Bartek Fetysz

"(...) Mam poczucie wypalenia. Pewnie przejdzie. Pewnie rozgonię te chmury, ale na razie nie potrafię się skupić, a marzę o tym, że położyć się i przeczytać z uwagą jakąkolwiek książkę. Żadna mi nie wchodzi. Mam ich cały stos. Latam jak opętany po charity shops i kupuję ich na tony. Stoją na półkach, koło łóżka na szafce, czekają na swój moment (...)".

"(...) Czy Polska obudzi się kiedyś z nakolannictwa? Mam wrażenie, że wielka część narodu lubi ssać pałę, być jebana w dupę i srać ze strachu pod siebie. Przeraża mnie ta wizja. Wizja piekła dla kobiet, osób homoseksualnych i osób z niepełnosprawnościami. Przeraża mnie, że do władzy może dojść typ, który o płciach mówi "pucie" i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiej godności. Że jeszcze bardziej podzieli nienawiścią i tak nienawidzącą siebie Polskę (...)".

"(...) Cierpię obecnie na syndrom odstawienia. Mam poeurowizyjną depresję. Wszyscy mnie przed nią ostrzegali, ale jakoś im nie wierzyłem. Całą niedzielę przepłakałem, bo miałem najazd wiadomości na skrzynkach w social mediach i były to najpiękniejsze wiadomości jakie człowiek sobie może wyobrazić (...)".

"(...) Minęły dokładnie 3 tygodnie odkąd napisałem jakikolwiek tekst na Patronite. Przepraszam. Wciągnęła mnie Eurowizja. Wziąłem rozwód ze swoim laptopem, byłem w Amsterdamie, Manchesterze, Madrycie i pisałem fragmenty swojej nowej książki na telefonie. Przebodźcowany spotkaniami z ludźmi, najchętniej bym spał i robię to o wiele za często, zapominam o zleceniach, potem muszę za nie oddawać hajs, załącza mi się anxiety, ADHD, wszystkie syndromy mojego popierdolenia. (...)".

"(...) Zawsze miałem problem z Natalią Kukulską, ale nie wynikał on z tego, że źle śpiewa czy wygląda, bo śpiewa i wygląda obłędnie, ale po prostu wydawało mi się ciągle, że powiedzenie "słucham Natalii Kukulskiej" wali obciachem (...).

"(...) Żyjemy w czasach, w których artystów sprowadza się na margines, a w których byle kto zarabia tysiące na handlowaniu stopami, cipką, prąciem albo dupą. To nie są czasy na które czekałem. Ale umierać jeszcze nie chcę, wszak zastanawiam się, czy może być gorzej. A będzie gorzej. Bo opierdoli nas na hajs za dziesięć minut AI (...)".

"(...) tak się zastanawiam jak to możliwe, że na salonach tyle szmat, a podłoga nadal brudna... (...)"

"(...) "A więc Kochani, nadszedł czas, żebym odniosła się do tej afery medialnej. Wielu z Was na to czekało, rodzina i przyjaciele mnie od tego odwodzili, nie mniej jestem to winna chociażby tym, którzy nadal we mnie wierzą, żebyście zobaczyli, że nie taki diabeł straszny jak go malują" - zaczyna skazana za sutenerstwo Dagmara Kaźmierska, w swoim publicznym wystąpieniu (...)".

"(...) Przyjechałem na weekend do mojej przyjaciółki. Mieszka w strefie czwartej, w południowym Londynie. Za każdym razem kiedy przyjeżdżam do jej małego domku z ogródkiem, czuję się jak na wakacjach na wsi. Cicho tu i spokojnie i uwielbiam w jej zamykać się w jej pracowni i pisać, tak jak właśnie czynię to teraz (...)".

"(...) Kiedyś była taka piosenka "Kometa" i pochodziła z albumu Firebirds "Trans...", którego wokalistką była ukochana przeze mnie wtedy (i do dzisiaj) Joanna Prykowska. Słuchałem jej z namaszczeniem, wręcz religijnym. Ukazała się chyba w 1998 roku. Miałem wtedy z piętnaście lat. Marzyłem, że jestem Aśką i opowiadam o tych wszystkich rzeczach, o których opowiadała ona, wyprzedzając świat o lata świetlne. Bo ta płyta to dla mnie dzieło wybitne. Ukształtowała mnie jako marzącego o pisaniu chłopaka (...)".

"(...) Dzisiaj będzie o miłości. Bo miłość jest niby ślepa, ale jednak wybiera i teraz nie wiadomo, czy ma jakiś kod, czy rzeczywiście jest totalnym Stevie Wonderem i leci po omacku, jak ta kaseta VHS z "The Ring", na kogo padnie, na tego bęc. Siedem dni i do studni, spadaj mała kurwo, dno polerować. W moim miłosnym życiu, też tylko dna w studniach polerowałem. Jeszcze mi się nie udało żywcem wydostać na powierzchnię i stamtąd wyczołgać jak biedna Samara, bagienna wodzirejka (...)".

"(...) Będąc niedawno w Polsce spotkałem "przyjaciółkę". Dawną, wręcz zamierzchłą. Przyjaźniliśmy się bardzo jakieś dwadzieścia lat temu i do dzisiaj mam do niej sentyment. Zawsze była mi bliska, ale potem nam się drogi rozjechały. W międzyczasie gdzieś tam się spotkaliśmy i za każdym razem komentowała wygląd mojego ciała. Z takim podłym uśmiechem. Żeby nie było, że mnie słownie oszpeca, że mentalnie mnie niszczy. Bo w życiu miałem wiele wcieleń - od kościotrupa po walenia. Teraz jestem bardziej, w swoich oczach, tłusty, ale ona zawsze była po prostu gruba. Nie mam problemu z używaniem słowa "gruby" albo "gruba", bo w dzisiejszych czasach idziemy w jakąś polityczną poprawność i udajemy, że spasienie to rozmiar plus size, a nie otyłość (...)".