Jarek Holden

Pewnego dnia telefon wieczne wyciszony zaczął wibrować. Dawno to było, ale znaczyło wiele. Dzień dobry. Z tej strony Irena Wiszniewska. Chciałabym wysłać panu moją zmyśloną książkę (śmiech). „Jak nie opowiedziałam historii królowej Maroka” to intelektualna sensacja...

Główny bohater pisze o sobie i swoich cierpieniach, jednak woli – wybiera rolę podglądacza, dlatego z pasją godną detektywa opisuje innych. Większość podglądanych ma pseudonimy. Kryminał jak nic...

Książka jest wzruszająca, ale wiarygodna, ale smutna. Książka wydana dzięki wielu osobom po stronie polskiej, niemieckiej, etc. Ma swoją metrykę, ale właśnie TERAZ NALEŻY JĄ CZYTAĆ. Teraz gdy niektórym wszystko kojarzy się z ch i d…, bo nie wiedzą, nie rozumieją ludzi wrażliwych z paletą uczuć delikatnych jak skrzydła motyla.

Nastassja Martin jest francuską antropolożką i pisarką. Specjalizuje się w populacjach Dalekiej Północy. Martin jest znana ze swojej opowieści „Croire aux fauves”, w której opisuje atak niedźwiedzia. I do tej właśnie książki chce Was przekonać. Autobiograficznego dziennika pełnego udręki.

Dzisiaj czytam książkę, opublikowaną w 1934 roku, gdy mija 80 lat od powstania w getcie warszawskim i gdy wokół, nie tylko w Europie nacjonalizmy rządzą się swoimi prawami.

Kjersti Anfinnsen wykorzystując GŁOS kobiety samotnej, opisała i rozpisała starość wiarygodnie i ...dolegliwie.

Pierwsze trzy odcinki dostępne dla wszystkich. Następne TYLKO dla (wszystkich) Patronów. To pisanie z porzuconych fiszek, z kadrów zbędnych lecz nurtujących.

Paweł Orzeł pisze o tumulcie, ale nie o tłumie. Takich „książeczek” nie wydaje się dla tłumów, ale także nie dla siebie. Dla osobności, dla kilkunastu czytaczy, pogłębiaczy, poszukiwaczy. Tak, jestem w tym gronie! Dołączycie?

Ufność w wyzdrowienie córki pozwala pisarce ogarnąć się po starcie męża. To nie jest huraoptymizm, ale jest przyczyna i jest skutek. Racjonalność spowita bólem.

Przed napisaniem własnej opinii, nie spoglądam się na recepcje, nie czytam recenzji Innych, ale mam nieodparte wrażenie, że Grzegorzewskiej powinno być więcej. Że jej pisanie jest niepodważalne. Ma siłę przyciągania.