Bartek Fetysz

"(...) Iga Świątek wygrała Wimbledon i wystąpiła w kiecce od Victorii Beckham i się zaczęło. Że marszczenia nie takie, że kolor nie taki, że jeszcze tylko jej spinek brakowało, a ja sobie myślę, że marzę o tym, żeby odjebać się wreszcie od mówienia ludziom jak mają się ubierać. Przecież wszyscy mamy lustra i patrzymy w nie przed wyjściem z domu. Skoro czujemy się ze sobą dobrze, to dlaczego jakieś pizdościskary wmawiają nam, że tak nie jest? (...)"

"(...) Za oknem świeci słońce. Chciałbym je zgasić. Chcę żeby była noc. Najczarniejsza z najczarniejszych. W kolorze smoły. Chcę żeby połknęła słońce i świat (...)".

"(...) Po razy pierwszy, nie wiem, od jakich słów zacząć tekst. Odę do ciszy, która na mnie zstąpiła. Pozbawiła mnie codziennej umiejętności uderzania w klawiaturę. Odę do tymczasowego zapomnienia o sobie, swoich potrzebach, swoim powołaniu. Odę do żalu do samego siebie, która w mojej głowie rozbrzmiewa nutami marszu pogrzebowego (...)".

"(...) Przeczytałem na swój temat w sieci przez dwadzieścia lat praktycznie wszystko. Dzisiaj do CV swoich osiągnięć dodaję słowo "odpychający". Podesłano mi video, sprzed miesiąca, w którym Justyna opowiada o tym, dlaczego zdecydowała się zatrudnić "tłumacza", a w komentarzach, jak zawsze w Polsce, wyścig na to, kto dojebie mi bardziej. "Angielski słabiutki, zasób słów malutki, w Amsterdamie, bo słyszałam, był tak odpychający, że dziennikarze zrezygnowali z wywiadów". Nie byłam, nie widziałam, ale wiem lepiej. Sieciowa pizdościskara (...)".

"(...) Mam poczucie wypalenia. Pewnie przejdzie. Pewnie rozgonię te chmury, ale na razie nie potrafię się skupić, a marzę o tym, że położyć się i przeczytać z uwagą jakąkolwiek książkę. Żadna mi nie wchodzi. Mam ich cały stos. Latam jak opętany po charity shops i kupuję ich na tony. Stoją na półkach, koło łóżka na szafce, czekają na swój moment (...)".

"(...) Nie mam pretensji do ponad dziesięciu milionów ludzi, którzy w kibolu, burdeltacie i bandycie zobaczyli godnego kandydata na stanowisko Prezydenta. Głównego reprezentanta narodu. Od dawna mówiłem, że wygra. Po Dudusiu, człowieku nijakim z milczącą mameją u boku ludzie zapragnęli kogoś z krwi i kości. Trafił się człowiek z ludu, człowiek znikąd - bokser, kibol, z twarzy widać, że mógłby mieć za swoje myśli od razu zawiasy, ale Polki kochają "bad boys", bo przecież skoro daje wyczynowo wpierdol, to na bank kocha. Oddały mu swoje serca w głosach. Stał się ucieleśnieniem ich marzeń o samcu alfa, który trzyma dom krótko za pysk i decyduje kiedy mają podać kolację, kiedy posprzątać, a kiedy zrobić loda (...)".

"(...) Przyleciałem w marcu do Warszawy i w weekend miałem nawet organizować swojej przyjaciółce imieniny, a tu przychodzi e-mail czy mogę jechać do Oslo. Zamiast radości, we mnie jak w suchą strzechę jakby piorun strzelił - posrałem się na stojąco. Przecież mam weekend zaplanowany, imprezka, a tu nagle do Oslo mam lecieć? W tym oszatanieniu odpisałem, że nie. Bo ja działam tak, że jestem wybitnie zorganizowany, jestem control freakiem i jak coś nie idzie po mojej myśli albo nagle rozregulowuje mój tryb istnienia to momentalnie dziczeję (...)".

"(...) Czy Polska obudzi się kiedyś z nakolannictwa? Mam wrażenie, że wielka część narodu lubi ssać pałę, być jebana w dupę i srać ze strachu pod siebie. Przeraża mnie ta wizja. Wizja piekła dla kobiet, osób homoseksualnych i osób z niepełnosprawnościami. Przeraża mnie, że do władzy może dojść typ, który o płciach mówi "pucie" i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiej godności. Że jeszcze bardziej podzieli nienawiścią i tak nienawidzącą siebie Polskę (...)".

"(...) Cierpię obecnie na syndrom odstawienia. Mam poeurowizyjną depresję. Wszyscy mnie przed nią ostrzegali, ale jakoś im nie wierzyłem. Całą niedzielę przepłakałem, bo miałem najazd wiadomości na skrzynkach w social mediach i były to najpiękniejsze wiadomości jakie człowiek sobie może wyobrazić (...)".

"(...) W piątek wylatuję do Bazylei. Od dwóch dni kumuluję outfity na półfinał i finał Eurowizji. Zamierzam błyszczeć, bo pewnie jadę tam po raz pierwszy i ostatni w swoim życiu. Postanowiłem jak zwykle zgłosić się do Inez Wicher, żeby wyczarowała dla mnie coś tak zajebistego, że wszystkich popierdoli. Paczka przyszła dzisiaj (...)".

"(...) Minęły dokładnie 3 tygodnie odkąd napisałem jakikolwiek tekst na Patronite. Przepraszam. Wciągnęła mnie Eurowizja. Wziąłem rozwód ze swoim laptopem, byłem w Amsterdamie, Manchesterze, Madrycie i pisałem fragmenty swojej nowej książki na telefonie. Przebodźcowany spotkaniami z ludźmi, najchętniej bym spał i robię to o wiele za często, zapominam o zleceniach, potem muszę za nie oddawać hajs, załącza mi się anxiety, ADHD, wszystkie syndromy mojego popierdolenia. (...)".

"(...) Obiecałem, że oddam "Zanim zgaśnie światło" do końca kwietnia. Napisałem dzisiaj dumnie kolejny rozdział. W swoim kalendarzu rozpisałem, kiedy realnie mogę nad nią pracować. Muszę pisać codziennie. Chociaż przez godzinę uprawiać ćwiczenia mózgu i rozciąganie swojej wyobraźni do granic możliwości, aż skończę w szpagacie i nowe dziecko wyjdzie z tej pozycji całkiem naturalnie (...)".