Jarek Holden

Klatka po klatce, papieros po papierosie, pustynia i lodowce. PORÓWNANIA. Tak, Maciej Bieszczad miłuje się w nieoczywistych porównaniach, bo przecież „ultradźwięki” to też forma porównań, nieprawdaż, czyli alegorie.

„Dwadzieścia jeden” kończy się tekstem „Zapach nocnych kwiatów”, czyli (znowu) starożytna dolina. Kolejny raz tło nocy i „miłość stała się istotą ich istnienia” I JAKBY NIE PATRZEĆ to jest zestaw noweli o uczuciach, często skrajnych, iluzorycznych, ale wszystko ma związek z kochaniem; ludzi, zwierząt, powietrza, ognia i wody. Żywioły rządzą!

Piszą, że to pierwsze wydanie. Nie będę się pieklił i pienił. Na stronie www oficyna prezentuje „podobne fronty”. I tytuł jakże znajomy, ale co autor czyni ze swoim tekstem, to jego sprawa. A ciekawskich, literackich detektywów odsyłam do sklepu FORMY.

W Polsce jego książek nie brakuje, ale co zdecydowało, że postanowiłem Was zainteresować „Na zewnątrz i wewnątrz”? Moja dezorientacja. Ta poezja za mną łazi OD DAWNA. Czytałem po i w kawałkach. Jakbym odtwarzał ulubiony serial. Szczyptę dokumentalny, bardzo fabularny i usilnie poetycki

Pisarz nominowany przed laty m.in. do Nike, daje w „do żywego” popis sarkazmu, dobrego literackiego cynizmu, a przede wszystkim bawi się słowem. Dopasowuje poszczególne zwrotki do nastrojów; własnego i czytelnika. Do czasów wojny i pozornego pokoju.

Dostawać razy (od poetki). Litania składająca się z gróźb (cenzurka) wypowiadanych PRZEZ BOGA wobec człowieka.

Jolanta Jonaszko to pisarka, którą musicie poznać bliżej. Jej proza jest na wyciągniecie ręki!

Głosem z offu jest Nemezis. Chodzi o Gościa: najemcę diabła. On, ona, ono zarządza niewypowiedzianą historią. Mieszkają w kotle. Mieszkają i mieszają. I się zaczyna.

Książka „jakoby” zaczyna się wierszem „prostym”, lecz doskonałym! Wątroba dostaje przyspieszonej marskości, a oko ma problem z przeskanowaniem czasu teraźniejszego.

Jestem na Tak. I tak bardzo czekam dramatu pełną gębą, napisanego przez pana Sławomira. Niech dzieje się wola boska, wola nieba.

Dalasiński pełnym garściami czerpie z pisania Marka Nowakowskiego, Ireneusza Iredyńskiego. Dobre przykłady, ale chyba już się wyczerpało to ciągłe obchodzenie wsi i miasteczek, by zagadać czytelnika, by się z nim wspólnie napić oparami wszędobylskiej wódy!