Marcin Zegadło

"(...) Czytam wpisy Lęckiego ze stycznia bieżącego roku, w których odnosi się do mojego zniknięcia. To miłe słowa i nie przypuszczałbym, że Paweł żywi wobec mnie tyleż serdecznych uczuć. Wcześniej tego nie czytałem, bo przecież na FB nie wchodzę po nic innego niźli jako się już rzekło - dziennik i recenzje, a wiersz dla okrasy. A zatem słowa Pawła podsyła mi Messengerem Iwona. A Iwona to jest moja czytelniczka, która jak coś podeśle to wie po co. Więc zatęskniło mi się i za Lęckim i za Facebookiem. Jednocześnie mam podejrzenie graniczące z pewnością, że to jest jednak tęsknota z tego rodzaju tęsknot, które można porównać za tęsknieniem do piekła, bo przecież to że diabeł jest postacią dużo bardziej interesującą niż Pan Bóg to jest jasne, ale zgodnie z tym, co podaje mit o Bogu i Diable - Diabeł to jest jednak zło. Więc jak tutaj tęsknić do diabła i uważać się za człowieka rozsądnego. Tyle, że ja się za takiego nie uważam. Jest to zasadniczo pewne uproszczenie, ale jednak. (...)"

(...) Weekend pod Elblągiem w Takanasza. Do Takanasza dotarłem wieczorem z duszą na ramieniu i pustym bakiem. Atmosfera tego miejsca to jest magia, metafizyka i cisza, której tak bardzo potrzebuję. Byłem tam po raz drugi i jechałem tam z przekonaniem, że spotka mnie coś niezwykłego i zgodnie z oczekiwaniami spotkało. Miejsce miejscem, ale przecież tworzą je ludzie. A to z kolei był sztos nad sztosy. To była sytuacja kosmiczna. Darek i Joanna twórcy tego cudu - przemili i wyjątkowi. Miałem tam też, co najmniej kilka “matek”, które troszczyły się o mnie z oddaniem karmiąc mnie i pojąc. A były to potrawy i napoje wyjątkowe. Bezmięsne. Dodam, że potrawy jarskie przygotowane były specjalnie dla mnie, co onieśmiela, ale i cieszy bezgranicznie. Jeśli już mowa o ludziach to ci, których spotykam tam po raz drugi są nadzwyczajni. Jeżeli ciepło, inteligencja, życzliwość, wrażliwość i mądrość mogą wcielić się w człowieka - tacy i takie są Kasie, Joanny, Marzeny, Iwona, Artur, Karina i Magda. Wszyscy nadzwyczajni, a każdy z nich to odrębna opowieść, którą ze sobą przynoszą. Nieczęsto można od ludzi tyle się nauczyć, a nauczyć można się od nich przede wszystkim dobroci. (...)"

"(...) Więc jadę w ten weekend do Takanasza pod Elbląg, o czym już wspominałem i czego nie mogę się doczekać, a przecież muszę przeciąć wzdłuż całą Polskę i doświadczyć wszystkich zapowiadanych katastrof klimatycznych. Wprawdzie Milan Kundera pisze, że “Los człowieka kończy się na długo przed śmiercią”, gotów jednak jestem znieść koniec metaforyczny niźli znosić koniec tak radykalny jak zgon w podróży. Co do “losu” i jego końca - pełna zgoda. Śmierć cywilna to jest jeszcze pół biedy. Gorzej jak człowiek umiera od środka. Kiedy mu emocje odchodzą jedna po drugiej, bo trudno im urządzać pogrzeby, a potem odwiedzać ich groby. A przecież i tak się umiera, kiedy los, o którym pisze Kundera nieznośnie się zaplącze. Takie umieranie to jest doświadczenie, które się “przeżywa” - w odróżnieniu od tego jak człowiekowi przestaje bić serce. Wprawdzie i tutaj i tam bić przestaje, tyle że w drugim przypadku pozostaje świadomość, a to jest jednak udręka. (...)"

