Marcin Ogdowski

Rozmowa z gen. broni Stanisławem Czosnkiem, zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, o wszechstronnych działaniach na rzecz Tarczy Wschód.

Niespełna rok temu ukazała się moja książka „Zabić Ukrainę. Alfabet rosyjskiej agresji”. Otwiera ją rozdział pt. „Analogia”, zdaniem wielu recenzentów „wbijający w fotel”.

Dziś będzie nieco lżej (choć nie do końca…), a post ów dedykuję przede wszystkim nowym Czytelnikom, którzy pojawili się tu w ostatnim czasie.

Samodzielny potencjał odstraszania to święty Graal polskiej polityki obronnej. Zdaje się, że nigdy go nie posiądziemy, co wcale nie oznacza beznadziejnego położenia.

Jakiś czas temu obiecałem, że pojawi się sposobność zakupu „Międzyrzecza”, w wersji z autografem i pozdrowieniami. I oto jest – powieść pojawiła się w ofercie na moim koncie na Patronite.

Premiera na Patronite! Zapraszam do lektury drugiej części mojego opowiadania pt. "Zaniechanie". Oto świat, w którym Rosja i NATO poszły na gorącą wojnę. Wizja, mam nadzieję, NIE-profetyczna.

Po prawdzie, przygotowanie wschodniej Polski do obrony winno być jednym z największych inżynieryjnych wyzwań dla kraju. Coś jak Centralny Port Komunikacyjny.

Śledząc doniesienia mediów z ostatnich kilku dni, trudno oprzeć się wrażeniu, że wojna z rosją – która zaatakuje kraje nadbałtyckie i/lub Polskę – jest już w zasadzie przesądzona.

Pozwoliłem sobie na myślowy eksperyment, w ramach którego przeniosłem ogólne realia rosyjsko-ukraińskiej wojny na grunt polski.

Czy armia, która od 19 miesięcy nie potrafi poradzić sobie z podbojem Ukrainy, rzeczywiście może stanowić zagrożenie dla największego sojuszu militarnego na świecie?

Moskwie marzy się podbój Europy Środkowo-Wschodniej, marzy hegemonia na całym kontynencie – dość poczytać rojenia Dugina i jemu podobnych ideologów rosyjskiej państwowości. Ale chcieć a móc to dwa różne porządki.

Czy mała (mniej więcej 100-tysięczna) profesjonalna armia miałaby możliwość obrony całego terytorium kraju? Wolne żarty.