Szmaragdowe Pióro

Jeśli tam nie przypłyniemy, któregoś dnia magia ich zabije. Jesteśmy im potrzebni. Nawet jeśli miałoby to skończyć się naszą śmiercią.

Dasean zawahał się. Wiedział dobrze, jaka odpowiedź byłaby dobra. Powinien od razu dać słowo, ale nie umiało przejść mu przez gardło.

...Syn przyjął ją z ociąganiem. Zerkając na ojca, rozpakował podarek. I omal nie zachłysnął się na widok zawartości.

W gniewie omal nie rzucił kocem w morze, ale w ostatniej chwili się powstrzymał.

Na Kontynencie nie było elfów, które dbałyby o przyrodę. Nie było nikogo, kto mógłby zająć się naturą, a szczególnie roślinami potrzebującymi szczególnej opieki.

Pozwolił swoim myślom błądzić z daleka od spotkania, które go czekało.

Z każdym krokiem powietrze stawało się chłodniejsze. Zbliżał się do plaży. I do rozmowy, której od tak dawna unikał.

Opuścił senną wioskę i szedł dalej. Jeszcze niedawno o tej godzinie słyszał śpiew ptaków zwiastujący nadejście kolejnego dnia.

Obudził się jeszcze przed świtem. I choć próbował, nie umiał już zmrużyć oka. Kręcił się na łóżku, przewracał z boku na bok, ale sen nie powracał.

Gdy valiani stali się valierami, góry opustoszały i przez długi czas pozostawały niezamieszkane. Żaden człowiek nie chciał już osiedlać się w jaskiniach.

Dasean rozejrzał się, nastawił uszu, ale nikogo nie wyczuł w chacie. Masean musiał zrezygnować z czekania na syna, skoro ten tak długo nie wracał.

Choć zdecydował się zmierzyć z ojcem, nie oznaczało to, że zamierza się znaleźć jak najszybciej w swojej chacie.