Bartek Fetysz

"(...) Mam poczucie wypalenia. Pewnie przejdzie. Pewnie rozgonię te chmury, ale na razie nie potrafię się skupić, a marzę o tym, że położyć się i przeczytać z uwagą jakąkolwiek książkę. Żadna mi nie wchodzi. Mam ich cały stos. Latam jak opętany po charity shops i kupuję ich na tony. Stoją na półkach, koło łóżka na szafce, czekają na swój moment (...)".

"(...) Nie mam pretensji do ponad dziesięciu milionów ludzi, którzy w kibolu, burdeltacie i bandycie zobaczyli godnego kandydata na stanowisko Prezydenta. Głównego reprezentanta narodu. Od dawna mówiłem, że wygra. Po Dudusiu, człowieku nijakim z milczącą mameją u boku ludzie zapragnęli kogoś z krwi i kości. Trafił się człowiek z ludu, człowiek znikąd - bokser, kibol, z twarzy widać, że mógłby mieć za swoje myśli od razu zawiasy, ale Polki kochają "bad boys", bo przecież skoro daje wyczynowo wpierdol, to na bank kocha. Oddały mu swoje serca w głosach. Stał się ucieleśnieniem ich marzeń o samcu alfa, który trzyma dom krótko za pysk i decyduje kiedy mają podać kolację, kiedy posprzątać, a kiedy zrobić loda (...)".

"(...) Czy Polska obudzi się kiedyś z nakolannictwa? Mam wrażenie, że wielka część narodu lubi ssać pałę, być jebana w dupę i srać ze strachu pod siebie. Przeraża mnie ta wizja. Wizja piekła dla kobiet, osób homoseksualnych i osób z niepełnosprawnościami. Przeraża mnie, że do władzy może dojść typ, który o płciach mówi "pucie" i nie ma żadnego poszanowania dla ludzkiej godności. Że jeszcze bardziej podzieli nienawiścią i tak nienawidzącą siebie Polskę (...)".

"(...) Cierpię obecnie na syndrom odstawienia. Mam poeurowizyjną depresję. Wszyscy mnie przed nią ostrzegali, ale jakoś im nie wierzyłem. Całą niedzielę przepłakałem, bo miałem najazd wiadomości na skrzynkach w social mediach i były to najpiękniejsze wiadomości jakie człowiek sobie może wyobrazić (...)".

"(...) W piątek wylatuję do Bazylei. Od dwóch dni kumuluję outfity na półfinał i finał Eurowizji. Zamierzam błyszczeć, bo pewnie jadę tam po raz pierwszy i ostatni w swoim życiu. Postanowiłem jak zwykle zgłosić się do Inez Wicher, żeby wyczarowała dla mnie coś tak zajebistego, że wszystkich popierdoli. Paczka przyszła dzisiaj (...)".

"(...) Minęły dokładnie 3 tygodnie odkąd napisałem jakikolwiek tekst na Patronite. Przepraszam. Wciągnęła mnie Eurowizja. Wziąłem rozwód ze swoim laptopem, byłem w Amsterdamie, Manchesterze, Madrycie i pisałem fragmenty swojej nowej książki na telefonie. Przebodźcowany spotkaniami z ludźmi, najchętniej bym spał i robię to o wiele za często, zapominam o zleceniach, potem muszę za nie oddawać hajs, załącza mi się anxiety, ADHD, wszystkie syndromy mojego popierdolenia. (...)".

"(...) Obiecałem, że oddam "Zanim zgaśnie światło" do końca kwietnia. Napisałem dzisiaj dumnie kolejny rozdział. W swoim kalendarzu rozpisałem, kiedy realnie mogę nad nią pracować. Muszę pisać codziennie. Chociaż przez godzinę uprawiać ćwiczenia mózgu i rozciąganie swojej wyobraźni do granic możliwości, aż skończę w szpagacie i nowe dziecko wyjdzie z tej pozycji całkiem naturalnie (...)".

"(...) Gdyby trzydzieści lat temu, chłopcu, którym byłem przed telewizorem ze wzrokiem jak kisiel, ktoś powiedział: "Wiesz, że pojedziesz z Justyną na Eurowizję?", to bym się śmiał tak długo aż bym od tego śmiechu schudł, skurczył się, znikł. Bo przecież wtedy, nie wypadało mieć takich marzeń. W ogóle nie wypadało mieć marzeń (...)".

"(...) Żyjemy w czasach, w których artystów sprowadza się na margines, a w których byle kto zarabia tysiące na handlowaniu stopami, cipką, prąciem albo dupą. To nie są czasy na które czekałem. Ale umierać jeszcze nie chcę, wszak zastanawiam się, czy może być gorzej. A będzie gorzej. Bo opierdoli nas na hajs za dziesięć minut AI (...)".

"(...) Za dwa tygodnie lecę do Polski. Mariola Turbiarz, projektantka mody, na co dzień mieszkająca w Szwecji zaprosiła mnie do panelu i jury jej warszawskiego Fashion Shower, który odbędzie się 20 marca. Mam opowiadać o hejcie i o byciu kolorowym ptakiem. Życiu na własnych zasadach (...)".

"(...) Czuję się jak Neo z Matrixa. Mam z nim wiele wspólnego. W przeszłości łykałem wiele środków z rąk obcych osób bez recepty. Najczęściej ubieram się na czarno i słów hejterów unikam jak on kuli z pistoletów. Potrafię je nawet zatrzymać dłonią, tyle, że moje zaklęcie brzmi #zapraszamwypierdalać (...)".

"(...) Dzisiaj świeciło wspaniale słońce i pomyślałem sobie, nie bardzo mam ochotę od razu w poniedziałek katować się fizycznie, ale mam za to ochotę zrobić coś dla głowy. Nie było to wzięcie antydepresantów, bo ich nie mam. Może powinienem mieć? Co terapeuta to inne zdanie. Moja głowa też nie czuła się po nich najlepiej.  - Sprawdzę, co grają w kinie - pomyślałem (...)".