Bartek Fetysz

"(...) Oczekuje się ode mnie, że będę twarzą LGBTQ, bo nie opowiadam o swoim życiu prywatnym publicznie, zatem ktoś domniema albo licytuje po moich zdjęciach z kim sypiam, co jest dla mnie totalnie popierdolone. Powiem więcej, nie chcę być twarzą żadnej społeczności. Tym bardziej tej LGBTQ, która jest dla siebie przemocowa (...)".

"(...) Jest rok 2021. Wsiadam do pociągu w Pile. W przydzielonym mi przedziale, w pierwszej klasie, bo ja przecież jestem deluxe, mimo że w portfelu bieda, siedzi jakaś Pani i chrapie. W przedziale obok pustka, więc wypełniam ją swoją nadwagą. Przy oknie, jak zwykle (...)".

"(...) Nie mam pretensji do ponad dziesięciu milionów ludzi, którzy w kibolu, burdeltacie i bandycie zobaczyli godnego kandydata na stanowisko Prezydenta. Głównego reprezentanta narodu. Od dawna mówiłem, że wygra. Po Dudusiu, człowieku nijakim z milczącą mameją u boku ludzie zapragnęli kogoś z krwi i kości. Trafił się człowiek z ludu, człowiek znikąd - bokser, kibol, z twarzy widać, że mógłby mieć za swoje myśli od razu zawiasy, ale Polki kochają "bad boys", bo przecież skoro daje wyczynowo wpierdol, to na bank kocha. Oddały mu swoje serca w głosach. Stał się ucieleśnieniem ich marzeń o samcu alfa, który trzyma dom krótko za pysk i decyduje kiedy mają podać kolację, kiedy posprzątać, a kiedy zrobić loda (...)".

"(...) Czy Polska obudzi się kiedyś z nakolannictwa? Mam wrażenie, że wielka część narodu lubi ssać pałę, być jebana w dupę i srać ze strachu pod siebie. Przeraża mnie ta wizja. Wizja piekła dla kobiet, osób homoseksualnych i osób z niepełnosprawnościami. Przeraża mnie, że do władzy może dojść typ, który o płciach mówi "pucie" i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiej godności. Że jeszcze bardziej podzieli nienawiścią i tak nienawidzącą siebie Polskę (...)".

"(...) Zawsze miałem problem z Natalią Kukulską, ale nie wynikał on z tego, że źle śpiewa czy wygląda, bo śpiewa i wygląda obłędnie, ale po prostu wydawało mi się ciągle, że powiedzenie "słucham Natalii Kukulskiej" wali obciachem (...).

"(...) tak się zastanawiam jak to możliwe, że na salonach tyle szmat, a podłoga nadal brudna... (...)"

"(...) "A więc Kochani, nadszedł czas, żebym odniosła się do tej afery medialnej. Wielu z Was na to czekało, rodzina i przyjaciele mnie od tego odwodzili, nie mniej jestem to winna chociażby tym, którzy nadal we mnie wierzą, żebyście zobaczyli, że nie taki diabeł straszny jak go malują" - zaczyna skazana za sutenerstwo Dagmara Kaźmierska, w swoim publicznym wystąpieniu (...)".

"(...) Kilka lat temu poznałem pewnego pisarza. Debiutował wtedy pierwszą książką, nie miał zbyt wielu Obserwujących, ale zaczęliśmy gadać na Fejsie, spodobała mi się jego historia, wydawał się być zajebistym facetem. W niedługim czasie zaczął nazywać mnie swoim "Przyjacielem". Jego książkę przeczytałem, napisałem felieton, kolejne kroki supportowałem i dzieliłem się jego sukcesami i projektami na swoich profilach. Przyjaciołom trzeba pomagać! Spotykaliśmy się, publikowaliśmy wspólne foty na Instagramach, nowa przyjaźń w przestrzeni social mediów. I było super. Do momentu (...)".

"(...) jeśli nie jest Pan jedynie sfrustrowanym , bezrobotnym pedałem i ciotą - a inteligentnym młodym dziennikarzem, który ma ambicje na wiecej niż emocjonalne wpisy, nie tylko na moim FB, (…) to zalecam analizę swot :-) Wszelkich sukcesów:-) Neprwdę stabilnych i wielkich, zawsze i wszędzie:-) (...)"

"(...) Za każdym razem, kiedy ktoś mówi, że poruszam kontrowersyjne tematy mnie zastanawia jedno – dlaczego nikt nie powie, że żyjemy w kontrowersyjnych czasach? Dlaczego to nie czasy szokują tylko autor, który je opisuje? Dlaczego to mnie od razu się przypisuje zakompleksienie? Czy istnieje na tym świecie ktoś bez kompleksów? (...)"

"(...) Urodziłem wczoraj pomysł na nową książkę. Zupełnie inną od wszystkiego, co do tej pory napisałem. Zafascynowany sposobem w jaki umierał Chrystus, wsiąkłem w jakieś przedziwne teksty naukowe na ten temat i przepadłem. Na główkę skoczyłem w numerologię, Ewangelię, żywoty Świętych, fazy Księżyca, modlitwy, historię życia i śmierci. Wypłynąłem na nieznane mi wody i zachłysnąłem się ich smakiem (...)".

"(...) W Polsce możliwość pracy to "przywilej". W mediach to "zaszczyt". Ceną za bycie uprzywilejowanym jest klauzula poufności, tak zwana lojalka, a co za tym idzie, przyzwolenie na traktowanie Cię jak szmaty. Werbalnie i finansowo (...)".