Strategy&Future

Jakże wspaniałą wartość edukacyjną mogą niekiedy mieć różnice kulturowe! Przygotowując się do napisania poniższego eseju, autor wiedział doskonale, o czym ma on być. Ma być o różnicach w sposobie, w jaki podchodzą Chiny do relacji z trzema państwami – Filipinami, Australią oraz Malezją – w zależności od tego, jak one same prowadzą politykę wobec Państwa Środka...

Etapy dojrzewania

Każdego lata – w sierpniu albo we wrześniu – nieuchronnie przychodzi taki moment, gdy pewnego upalnego dnia na horyzoncie zaczynają się zbierać ciężkie, ołowiane chmury. Ponieważ jestem meteopatą i człowiekiem ciepłolubnym, zawsze, wbrew wszelkiej nadziei, doświadczeniu i praktyce, mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec, że nadchodząca ulewa to tylko kolejna letnia burza. Że lato jeszcze się nie kończy. Trwam więc uparcie na hamaczku w domu rodzinnym pod Warszawą i udaję, że zbliżająca się nawałnica będzie tylko przelotnym deszczykiem i zaraz się skończy.

W lipcu 2019 roku napisałem jeden ze swoich pierwszych w życiu felietonów pod tytułem „Z Solihull nad Wisłę i z powrotem” na temat łatwości podróżowania między Anglią a Warszawą w dobie globalizacji i wzmożonego skomunikowania, która to łatwość pozwalała robić wiele rzeczy jednocześnie, zajmować się wieloma sprawami naraz i generować poprzez swoje działania coś, co nazywamy z angielska connectivity.

Ukraina to największy kraj na Starym Kontynencie, który w całości położony jest w Europie, piąty lub szósty pod względem wielkości populacji. W drugiej dekadzie XXI wieku utrwalił swój status „chorego człowieka Europy”, balansując na granicy państwa upadłego, targanego wszechobecną korupcją i wzajemną walką oligarchów, niczym nie różniących się od średniowiecznych panów feudalnych szarpiących ciało tej wielkiej przestrzeni od Donbasu po Karpaty dla własnych korzyści i budowy prywatnej potęgi.

It’s complicated W mediach coraz częściej przywołuje się koncepcję nowego koncertu mocarstw jako analogię do XIX-wiecznego balansowania sił, które miało zapewnić bezpieczeństwo i względny pokój w Europie po pożodze wojen napoleońskich. Od kongresu wiedeńskiego, który dał początek ówczesnemu koncertowi mocarstw, minęło już przeszło 200 lat. Co znamienne, w tym czasie świat przeszedł tak daleko idące zmiany, że żadne z państw europejskich nie wydaje się dostatecznie silne, aby w nowym koncercie mocarstw móc zagrać pierwsze skrzypce.

Polski teatr wojny rozpada się na różne co do swoich warunków obszary operacyjne, których wspólną cechą jest rozległość i przestrzenność.

Pod koniec lipca w Warszawie miałem okazję porozmawiać dłużej z człowiekiem z jednego z krajów środka Eurazji.

Latem 1914 roku europejski świat zmienił się na zawsze. Dotyczy to szczególnie Europy Środkowej i Wschodniej. Sierpień tego roku był początkiem końca europejskich imperiów kontynentalnych i w nieodległej przyszłości dał narodom pomostu bałtycko-czarnomorskiego szansę na niepodległość.

Ósmego sierpnia 2019 roku wczesnym rankiem stałem w Braniewie na ulicy Zielonej pod numerem 25, patrząc na poniemiecki, typowy dla Warmii budynek mieszkalny.

Prezydent USA Donald Trump nie przyjechał do Polski na obchody upamiętniające 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej. Zastąpił go wiceprezydent Mike Pence, który wygłosił przed warszawskim Grobem Nieznanego Żołnierza przemówienie o naszym bohaterstwie i umiłowaniu wolności oraz o sojuszu USA i Polski.

W czerwcu tego roku spędzałem wakacje w Anglii. Niespodziewanie okazało się, że muszę przerwać swój pobyt i na jeden dzień pojawić się w Warszawie.