Strategy&Future

Powrót prezydenta RP Andrzeja Dudy z oficjalnej wizyty w Chinach jest dobrym momentem, by stwierdzić, że Polska nie ma spójnej strategii wobec Chin i wobec wzrostu potęgi Państwa Środka. A powinna mieć, bo po raz pierwszy (a już na pewno po raz pierwszy od czasów mongolskich najazdów w XIII wieku) chińskie wpływy zaczynają sięgać Europy. Kto wie, może na gruzach Ukrainy Chiny staną się jednym z gwarantów bezpieczeństwa w naszej części Eurazji, czyli będą mieć wpływ na system polityczny Międzymorza i na przyszłość Unii Europejskiej?

Ostre powstrzymywanie Pekinu w wymiarze wojskowym z większą rolą broni jądrowej, szersze i bardziej drakońskie sankcje i odcinanie dostępu do amerykańskich technologii, zaostrzenie wojny handlowej oraz równoważenie Chin w regionie Indopacyfiku przez połączonych siecią współpracy sojuszników i partnerów Waszyngtonu – tak najkrócej można opisać postulaty amerykańskich strategów stanowiących zaplecze środowiska politycznego Donalda Trumpa i szerzej obozu republikanów.

Jest to zagadnienie które pojawia się w naszej debacie publicznej już od ponad dwudziestu lat, jednak poza kilkoma formalnymi zapisami w starej ustawie o powszechnym obowiązku obrony oraz nowej ustawie o obronie Ojczyzny , system ten nigdy nie wszedł w fazę praktycznej realizacji...

Pakt Północnoatlantycki jest, zwłaszcza w Polsce, postrzegany przez pryzmat regulacji art. 5. traktatu waszyngtońskiego regulującego działania sojuszników w wypadku agresji skierowanej przeciw jednemu z członków aliansu.

Wybór stojący przed Unią Europejską jest prosty. Albo skutecznie przeprowadzi proces dalszej integracji, ale w odmiennym niż dotychczas duchu i w zrozumieniu ewolucji układu sił wewnątrz Wspólnoty, albo czeka ją wejście w epokę nowego średniowiecza. Współczesne „wieki średnie” będą dla naszego kontynentu oznaczać drastyczny spadek znaczenia geoekonomicznego, przy jednoczesnym narastaniu problemów i kryzysów wewnętrznych. Dodatkowo, zachodząca na naszych oczach rewolucja cyfrowa będzie sprzyjać nowej dystrybucji władzy, która w coraz większej liczbie obszarów będzie wymykać się państwom narodowym.

Pojawienie się tematu Nuclear Sharing w głównym nurcie debaty publicznej w Polsce jest zjawiskiem paradoksalnie w równym stopniu w pełni przewidywalnym, co przełomowym. To dobrze, że o kwestii rozszerzonego odstraszania nuklearnego zaczyna się w Polsce rozmawiać; natomiast przebieg tej debaty jest mikrokosmosem szerszego zjawiska, jakim jest kształt debaty o strategii i bezpieczeństwie Rzeczypospolitej.

Obrona cywilna jest kluczowym i niezbędnym elementem systemu odporności naszego państwa w czasach, gdy na kontynent wróciła wielka wojna, a przemoc wojskowa i różnego rodzaju metody destabilizacji funkcjonowania społeczeństwa stały się narzędziem prowadzenia przez Rosję polityki wobec Europy. Najwyższy czas zająć się organizacją polskiego systemu odporności, a w szczególności obrony cywilnej naszego kraju. Obrona cywilna dotyczy przede wszystkim kobiet i dzieci i polega na skutecznej organizacji pracy i obowiązków społecznych. Będzie ona niezbędna w tych wszystkich latach, które przed nami. S&F rozpoczyna publiczną debatę na ten temat. Zapraszamy do dyskusji, wszyscy będziemy się uczyć, jak zorganizować nowoczesną obronę cywilną.

Co spowodowało, że współczesne państwa w ciągu ostatnich dwóch stuleci ewoluowały stając się w konsekwencji dobrem wspólnym, zbudowanym na fundamencie umowy społecznej a przystały być „własnością” wąskiej elity uprzywilejowanych i najbogatszych grup społecznych?

Globalna pozycja Stanów Zjednoczonych została zbudowana na potencjale i sprawności cywilnych i wojskowych zdolności morskich. Erozja tego fundamentu amerykańskiej potęgi będzie miała poważne konsekwencje dla pozycji USA w świecie i wiarygodności ich gwarancji bezpieczeństwa wobec sojuszników...

Omawianie na łamach Strategy&Future przemówień Emmanuela Macrona – począwszy od tego, w którym oskarżył NATO o „śmierć mózgową”, przez to w Bratysławie, w którym zaprezentował z gruntu realistyczną ocenę roli Rosji w systemie bezpieczeństwa europejskiego, po niedawne, w którym mówił o konieczności postawienia Kremla w obliczu szeregu dylematów strategicznych – staje się powoli stałym elementem jadłospisu autora poniższego tekstu...

Państwo aktywnie kształtujące własne otoczenie geopolityczne i czyniące to na rzecz swoich interesów i bezpieczeństwa, które czuje się zagrożone działaniami innego państwa, wyznacza w toku tzw. sygnalizacji strategicznej słynne czerwone linie.

Partnerstwo państw rewizjonistycznych wobec Pax Americana prawdopodobnie nigdy nie będzie przypominać relacji między członkami społeczności Zachodu. Niemniej jednak w szerszym kontekście historycznym relacje, które kształtują się między Chinami, Rosją, Iranem a Koreą Północną, nie odbiegają znacząco od wielu innych sojuszy zawiązywanych przez państwa w ciągu dziejów, które to sojusze zawsze były obarczone wyraźnymi barierami współpracy oraz niemałym stopniem wzajemnej nieufności. Jednak sam fakt wyłaniania się takiej koalicji państw, których wspólnym celem jest przejście obecnego systemu międzynarodowego do stanu globalnej wielobiegunowości, jest wystarczającym powodem dla Stanów Zjednoczonych, by obawiać się o swoją pozycję na arenie międzynarodowej.