Bartek Fetysz

"(...) W Polsce możliwość pracy to "przywilej". W mediach to "zaszczyt". Ceną za bycie uprzywilejowanym jest klauzula poufności, tak zwana lojalka, a co za tym idzie, przyzwolenie na traktowanie Cię jak szmaty. Werbalnie i finansowo (...)".

"(...) Jak każdy twórca, chciałbym się utrzymywać z pisania, co od ponad roku mi się udaje. Przedstawiam Wam, przedpremierowo, bo blog Atreve ruszy w ten weekend, pierwszy tekst, który dla nich stworzyłem. Jeśli szukacie kogoś, kto wzbogaci Waszą ofertę i wprowadzi nowy język w Waszym biznesie czy na social mediach - polecam się do wynajęcia (...)".

"(...) Przy zleceniach najbardziej razi mnie to, że ktoś, kto zarabia kupę siana - słysząc moją stawkę - próbuje ją zmniejszyć. To takie żenujące. I wybitnie polskie. Nikt nie podważa stawek czy umiejętności w UK. Albo Cię stać i wynajmujesz albo spierdalasz i nie uprawiasz gorzkich żali, że za drogo, kiedy na Instastories odjebana/y jesteś w szmaty ze światowych domów mody za kilka średnich krajowych (...)".

"(...) Szwędamy się po klubach, chodzimy do Shadow Lounge na Soho i East Bloc na City Road. Oba już nie istnieją. Nasze rejvy potrafią tam trwać cały weekend. Wszystkich tam znam, więc nigdy nie płacimy za wejściówkę. Alise, z którą dalej mieszkamy, jest bardzo zazdrosna o naszą przyjaźń. Wtedy wcale dużo nie pijemy, ale Alise zawsze zajebana jest do granic możliwości. Wtedy mało się mówi o zdrowiu psychicznym i depresji. Wcale o nich nie myślimy, bo liczy się techno, a dla Audrey jeszcze koks, który namiętnie wciąga (...)".

"(...) Jennifer Lopez złożyła papiery rozwodowe. Po dwóch latach małżeństwa z Benem Affleckiem. Kibicowałem im. Nie wiem w sumie dlaczego, bo przecież jako ludzie są mi zupełnie obcy. Ale pamiętam ten moment, kiedy w 1999 roku zobaczyłem klip "If You Had My Love" i przepadłem. Zakochałem się w J.Lo. Tak kompletnie. Uważam, że to jeden z lepszych klipów ever (...)".

"(...) O Brooklynie napisano w brytyjskiej prasie wszystko. Że to nepo baby, że pracę jako fotograf na London Fashion Week dostał tylko przez nazwisko, że to nierób, ćpun, alkoholik, gruby, brzydki, że do ojca to mu daleko. Zakała rodziny. Z jego żony zaś zrobili jakąś rozhisteryzowaną niunię, która ma na pieńku z Victorią. Brytyjskie tabloidy to jest inny układ planetarny. Zaszczuły tyle osób publicznych, że naprawdę mają krew na rękach (...)".

"(...) Nie wiem właściwie jak opisać Bicester Village - to jest jakby zakupowy resort dla klasy średniej. Składa się z markowych outletów, w których sample, stare kolekcje albo i nowe, ale z defektem można kupić do 80% taniej. To 80% to przesada i reklamowy chwyt, chyba, że coś jest wybitnie brzydkie, bo za koszulki wciąż trzeba zapłacić koło setki funtów. Dla mnie sto funtów za t-shirt to jest jakieś nieporozumienie. Ale ustaliliśmy już kiedyś, że ja uprawiam biedę deluxe. Do wioski projektantów jedzie się niecałą godzinę (...)".

"(...) Przychodzę do pracy po weekendzie. Zamówień od cholery, siedzę w przymierzalni na dole i latam między nią, a magazynem przynosząc wciąż nowe rzeczy i zamawiam brakujące rozmiary, bo to też moja działka. Wpada Toro. -Dzwoni Kate - mówi.  Biorę od niej telefon i słyszę głos, który rozpoznam wszędzie i o każdej porze dnia i nocy. I wtedy w ogóle nic nie jest normalne, sram żarem, jąkam się z wrażenia, bo po drugiej stronie mam na linii Kate Moss (...)".

"(...) Pokaz kolekcji Victorii Beckham miał miejsce 17 września 2018 roku w Thaddaeus Ropac Gallery w Ely House, 37 Dover Street w Londynie vis à vis jej butiku. Jako pracownicy - wszyscy dostaliśmy na niego zaproszenie, ale podglądałem go tylko zza kulis przez dwie minuty, bo zaraz po nim - u nas w sklepie odbywał się after party. I byli na nim WSZYSCY WAŻNI (...)".

"(...) David jest mega sympatyczny i bardzo kulturalny. Słowo, które najbardziej mi do niego pasuje to "ludzki" (...). Żartujemy, rozmawiamy, on mnie zagaduje o football w Polsce, ale o piłce nożnej to ja wiem tyle, że na boisku murawa jest zielona (...)".

"(...) Victoria przychodzi punktualnie do butiku sama ubrana w dżinsy, t-shirt, wielkie okulary i nieodłączne szpilki. Ma zaczesane i spięte w kucyk włosy. Wita się zawsze ze wszystkimi, zamienia parę słów (...)".

"(...) Bieda deluxe to stan, w którym jesteś biedakiem, ale wyglądasz deluxe. I wszyscy myślą, że pierdzisz funtami (albo inną walutą), ale to nieprawda. Kocham ten stan (...)".