Jarek Holden

Filmowo. Każda scena pachnie chemią fotograficzną. Nie jest to jednak zakład szybkich odbitek z maszyny C-41. To obrazy na szkle; kolodion.

Nie ma tu kreacjonizmu. Jest opowiadanie faktów, dlatego – trochę się nie dziwię – że niektórzy ten dokument porównują do reportażu. Ale zostawmy formułki i akademickie dysputy. Ta książka powinna powstać i jest. Dobrze się stało!

Książka ma swoją metrykę. Ale nie ma terminu ważności. Nie dotyczą jej prawidła księgarskiego marketingu. To jest książka, do której należy wracać, którą należy pokazywać, omawiać, kolportować.

To nie jest powieść sentymentalna. To są fakty ujęte w perspektywie ludzkich losów. Nikt nie jest piętnowany, szkalowany, obmawiany. Jest, jak jest. Dla niektórych dla „prawdziwość” zapewne jest bolesna, ale nie było, i nie jest inaczej. Zatem praca Anny Bikont dotyczy rzeczywistości, a nie polskiego historycznego, wypaczonego ględzenia. Ten tekst po prostu budzi zaufanie. A taka jest właśnie rola dobrego reportażu. Realizm jest siłą tej opowieści.