Bartek Fetysz

"(...) Niebieski "ptaszek" przy nazwisku na Fejsie czy Instagramie jest jak hologram na kasetach w latach 90-tych. Odróżnia oryginał od pirata. Chociaż powinienem o tym pisać w czasie przeszłym, bo dzisiaj, każdy może go sobie doczepić, ozdobić nicka jak dupę korkiem analnym zakończonym końskim, kolorowym włosiem. W sieci stajesz się zauważony, kupiony jak Obserwujący z Turcji kilku nadwornych celebrytek, a w realu, z korkiem w dupie jesteś personifikacją My Little Pony. Bez końskiego certyfikatu umożliwiającego start w zawodach w Ascot (...)".

*DZIENNIKI WARSZAWSKIE to cykl felietonów, które ukazywać się będą na moim Patronite i Instagramie (tylko dla subskrybentów) odpłatnie. Ten, taki trochę prolog, udostępniam za darmo.

(...) W Polsce wymysł taki jak Rafalala był traktowany od zawsze jako wynaturzenie. Wystarczy poczytać komentarze na temat Anny Grodzkiej. Amen. Kropka. I już wiemy, gdzie jesteśmy – w Polsce – a właściwie w dupie. Bo w Polsce trans to pedo, homo, zoo, nekro. Zboczenie. Rafalala zawsze była dla mnie ikoną wolności, kolorowym ptakiem, który otwiera ludziom łby na inność. Kibicowałem jej. Kiedy w 2011 roku robiłem staż w brytyjskim „GT Magazine”, teraz „GayTimes Magazine”, najpoczytniejszym piśmie LGBT na Wyspach, napisałem o niej nawet krótki felieton. Pamiętam, że miała na sobie tiule, jak Carrie Bradshaw z „Seksu w Wielkim Mieście”. Pisałem, że oto jest, polski głos na scenie trans – bardzo ważny i potrzebny (...).

(...) Kilka dni temu podpisałem umowę na książkę. Właściwie dwie, bo Wydawca zalecił rozbicie jej na dwie części. Siedzę zatem codziennie od środy i grzebię w tekście, którego od 2020 roku nie ruszyłem. Leżał i czekał na dysku. Grzał miejsce na ławce rezerwowych. Bo co zrobić ze 150 tysiącami znaków ze spacjami i godzinami pracy? Przecież nie opublikuję tego w sieci. Chociaż pięćdziesięciotysięczna gawiedź, która skąpi 10 złotych na miesiąc na ulubionego niby autora pewnie by się ucieszyła (...). 

(...) Jaki jest największy problem Polaków? Nie lubimy się nawzajem. Jak coś komuś wychodzi, to trzeba ocenić, dojebać. Od razu na myśl przychodzi mi „Zoil”, piosenka jakże aktualna, z drugiego albumu Nosowskiej, w towarzystwie Kazika, który teraz ukaże się w wersji specjalnej. Album, nie Kazik. Kazik to w ogóle wysublimowana porcja specjalności. Jaki jest zatem największy problem w polskich mediach? Taki sam. Nikt, nikogo nie lubi. W Ameryce, wygrane marzenia, w Polsce wypierdziana fantazja ubrana w ciuchy z Moliera (...).

(...) Z salonami urody jest jak z restauracjami. Do jednych przychodzisz po salmonellę, do drugich po dobre jedzenie, a do trzecich po gwiazdkę Michelina. Nie zawsze w tych najtańszych budach nie ma talentu, smaku czy dobrych chęci, ale zawsze jest tam najgorszej jakości produkt. Nie ma w tym magii. Prosty algorytm. Mechanicznie oddzielony (...).  

(...) Odeszła Lisa Marie Presley. Zaledwie dwa dni temu wywołała medialne poruszenie pojawiając się na Złotych Globach, gdzie wspierała Austina Butlera, wcielającego się w rolę jej zmarłego ojca, króla rock'n'rolla, Elvisa. Wszyscy komentowali jej mroczny "image". Ale ten mrok nie był planowany. Tak po prostu wygląda kobieta, która traci dziecko. Gaśnie w niej światło, a codzienność wypełnia żałoba (...).

Londyńskie Dzienniki to cykl, który pojawiać się będzie ekskluzywnie na Patronite raz w tygodniu, dla wszystkich tych, którzy wspierają moją pracę w sieci. Przeprowadzę Was przez Londyn swoimi ulubionymi ścieżkami, opowiem o ulubionych zapachach (nie tylko tych miasta), nakarmię anegdotami i wykąpię w metaforach. Ot, radosny taniec w mżaweczce bez dupy zakorkowanej angielskim zatwardzeniem. 

(...) Aborcja w Polsce jest nielegalna. Skurwysyny z emerytowanymi wzwodami zdecydowały, że musi być po ichniemu. Koniec demokracji. Od dzisiaj rodzisz - czy to półżywe, czy martwe, czy w wersji żwiru. Oby ochrzcić i podlewać na cmentarzyku (...).

(...) Justyna odpisała tego samego dnia:  "Piękne …. Teraz to ja się wzruszyłam. Piszesz doskonale ! Nawet recenzje :) Mam jeden utwór , który będzie dodatkowo w reedycji na winylu. Nie mam tekstu. I teraz już wiem kto go napisze… TY! Jeśli oczywiście zechcesz i spodoba Ci się klimat. Daj znać co myślisz". I ja oszalałem. Ale tak widowiskowo. Jak szatanieje się w horrorach. Powykręcało mnie we wszystkie strony, a na suficie odpierdoliłem Bajlando. Potem Macarenę, a na koniec i Asereje, a potem to już mix wszystkiego (...). 

(...) Czekałem bardzo na “Czarne Słońce”. Jako fan Żulczykowego pisania ciekaw byłem czym uraczy mnie tym razem. Zawsze serwuje mi bowiem obciągnięcie z innych emocji. Masturbuję się potem nimi jak bohater nowej powieści, Gruz, przed plakatem ze Schwarzeneggerem.  Tym razem po przeczytaniu pierwszych dwudziestu stron na głos powiedziałem tylko: “CO TO KURWA JEST?” (...).  

Przedpremierowo zapraszam do lektury mojego najnowszego felietonu dla LEJDIZ ONLINE. Numer ukaże się w niedzielę.