"(...) ból ucha ustępuje. Wlewam jeszcze do ucha jakieś płyny, za uchem smaruję maścią i czekam na powrót do zdrowia. Zasadniczo w moim życiu pojawia się coraz więcej medykamentów, a coraz mniej beztroskich przyjemności. Jak mawiał mój ojciec: goni mnie metryka i nie ma na to rady. Nawet jak człowiek nie wygląda na swój wiek, to ostatecznie ma tyle ile komunikuje jego Pesel. A jeszcze tak niedawno wydawało mi się, że jestem nieśmiertelny, wszystko mogę i tyle przede mną. Dziś nabieram coraz większej pewności, że składki emerytalne, które państwo polskie odprowadza z moich zarobków na nic się nie zdadzą, bo jak tak dalej pójdzie nie dożyję emerytury - bo stres i kortyzol, bo choroby cywilizacyjne, bo kolejne pandemia, bo rządzi prawica, bo śpiewa Sławomir, bo książki pisze Blanka Lipińska. Nikt wrażliwy nie przeżyje niszczącej siły tych faktów. A ja uchodzę za wrażliwego. Koniec końców piszę te swoje wiersze, co wprawdzie jest dowodem anegdotycznym na rzekomą wrażliwość - ale jednak jest. (...)"

"(...) Siedem lat spędziłem na łódzkich Bałutach, wiem o czym mówię. Różnie powiadają. Że brzydkie. Że niebezpieczne. Że bida. Że brud. To wszystko prawda. Ale za to jaka zieleń. Klony, co to się jesienią palą żywym ogniem żółci i czerwieni. W maju bzy, a w czerwcu jaśmin dusi gęstą wonią. Powiecie - wszędzie jest tak samo. Odpowiem - nie ma jak wiosna na Bałutach. I jesień. I lato. Na temat zimy się nie wypowiadam. Zima to jest tyfus plamisty i syfilis jednocześnie. Poezję bałuckiego krajobrazu mąci wprawdzie, a przynajmniej za moich bałuckich czasów mąciło ryzyko poniesienia określonych wydatków na miejscową żulerkę, ale to byli ludzie porządni, którym jeśli dałeś człowieku dwa zeta, a oni raczyli poprosić o złoty-pięćdziesiąt, mogłeś być pewny, że otrzymasz pięćdziesiąt groszy reszty. Tak było.

"(...) Na pocieszenie za tydzień wycieczka do Takanasza pod Elbląg do B., która zaprasza m.in mnie i Lęckiego, ale Lęcki od razu zapowiada, że nie przyjedzie, co nas nie dziwi, bo jak ma przyjechać skoro pisze dwumetrowe posty na FB trzy razy dziennie. Nikt tego za niego nie zrobi, a prawie sto tysięcy ludzi czeka na to z zapartym tchem. Więc Takanasza mnie cieszy jak nic innego, bo rzadko się zdarza spędzić weekend pośród wspaniałych, wrażliwych i mądrych ludzi, którzy na dodatek są jeszcze człowiekowi życzliwi. Czekam i mam nadzieję, że od tej gruźlicy i trypra za oknem nie rozchoruję się i nie zostanę w łóżku, zamiast mknąć na Elbląg drogą szybkiego ruchu moim niewielkich rozmiarów samochodem, którego nazywam Kleszczem ponieważ jest mały, ciemny i bywa wredny. W zasadzie mógłbym w ten sposób opisać również kilka innych istot, w tym siebie, ale założyłem sobie, że w tym dzienniku mniej będzie złośliwości i utyskiwania. (...)"

"(...) A może ktoś ma odwagę zmierzyć się z przeciętnością? Trudno ją zaakceptować. Trudno się z nią pogodzić. Jeszcze trudniej przyznać się do niej skoro to nieprzeciętność budzi zainteresowanie, nieprzeciętność jest interesująca, atrakcyjna. Nieprzeciętność jest seksi. Czy znam kogoś, kto otwarcie powie o sobie: “Jestem przeciętniakiem. Wszystko, co robię jest zwyczajne. Wszystko, co mam do zaoferowania to przeciętność. Nic poza tym. Wyjdziesz za mnie?” Albo: “Jestem absolutnie przeciętna. Nie mam w sobie nic, co mnie wyróżnia i sprawia, że zwracam na siebie uwagę. Oferuję przeciętne życie u mego boku. Jestem gwarancją trwania w przeciętności, dopóki nas śmierć nie rozdzieli.” Z drugiej strony, ta sama przeciętność, która może uwierać i zasmucać jest w gruncie rzeczy bezpiecznym schronieniem. (...)"

