawskim, poza ZSRR, kupując w sumie 26 tych maszyn. Su-20 dostarczono także do Angoli, Iraku, Libii, Syrii, Egiptu i Peru, aczkolwiek wersje eksportowe poza Układem Warszawskim nie były dostosowane do użycia broni atomowej. Warto zaznaczyć, że w siłach zbrojnych ZSRR Su-20 i Su-22 występowały pod wspólną nazwą Su-17 (różniącą się jedynie dodatkiem, np. Su-17M2, Su-17M3 itp.). Nazwy Su-20 i Su-22 zostały wprowadzone na potrzeby eksportowe dla użytkowników zagranicznych.

Na początku lat 60. rząd PRL podjął decyzję o zakupie wyspecjalizowanych nosicieli broni jądrowej nowego typu. Miały być to taktyczne rakiety balistyczne R-170 [1] (kod USA/NATO: SS-1B „Scud-Aˮ) oraz samoloty myśliwsko-bombowe Suchoj Su-7 („Fitter-A”) [2]. Samoloty te miały służyć do atakowania m.in. wszelkich wykrytych lądowych środków przenoszenia broni jądrowej w głębi terytorium przeciwnika, już po dokonaniu zasadniczego uderzenia rakietowego, a także wspierać radzieckie siły jądrowe na wyznaczonych kierunkach operacyjnych w obszarze jądrowego korytarza tworzonego w wojskach przeciwnika poprzez wykonywanie tzw. wyłomów jądrowych, mających zapewnić szybki i skuteczny dostęp wojskom pancernym Układu Warszawskiego do głównego pasa obrony NATO [3].

Jacek Bartosiak i Michał Tomaszewski rozmawiają o przebiegu wojny o sukcesję polską w XVIII wieku.

Już od dawna postulowaliśmy w Strategy&Future zwiększenie naszej aktywności „na kierunku wschodnim”, w szczególności na Ukrainie. Pisaliśmy o wadze polityki, której celem jest utrzymanie Rosji poza systemem europejskim, czego Polska bez udziału Ukrainy nie jest w stanie osiągnąć. Podkreślaliśmy znaczenie łańcuchów zaopatrzeniowych oraz kontroli nad strumieniami dóbr i towarów.

Broń nuklearna była jednym z podstawowych narzędzi, na podstawie których tworzono doktryny wojenne w epoce zimnej wojny. Polska jako kraj członkowski Układu Warszawskiego doktrynom tym podlegała. Odzwierciedlało się to między innymi w wyposażeniu polskich sił zbrojnych, które przyjęły do uzbrojenia także samoloty i rakiety taktyczne przystosowane do broni nuklearnej. Niniejszy artykuł przedstawia typy samolotów będących na wyposażeniu polskiego lotnictwa, które były przystosowane do użycia bomb atomowych.

Jest to jedna z najważniejszych pozycji traktujących o niepowodzeniach działań publicznych oraz diagnozujących sytuację kultury umysłowej i zdolności intelektualnych polskiego społeczeństwa, których to część występuje obecnie (książka została wydana w 2016 roku). Autor podejmuje próbę wyjaśnienia zapaści intelektualnej społeczeństwa jako powodu miałkości życia politycznego i intelektualnego (umysłowego) Polaków, a także przeanalizowania jej źródeł w historii.

Jak informują dziennikarze ukraińskiej edycji magazynu „Forbes”, firma DTEK Energo, której właścicielem jest największy ukraiński oligarcha Rinat Achmetow, jest obecnie, w związku z wojną, warta ok. 580 mln dolarów, podczas gdy przed 24 lutego była wyceniana na niemal dwa mld dolarów [1]. Firma straciła jedną ze swoich elektrociepłowni w Ługańsku, ale nie to jest główna przyczyna „przeceny”. [1] https://forbes.ua/ru/inside/energetichna-imperiya-rinata-akhmetova-shcho-zalishilosya-vid-dtek-i-skilki-vona-teper-koshtue-18072022-7203

Jacek Bartosiak i Antoni Opaliński rozmawiają, jak wygrać wojnę i nie przegrać pokoju (od Grunwaldu do Kijowa) i jaka jest optymalna strategia wojskowa dla Polski.

Tomasz Świerad (nowy współpracownik Strategy&Future) o swojej długoletniej służbie w Wojsku Polskim, o stanie Wojska Polskiego i o ewolucji pola walki w rozmowie z Antonim Opalińskim.

Przebieg II wojny ukraińskiej, a zwłaszcza skuteczny opór Ukraińców, skłania niektórych do marzeń do restytucji Rzeczypospolitej Obojga Narodów (rzecz jasna z Polską na czele). Hurraoptymiści widzą już Moskwę poza systemem europejskim, zredukowaną do granic sprzed czasów wielkiej ekspansji. Nie wdając się w polemikę z tymi pobożnymi życzeniami, warto jednak pochylić się nad przyczynami upadku pierwszego związku narodów Międzymorza. Nasze elity polityczne powinny odrobić tę lekcję, aby nie powtórzyć błędów przodków.

Kolejność pracy intelektualnej powinna być następująca wielka strategia, strategia rywalizacyjna, strategia wojskowa i koncepcja operacyjna. W tej kolejności.

Na tym etapie należałoby przedstawić główne założenia scenariusza, przebieg gry i jej rezultat – niestety, nie jest to możliwe. Raport opisujący przebieg gry otrzymał klasyfikację SECRET/NOFORN, i chociaż został częściowo odtajniony, to w praktyce niemal wszystko, co interesujące, zostało pokreślone nadgorliwą ręką cenzora – niejawny pozostaje chociażby scenariusz, plan strategiczny „niebieskich” i „czerwonych”. Jak widać, nie tylko Polska ma więc problem z nadmierną skłonnością do utajniania dokumentów. Ba, nie wiemy nawet na pewno, czy Weinberger przedstawił wyniki gry Reaganowi.