Bartek Fetysz

"(...) Żyjemy w czasach, kiedy, aby być popularnym czy lubianym i zaistnieć, nie wolno mieć opinii. Wszystko należy chwalić, na wszystko się zgadzać, bo wszystko jest przecież sponsorowane: brania, wycieczki, okładki, baner, ryj suko, milcz, zachwalaj. A jak się nie zgadzasz, to cię nie ma, korektor, gumka, spierdalaj. Recenzje to dekalog pochwał, zdjęcia wypolerowane do granic możliwości, z takim błyskiem nie poradziłby sobie ani CIF, ani nawet pasta SAMA (...)".

"(...) Czy rozwodzący się mężczyzna , który następnie zapomina o rodzinie, dzieciach, żonie, zasługuje na miano ogiera? Przecież to nawet nie pieprzony kucyk, a o tytule My Little Pony może ewentualnie pomarzyć (...)".

"(...) Skoro na cytologię trzeba pół roku czekać, to lepiej nie czekać wcale i od razu wybierać trumny. Polska Trumna Week. Na kogo wypadnie, ten od razu w marmurze. Koniecznie zdobionym i na kredyt, bo umiera się tylko raz i po śmierci trzeba mieć pomnik, jak wieszcz narodowy. Im bogatszy tym lepszy. Barok od Versace na grobie. Pęk sztucznych kwiatów i gromnice w kształcie aniołów. Anielski orszak na premium cemencie (...)".

"(...) Na co księżom albo zakonnicom celibat? Żeby wszystko zostało w kościele. Nie ma potomka, nie ma testamentu, jest więcej na telewizję Trwam i Radio Maryja. Sponsoring jednej z największej i najbardziej skorumpowanej w państwie władzy. Bo po co z człowieka za życia robić robota bez seksualnych potrzeb? Czy księża i zakonnice mają zakaz masturbacji? Przecież od nadmiaru hormonów można odjechać. No i odjeżdżają. Pod sutannami trzymają pornole, często dziecięce, ale skoro hostia w rączce, to wybaczone (...)".

"(...) Wielki Jarosław patrzy. Chce zgwałcić konstytucję, demokrację, zgilotynować wolność na potrzebę obrony swoich zwichrowanych przekonań. Jak to możliwe, że człowiek, który nie ma oficjalnej władzy, trzyma wszystko tak ciasno w jednej ręce? Oszołom, który ogarnięty manią wielkości w swej maleńkości, chce podbić glob, we własnym, bo polskim sosie. POL-liszki. Naród na wpół zmutowany (...)".

"(...) Robotnice można poznać od razu: “Pani, bo po co ja będę do hurtowni jeździła, jak na Aliexpress ja to samo dostane, a pięć razy taniej? Chce Pani to niech Pani idzie, głupia, przepłaca. Dzisiaj to wszystko made in China. A pilnik to ja przecież spirytusem przetrę i jak nowy, trzeba być dzisiaj eko, co będę wyrzucała i planetę zaśmiecała? Pilnik nie plaster, nikt nie zauważy, że zagrzybiony. Przecież mi tu z TVNu nie przyjdą z UV-kami, ha ha, dobre sobie, wielkie mi stylistki – też kursy zrobiłam – pani popatrzy na te dyplomy” (...).

"(...) Anglicy nabywają masowo rzeczy w Primarku, bo tanio. Trochę jak Zień w Biedronce, luksusy zerżnięte z wielkich marek. Kupują też wszystko reklamowane przez Kate Moss. Gdy Kate mówi: „Get the London look", wszyscy ustawiają się w kolejkach. Gdy mówiła to Rita Ora, wyszło do kitu. Ale czym jest „London look”? Londyn ma look emigracji. Gdyby nie przybysze, londyńczycy nosiliby koszulki z fasolą na toście, podpisane „Tasty". Albo getry w pionowe frytki, bo – wiadomo- pionowe wyszczuplają (...)".

"(...) Polska nie jest już moim domem. Mam tu co prawda mieszkanie, budynek, ale ten kraj nie jest moim krajem. Nie mam do niego żadnych praw, tak jak on nie ma do mnie. Urodziłem się tu nie z własnej woli, jestem imigrantem, przyszedłem z planety Macica. Przypadkiem wypluto mnie tu. Nauczono żyć wedle zaakceptowanego kodeksu i praw na ziemi polskiej. Wykarmiono, przyszyto do klas, szkół, społeczności. Do pewnego wieku musiałem chodzić z tą szpetną łatą. Czy była modna, brudna, nudna, czy nie - nie mogłem jej zerwać. Przyszyta była z terminem ważności, oklejona banderolą, znakiem jakości (...)".

"(...) Medialną komunię przyjąłem w 2004 roku. Wcześniej bowiem pisałem, ale do szuflady. Dzwoniłem do managerów artystów, przedstawiałem się jako dziennikarz i robiłem wywiady. Jak każdy początkujący miałem silną potrzebę i chęć zaistnienia gdzieś z tymi swoimi bazgrołami. Nikt nie odpowiadał na moje maile, tak jak do dzisiaj w Polsce na maile się nie odpowiada. Już wtedy hartowano mi dupę pod względem cierpliwości. Niestety, ani się w tej cierpliwości nie zahartowałem, ani się jej nie nauczyłem. To cecha mi obca (...)".

"(...) jako parolatek, dostałem od rodziców album państwa Gucwińskich z żyrafą na okładce. Ta książka nazywała się chyba „Znajomi z Zoo”. Rozpoczynała się dwoma zdaniami, których nauczyłem się czytać. Przychodziłem do przyszywanych ciotek i wujów, siadałem im na kolanach, otwierałem ten album i, przesuwając palcem po skomplikowanym tekście dla dwu czy trzylatka, „czytałem” je na głos ku zdumieniu dorosłych. Taki był ze mnie szpenio (...)".

"(...) Przecież mogę zrobić pod siebie, nikt się o tym nie dowie. Będzie to tajemnica pomiędzy moim pęcherzem, członkiem, prześcieradłem i materacem. Bo w takich stanach, mimo że bardzo chce Ci się sikać, to nie masz ochoty wyjść z łóżka, bo ono trzyma Cię czulej i mocniej niż niejeden kochanek. Jest to objęcie maxi. W którym należysz już tylko do niego (...)".

"(...) Śmierć fascynowała mnie od dziecka. Nigdy się jej nie bałem, choć się kurwa na mnie czaiła od prawie poczęcia. Na świat przyszedłem jako astmatyk. Gotowy zdechlak. Ileż to się moi Rodzice wycierpieli, to nie mam pojęcia, bo nie pamiętam. Ale w życiu bez planu, a później z planem, umrzeć miałem przynajmniej kilka razy. Żaden raz się nie udał. Ani ten planowany, ani nieplanowany (...)".