Jarek Holden

UCZTA. Doskonale przetłumaczona książka składająca się z trzech części. Ale jazz jest nieprzerwany, gra muzyka, jest taniec. Nawet wtedy, gdy ktoś pisze książki, chodzi do szkoły, kupuje w kiosku gazety sportowe, to nie ma nic ważniejszego niż pląsanie.

Klatka po klatce, papieros po papierosie, pustynia i lodowce. PORÓWNANIA. Tak, Maciej Bieszczad miłuje się w nieoczywistych porównaniach, bo przecież „ultradźwięki” to też forma porównań, nieprawdaż, czyli alegorie.

Wertując stare książki, zastawiłem się jakim ojcem jest nasz bohaterem? Dla niektórych wątek poboczny, ale mnie wagi ciężkiej. I wyszła mi szarada „Noce i dnie” Marii Dąbrowskiej, „Lalka” Bolesława Prusa oraz „Sklepy cynamonowe” Brunona Schulza. Porównania porównaniami, ale mnie ciekawi jak ten temat („zagrywania żalu”) rozpisałby Dickens, i jak sfilmowałby to Bergman?

Katarzyna Zwolska – Płusa obdarzyła nas lawiną słów. My – pewnie – niezdarnie byśmy je ułożyli w liche kopczyki-limeryki, a pisarka świadoma, co pasuje, do czego i dlaczego interpunkcja w tej książce ma spore znaczenie. Każdy przecinek, każda kropka to pauza, dodatkowy oddech lub bezdech; trzeba te teksty czytać na głos, koniecznie pamiętając o „przystankach”.

„Dwadzieścia jeden” kończy się tekstem „Zapach nocnych kwiatów”, czyli (znowu) starożytna dolina. Kolejny raz tło nocy i „miłość stała się istotą ich istnienia” I JAKBY NIE PATRZEĆ to jest zestaw noweli o uczuciach, często skrajnych, iluzorycznych, ale wszystko ma związek z kochaniem; ludzi, zwierząt, powietrza, ognia i wody. Żywioły rządzą!

Najbardziej interesujący jest jednak sposób napisania tej powieści. Tak – szarpana, fragmentaryczna, niedopowiedziana, a wszystko w osnowie niełatwej, przekomarzającej się miłości.

Główny bohater pisze o sobie i swoich cierpieniach, jednak woli – wybiera rolę podglądacza, dlatego z pasją godną detektywa opisuje innych. Większość podglądanych ma pseudonimy. Kryminał jak nic...

Jabłońska jest bardziej rozrzutna. Wypisuje i rozpisuje się, ale jej teksty na pewno nie są przegadane, na pewno nie są nijakie.

Każdy z nas miewa  fatalne zauroczenia. W ZNP jest manifestem tupaniem o podłogę: - Chce jarać szlugi i to ile się da, ile wlezie; bez opamiętania. I czy Belcia pragnie być Łysa jak Sinead O'Connor?

Wiersze i fotografie to niemal zawsze trafne uzupełnienie, dopełnienie i rozpętanie bitwy podczas wyważania drzwi percepcji.

Bożena Boba-Dyga zaprasza czytelnika, by podglądał? Inaczej: podaje rękę do tańca. Krótkie spojrzenia w trakcie tanga lub innych inteligentnych pląsów.

Nasłuchuję i docierają do mnie głosy zachwytu. Ludzie kultury mówią, że (bardzo) im się podoba, że prawdziwe, że poruszające. I niby się zgadzam, a jednak protestuję! Bo czytanie piekło, bolało, przerażało, jednakże ileż takich gazetowych książek już przeczytałem?