Jarek Holden

Ten tom to rejwach i galimatias. Mieszanka utworów wybornych i słabych.

Czyżby wszyscy apostołowie cierpieli na chorobę dwubiegunową? W książce Grzegorza, jest egzystencjalne wariactwo, to ja to kupuję.

Celebracja odmienności, które lepią się do siebie jak miód. Narracyjna uważność i człowiecza powaga. Gdzie, i czy, znajdujemy w tej lekturze „Złoty środek (w) w przyjemnościach cierpienia i poszukiwania sensu" ? Emocje. Kolaż jak święto dziękczynienia.

„4” jest formą dojrzałej poezji! Książka Łukasza Kamińskiego jest „synem potężnych przeciwieństw natury i sztuki”, jest córką „która odkrywa krwawy sens istnienia". Wspomagam się „Esejem o tragiczności”, bo Peter Szondi istotnie ujmuje dzieje filozofii, które przypominają Lot Ikara. I takie jest „4”, bo dlatego Kamiński cytuje Hannę Krall: „Diabeł istnieje". Diabeł i Ikar przeglądają się poezji z „4” i oddychają kolejnymi porażkami. Opowiadają historie krwawych ulic.

„Nagrody pocieszenia” gna, pędzi, kopytami kopie ziemie i belki. „Nagrody pocieszenia” ma świetną okładkę, ale o wiele lepszy jest środek – stadnina rasowych wyżeraczy… W deszczu, w słońcu – rozliczy się z tym światem; chu-///piz-///cipa-/// Ogólnie każdemu dajmy po ryju, z plaskacza w pysk. Wiersze hasają, ale można je pogłaskać oraz przytulić.

Bo Aleksandra Majówka swoimi wierszami lirykę zamienia w prozę. Epika podzielona na skromne fragmenty. Tu się wszystko lepi i klei. Wszystek się łączy. To nie jest zbiór wierszy, to zacna książka poetycka!

Ryzykownym posunięciem jest nazywanie książki z nowelami w taki sposób. Mnie Czerwony Las zawsze kojarzył się z tragedią w Czarnobylu. Ale może to tylko moje widzimisię. A autorka użyła koloru czerwonego, bo to barwa życia i śmierci. Pigment krwi i tonacja zachodzącego słońca.

Po pierwszej lekturze byłem wściekły. Nic mi nie pasowało. Potem zacząłem czytać na wyrywki, bo tak można (a nawet trzeba). Trzecie wertowanie przyniosło kolejne zadziwienia, olśnienia, skojarzenia, spojrzenia.

W książce „więcej” wszystkiego jest mało. A jednocześnie jest i nadmiar. Wspomnienia wylewają się z nas, przelewają przez burtę.

Papier czy e-book? - Wolę dźwigać pięć kilo więcej w walizce, niż czytać z ekraniku.

Spodziewałem się czegoś innego. Sprofilowanego. Osadzonego w pokojach hoteli, hosteli, moteli, bud kempingowych. Że makietą będzie miejsce, a nie ludzie. A jednak to się wszystko rozjeżdża. Wędruje po przestrzeniach wszelakich, wielorakich. I tak jest dobrze. Więcej nie trzeba. „Hotele” Łukasza Suskiewicza przypominają lot Ikara. Skrajności życia. Potrzebę odpoczynku i pragnienie ucieczki.

Czy taką książkę mógłby napisać młodzian, startujący dopiero w życie? Nie! Nie. Bo były to zapis niewiarygodny, wydumany, kłamliwy. A Leszek Sobeczko jest prawdziwy. Warto mu uwierzyć i zawierzyć.