Bartek Fetysz

"(...) Postanowiłem zrobić sobie przerwę od mediów społecznościowych i skupić na odłożonych na bok zleceniach. Ostatnie miesiące były dla mnie mało przyjazne. Funkcjonowałem nie funkcjonując. Zanurzyłem się w zmierzch i byłem nocą. W nocy oddychałem kciukiem. Moimi płucami był ekran telefonu, zatruwał mi je spalenizną współczesnego świata. Czas marnowałem żeby dowiedzieć się co u kogo, kto chuj mnie tak naprawdę obchodzi (...)

"(...) Żyjemy w plastikowych czasach, które mnie przerażają. Co druga modelka albo model, bo mężczyźni to też kurwiszony, ba, zarabiają na gejach, będąc hetero,  pokazują piersi albo knagę na OnlyFans. Monetyzują swoją godność. Bo zarabiane pieniądze sprawiają, że we łbach im się przewraca i uważają, że to cool prostytuować się w sieci. Nazywam to często po imieniu (...)".

"(...) Zgasło mi w głowie światło. Po raz pierwszy w życiu uznałem, że czas na farmakologię. Nie jest mi smutno, nie czuję beznadziei istnienia, ale zamiast soulu, mam w głowie ciszę. O ile ciche noce lubię, to jestem w stanie tworzyć i normalnie funkcjonować tylko wtedy kiedy mi w nich wybrzmiewają dźwięki.(...)". 

"(...) Zawsze, kiedy piszę jakiś tekst, zastanawiam się, co by się stało, gdyby okazał się tym ostatnim. Jakby ten był ostatnim to bym sobie nie wybaczył i po śmierci chyba sam siebie straszył, bo brzmię jak smutna kurwa, a ja wcale w życiu ani smutny ani kurwą nie jestem, chociaż tą drugą bywam o wiele częściej niż bym chciał. Gdyby jednak to był ostatni tekst to chciałbym Wam powiedzieć, że fajni jesteście (...)".

"(...) Edward Enninful, były naczelny brytyjskiego VOGUE, stworzył portal dla kreatywnych, nazywa się ee72 i pod tym tytułem wydał także magazyn. "72" z Julią Roberts na okładce miało premierę chyba 12 września, ale 19 września, w piątek, odbyło się w Londynie uroczyste podpisywanie go w Harvey Nichols na Knightsbridge (...)".

"(...) Mam w sobie gen dziwki. Właściwie to ruchacza. Co noc sypiam z kim innym. Puszczam się nałogowo. Dzisiaj mam kolejną randkę. Nazywa się Miguel Matos. Jak zwykle, denerwuję się przed pierwszym kontaktem i razem. Ludzie mają do siebie to, że dużo obiecują, jarasz się co najmniej jak Influencerka Littlemooonster96, Angelika Mucha, przed dotknięciem Justina Biebera, a potem albo przez tydzień nie myjesz albo od razu walisz we wrzątek, żeby zmyć z siebie fetor zapachu (...)".

"(...) Pierwszy dzień września był dla mnie w latach szkolnych traumą, bo nienawidziłem do niej chodzić. W szczególności do podstawówki. Mama ubierała mnie w za duże marynarki i koszule po ojcu i czułem się w nich jak w namiocie. A jak jeszcze dołożyła krawat to od razu wiedziałem, że oto jest dzień, który rozpoczyna legalne i  kilkumiesięczne zarzynanie mojej psychiki. Gdyby dzisiejsze stylistki, zakochane w oversizach, mnie wtedy widziały to by piszczały jak pojebane z zachwytu, bo wyglądałem jak skrzyżowanie tych najbardziej narcystycznych, ale bez domieszki pojebania (...)". 

"(...) Miałem kiedyś taką Nokie z qwerty klawiaturą, która wyglądała jak Blackberry, którego bardzo pragnąłem, bo miał go ktoś w "Sex and the City", ale ta marka była jakoś kosmicznie droga. Natomiast ta Nokia, chyba model E63, to był telefon mojego życia. Przyjechałem z nią do Londynu i ona robiła tak zajebiste zdjęcia, że w klubach byłem samozwańczym, nadwornym fotografem i moje szaleństwa lądowały na ich stronach (...)".

"(...) Męskie “Jestem ofiarą mobbingu” dla niektórych brzmi tak, jak kiedyś pytanie Leppera “Jak można zgwałcić prostytutkę?”. Dzisiaj, to kuriozalne pytanie, w dobie największej chyba emancypacji kobiet, zaczyna dotyczyć mężczyzn, którzy doznali jakiejkolwiek formy przemocy – czy to psychicznej czy fizycznej. Kiedy kobieta, otwarcie opowiada o byciu ofiarą gwałtu czy przemocy – narodowe wsparcie. Kiedy mówi o tym mężczyzna – chichy, śmiechy. Bo jak można zgwałcić faceta? (...)"

Królewna Ścieżka i Siedmiu Krasnoludków, czyli bajka dla dorosłych. Tekst archiwalny. Pisany kompletnie na trzeźwo.

"(...) Siedzę przed laptopem i błyska, a ja przypominam sobie jak za dzieciaka, moja prababcia Mania w trakcie burzy wystawiała w oknie obrazek Jezusa, oby grzmoty ominęły dom. Ponoć jakiejś sąsiadce w Ćmielowie piorun pierdolnął w dach i spłonęła jej cała chata, a jakiegoś innego sąsiada to nawet zabił. Od dziecka karmiła mnie więc strachem, ale ja się burzy nigdy nie bałem, bo mam od zawsze burzliwe życie (...)". 

"(...) co niektórzy robiąc z siebie debili w sieci, kupują za gotówkę mieszkania, a inni, zdolni i utalentowani ledwo wiążą koniec z końcem. Czekają na zlecenia zastanawiając się czy przyjdą. I marnieją, kiedy powinni kwitnąć. Nie chcę marnieć za życia. Chcę za życia żyć. Postanowiłem zatem zmienić swoją ofertę i progi (...)".