Strategy&Future

Wielokrotnie powtarzaliśmy w Strategy&Future, że rywalizacja Stanów Zjednoczonych i Chin ma charakter strukturalny. Nie jest więc wynikiem – a na pewno nie przede wszystkim – różnic ideologicznych, sympatii personalnych czy antypatii konkretnych przywódców politycznych; nie jest też rezultatem niezrozumienia czy różnic kulturowych.

Przedstawiam alternatywny bieg historii. Co by było, gdyby Rosjanie zrealizowali swoje cele i zajęli w lutym 2022 roku Kijów w błyskotliwej kampanii w ciągu czterech dni, i w rezultacie ustanowili przychylny sobie rząd, realizujący w pełni wolę Moskwy? Opowieść zaczyna się 28 lutego 2022 roku.

I present an alternative course of history. What if the Russians had achieved their goals and seized Kyiv in February 2022 in a brilliant four-day campaign and, as a result, established a sympathetic government fully implementing Moscow’s will? The story begins on 28th February 2022.

Ukraińska kontrofensywa, która rozpoczęła się w pierwszych dniach czerwca, została już kilkakrotnie określona w mediach jako upadła, a debaty o jej rzekomym niepowodzeniu toczyły się na łamach szeregu krajowych i zagranicznych gazet.

Opublikowany niedawno przez brytyjski rząd Defence Command Paper jest dokumentem, który zgodnie z deklaracjami autorów uwzględnia doświadczenia wojny na Ukrainie w planowanym przez Londyn systemie obrony i powstrzymywania geostrategicznych rywali [1]. Rosja jest w nim jednoznacznie określona jako „największe zagrożenie dla bezpieczeństwa europejskiego”, a znaczenie NATO dla odstraszania Moskali wielokrotnie podkreślane.

Strategia wojskowa to sposób przygotowania wojska, jego rozmieszczenia, szkolenia i ćwiczenia. Polega ona przede wszystkim na długoterminowym rozwijaniu szeroko pojętych zdolności, do których współcześnie bardziej pasuje określenie „system odporności państwa”, po to aby te działania miały pozytywny wpływ na naszą politykę zagraniczną, czyli na nasze „pole manewru”. Żeby strategia wojskowa była wiarygodna w czasach wojny i anarchii systemu międzynarodowego, gdy ostatecznym arbitrem, swoistym sądem najwyższym między państwami znajdującymi się w sporze o to, które z nich przeforsuje swoją sprawczość, jest przemoc wojskowa (a takie czasy właśnie nadeszły), nasi politycy w Warszawie muszą mieć charakterologiczną i mentalną zdolność do podjęcia decyzji o zabiciu wagnerowców, którzy właśnie wykonują zbrojny rajd na jedno z miasteczek Podlasia.

Military strategy is how the military is prepared, deployed, trained and exercised. Above all, it consists in the long-term development of broadly understood capabilities, which nowadays are more appropriately referred to as the “state resilience system” — so that these activities have a positive impact on our foreign policy, i.e. on our “room for manoeuvre.” For a military strategy to be credible in times of war and anarchy of the international system, when military violence is the final arbiter, a kind of supreme court between states that are in a dispute over which of them will push through its agency (and such times have come), our politicians in Warsaw must have the characterological and mental ability to make a decision, for example, about the killing of Wagnerians carrying out an armed raid on one of the towns of Podlasie.

Oceny dotyczące wyników szczytu NATO w Wilnie, koncentrują się, co zrozumiałe, na politycznych efektach spotkania państw NATO, mniej uwagi poświęcając wymiarowi wojskowemu. Powód takiego podejścia jest oczywisty, ustalenia w materii wojskowej nie są publicznie znane i komentowane, a wiedza na ich temat jest siłą rzeczy mniejsza.

Jestem w Afryce. Po raz pierwszy w tej subsaharyjskiej. Postanowiłem o tym napisać, delikatnie stąpając po nieznanym mi lądzie.

Grupa Wagnera może (choć nie jest to jeszcze pewne) osiąść na Białorusi, zaraz na Bramą Brzeską i działać z rozkazu Moskwy oraz Mińska, by destabilizować Polskę wypadami dywersyjnymi i wszelkiego rodzaju aktami przemocy i demonstracją wojskowej dominacji, przenikając przez granicę albo organizując pokazy siły mające szkodzić Polsce.

Sprawy strukturalne, czyli układ sprzecznych interesów pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chinami, nie pozwalają im latem 2023 roku wydobyć się ze spirali narastającej rywalizacji. Nierównowaga polityczna w Eurazji i wokół niej rośnie, a wraz z nią pojawia się coraz więcej napięć i sporów oraz wzajemnego negatywnego postrzegania się…

Sprawy strukturalne, czyli układ sprzecznych interesów pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chinami, nie pozwalają im latem 2023 roku wydobyć się ze spirali narastającej rywalizacji. Nierównowaga polityczna w Eurazji i wokół niej rośnie, a wraz z nią pojawia się coraz więcej napięć i sporów oraz wzajemnego negatywnego postrzegania się, tak co do wzajemnych zamiarów, jak i, a może przede wszystkim, możliwości zrobienia krzywdy drugiej stronie w dziedzinie zglobalizowanych przepływów światowej gospodarki. I nie tylko tam. Chodzi o chwilę obecną i najbliższą przyszłość. To każe zadać pytanie o przywództwo obu krajów oraz o to, jak liderzy radzą sobie w dynamicznej sytuacji rosnącego braku zaufania przy wielkiej liczbie spornych spraw bieżących. Ale także w kontekście zdarzeń i decyzji, które mogą wystąpić lub zostać podjęte w przyszłości: od embarga na półprzewodniki i zakazu współpracy przy opracowywaniu sztucznej inteligencji przez zakaz eksportu maszyn do produkcji nowych technologii.