Bartek Fetysz

"(...) Zgasło mi w głowie światło. Po raz pierwszy w życiu uznałem, że czas na farmakologię. Nie jest mi smutno, nie czuję beznadziei istnienia, ale zamiast soulu, mam w głowie ciszę. O ile ciche noce lubię, to jestem w stanie tworzyć i normalnie funkcjonować tylko wtedy kiedy mi w nich wybrzmiewają dźwięki.(...)". 

"(...) Jest rok 2021. Wsiadam do pociągu w Pile. W przydzielonym mi przedziale, w pierwszej klasie, bo ja przecież jestem deluxe, mimo że w portfelu bieda, siedzi jakaś Pani i chrapie. W przedziale obok pustka, więc wypełniam ją swoją nadwagą. Przy oknie, jak zwykle (...)".

"(...) Jestem uczuciowym Robin Hoodem z Londynu zamiast z Sherwood? Boże, kochałem ten serial. Jak go zamordowali to łkałem tak samo jak dziecko przy powieszonym Janosiku. Za tego Janosika taką rozjebundę w domu zrobiłem, że śmierć poniósł inny bohater narodowy (...)".

"(...) Pierwszy dzień września był dla mnie w latach szkolnych traumą, bo nienawidziłem do niej chodzić. W szczególności do podstawówki. Mama ubierała mnie w za duże marynarki i koszule po ojcu i czułem się w nich jak w namiocie. A jak jeszcze dołożyła krawat to od razu wiedziałem, że oto jest dzień, który rozpoczyna legalne i  kilkumiesięczne zarzynanie mojej psychiki. Gdyby dzisiejsze stylistki, zakochane w oversizach, mnie wtedy widziały to by piszczały jak pojebane z zachwytu, bo wyglądałem jak skrzyżowanie tych najbardziej narcystycznych, ale bez domieszki pojebania (...)". 

"(...) Siedzę przed laptopem i błyska, a ja przypominam sobie jak za dzieciaka, moja prababcia Mania w trakcie burzy wystawiała w oknie obrazek Jezusa, oby grzmoty ominęły dom. Ponoć jakiejś sąsiadce w Ćmielowie piorun pierdolnął w dach i spłonęła jej cała chata, a jakiegoś innego sąsiada to nawet zabił. Od dziecka karmiła mnie więc strachem, ale ja się burzy nigdy nie bałem, bo mam od zawsze burzliwe życie (...)". 

"(...) co niektórzy robiąc z siebie debili w sieci, kupują za gotówkę mieszkania, a inni, zdolni i utalentowani ledwo wiążą koniec z końcem. Czekają na zlecenia zastanawiając się czy przyjdą. I marnieją, kiedy powinni kwitnąć. Nie chcę marnieć za życia. Chcę za życia żyć. Postanowiłem zatem zmienić swoją ofertę i progi (...)".

"(...) Londyn to miasto, w którym wciąż szuka się trzech rzeczy, pracy, mieszkania albo partnera/partnerki. Pracę mam, chociaż ze zleceniami bywa różnie, mieszkanie też mam, a partnera ani partnerki nie szukam od lat, wszak nadzieja mnie na to opuściła zupełnie i uprawiam miłość do siebie samego. A przynajmniej się staram. Trudna to sztuka i wymaga poświęceń, ale przede wszystkim samozaorania we własnych oczach i przyznania się do błędów, porażek, potknięć, nałogów. Do rozliczenia się ze sobą "za zimno". Lato temu nie służy, bo to czas, w którym najchętniej bym się zahibernował i związał ze swoim łóżkiem na amen. Obudził we wrześniu (...)".

"(...) Mam alergię na słowo "trend" i "trendy". Co jest zabawne, bo lata temu, mieszkając jeszcze w Polsce, religijnie wręcz kupowałem magazyn modowy właśnie o nazwie "Trendy". Naczelnym był Piotr Zachara i był fantastyczny! Nie pamiętam, czy to była jakaś odnoga Twojego Stylu, ale miałem każdy numer. W jednym z nich była na końcu ankieta, na cztery strony. Byłem wtedy raczkującym fashion victim (dzisiaj bardzo się wstydzę tego etapu swojego życia), ale postanowiłem, że najskrupulatniej jak potrafię ją wypełnię. To były jakieś wczesne lata dwutysięczne, miałem ze dwadzieścia lat i po cichu marzyłem o angażu do prestiżowego magazynu (...)".

"(...) Iga Świątek wygrała Wimbledon i wystąpiła w kiecce od Victorii Beckham i się zaczęło. Że marszczenia nie takie, że kolor nie taki, że jeszcze tylko jej spinek brakowało, a ja sobie myślę, że marzę o tym, żeby odjebać się wreszcie od mówienia ludziom jak mają się ubierać. Przecież wszyscy mamy lustra i patrzymy w nie przed wyjściem z domu. Skoro czujemy się ze sobą dobrze, to dlaczego jakieś pizdościskary wmawiają nam, że tak nie jest? (...)"

"(...) Po razy pierwszy, nie wiem, od jakich słów zacząć tekst. Odę do ciszy, która na mnie zstąpiła. Pozbawiła mnie codziennej umiejętności uderzania w klawiaturę. Odę do tymczasowego zapomnienia o sobie, swoich potrzebach, swoim powołaniu. Odę do żalu do samego siebie, która w mojej głowie rozbrzmiewa nutami marszu pogrzebowego (...)".

"(...) Przeczytałem na swój temat w sieci przez dwadzieścia lat praktycznie wszystko. Dzisiaj do CV swoich osiągnięć dodaję słowo "odpychający". Podesłano mi video, sprzed miesiąca, w którym Justyna opowiada o tym, dlaczego zdecydowała się zatrudnić "tłumacza", a w komentarzach, jak zawsze w Polsce, wyścig na to, kto dojebie mi bardziej. "Angielski słabiutki, zasób słów malutki, w Amsterdamie, bo słyszałam, był tak odpychający, że dziennikarze zrezygnowali z wywiadów". Nie byłam, nie widziałam, ale wiem lepiej. Sieciowa pizdościskara (...)".

"(...) Mam poczucie wypalenia. Pewnie przejdzie. Pewnie rozgonię te chmury, ale na razie nie potrafię się skupić, a marzę o tym, że położyć się i przeczytać z uwagą jakąkolwiek książkę. Żadna mi nie wchodzi. Mam ich cały stos. Latam jak opętany po charity shops i kupuję ich na tony. Stoją na półkach, koło łóżka na szafce, czekają na swój moment (...)".