"(...) Czy nie daje nam jednak poczucia ulgi owo piętnowane przez Marka Aureliusza - wyobrażenie. Ileż to razy ulegaliśmy złudzeniu. Ileż razy dawaliśmy się pięknie samym sobie oszukać. Zdawałoby się - cóż w tym złego połudzić się odrobinkę, pożyć sobie przez chwilę w urojeniu. A przecież roić sobie można w głowie sukcesy, przyjaźnie, można planować podróże, na które nigdy nas stać nie będzie, albo w które nie wybierzemy się bo dzieci, bo praca, bo strzyka nas w dupie. Czy nie można sobie dla przykładu uroić miłości? Czy nie można w urojeniu kochać bezgranicznie? Znam takich co mogli, a nawet czuli się z tym wyśmienicie. Oczywiście dopóki im to urojenie nie wylazło spod powiek, co wiązało się naturalnie z bolesnym wstrząsem i dupą zbitą. (...)"

"(...) Obojętność to w zasadzie narzędzie przydatne. Brak obojętności natomiast bywa źródłem wielu dolegliwości, które przychodzą wskutek angażowania się zarówno w swoje jak i nie swoje sprawy. Miałem kiedyś znajomego, który lubił powtarzać pytany o swoje stanowisko w danej kwestii: “Mam na to wyjebane”. I chociaż ów cytat nie ma w sobie doniosłości cytatu z Maraiego, oddać mu należy sprawiedliwość i uznać ową dekadencką postawę za imponującą w swojej kategoryczności.. Dodam jedynie dla porządku, że Ali wyjebane miał na wszystko. Na rząd, na podwyżki cen benzyny, na pracę i wypoczynek, na miłość, której nie czuł i nienawiść, która była mu obca, miał wyjebane dokumentnie na codzienność oraz nadzwyczajność. Jebał - jak twierdził - po całości jebanie i niejebanie, dobrą i złą zabawę. Miał wyjebane na wegetarian i na mięsożerców, ogólnie rzecz biorąc pozostawiał wcieleniem “wyjebania” i definitywnie jebał wszystko. (...)"

Źle śpię. Męczą mnie idiotyczne sny. Pozostając jednak bez wpływu na to, co wyświetla się pod powiekami budzę się z przeświadczeniem, że oto przed momentem rozpędzonym samochodem uderzyłem w omszony dąb stojący na poboczu wiejskiej drogi (trzeci stopień odśnieżania) i z całą pewnością jestem martwy, co ostatecznie daje mi poczucie ulgi, która jednak ustępuje miejsca powracającej świadomości. Za oknem pulsuje sygnalizacja świetlna, a ściany pokoju, na zmianę, stają się pomarańczowe i sine od ciemności. "Czyż istnieje coś bardziej przerażającego niż zdać sobie sprawę, że mamy chwilę teraźniejszą" - pisze Virginia Woolf w powieści "Orlando", którą czytam jeszcze przed zaśnięciem i w zasadzie moje sny powinny być queerowe, zamiast tego oscylują pomiędzy koszmarem motoryzacyjnym, a etiudą o błyskawicznym zgodnie. Nie ma na to lekarstwa innego niż nocny spacer do lodówki. A więc: jogurt naturalny z granolą i smoothie. Głód czy kompulsywne zajadanie stresu?

(...) Jeśli staniesz wędrowcze w mieście Cz. pod balkonem moim, wystarczy, że wykonasz kilka kroków, żeby przenieść się z ponurych zapleczy pawilonów handlowych do ich ściany frontowej. A tam czekają na ciebie sympatyczni, śniadzi obcokrajowcy, którzy zaproponują ci kebaba. Zdarza mi się w chwilach słabości wynieść stamtąd kebaba z falafelem i pożreć go "na pokojach" gapiąc się z pełnymi ustami w ekran monitora, ponieważ jedząc przed ekranem, na którym poruszają się aktorzy wypowiadając do siebie kwestie, które mnie w gruncie rzeczy nie obchodzą, mam wrażenie, że jem posiłek w towarzystwie Holoubka, Zapasiewicza, albo jeśli mam na to ochotę zawsze doskonałego Więckiewicza lub Marka Kondrata. (...)

Czy zatem nie ma innej fikcji niż ta, która po nas przychodzi? Czy nie ma innej rzeczywistości niż ta, na którą się zdecydujemy? Fikcja chce trwać. Chce sycić się swoją arogancją i czekać aż w końcu zostanie zdemaskowana, żeby wreszcie być zauważoną - dokładnie wtedy, kiedy jest już za późno, kiedy nie ma już odwrotu, albo kiedy odwrót jest klęską ponieważ nawet śmierć, która wtedy przychodzi jest niczym więcej niż śmiercią narracji. A to z kolei zamienia dramat w komedię. Nie ma nic więcej. Doszliśmy do ściany. Albo po prostu obudziliśmy się zaskoczeni, że istnieje coś więcej niż zmyślenie.