Marcin Zegadło

"(...) oto dzieci śpiewają piosenki o tacie, który ciężko pracuje na utrzymanie całej rodziny. Życzą nam ojcom “łask Bożych”. Ojcowie w wyborze przedszkolnych wierszyków i piosenek, jawią się jako szacowne gremia patriarchów, a o matkach jak to na Dniu Ojca ani słowa. Ale z całą pewnością mamy z córkami smażą dla ojców i synów pyszne naleśniki według przepisów babć (kto wie, może nawet według receptury samej Lucyny Ćwierczakiewiczowej). W tym czasie urobiony jak wół ojciec, wspólnie z synem majsterkują w garażu, ostatecznie sprzątają piwnicę, aby następnie postrzelać z procy do kuropatw. (...)"

"(...) To miasto nocą przypomina wiejską dyskotekę, na którą zapraszasz znajomych i przez resztę wieczoru żałujesz, że zamiast siedzieć na kwadracie - pić, palić, słuchać muzy - robisz dokładnie to samo, w knajpie, z tą różnicą, że teraz musisz znosić nadąsane barmanki i kompletnie zdezorientowanych barmanów, którzy sprawiają wrażenie, że za barem znaleźli się wyłącznie dlatego, że zabłądzili w drodze do toalety. Więc męczysz się z barmankami, które całym swoim jestestwem komunikują otoczeniu, że jest już niemal północ i że zanim one to wszystko, kurwa pozamykają, przetrą ściereczką, wrzucą do zmywaka, zanim to wszystko, kurwa, wygaszą, przewietrzą i tak dalej, to z całą pewnością będzie już jakieś pieprzone jutro, a one jak zwykle będą niewyspane i nie dadzą rady przerobić materiału na kolokwium, ponieważ wszystkie jak jedna studiują „polski” na miejscowej uczelni i muszą, kurwa, przeczytać jakąś książkę, a to jest dopust boży. Ponieważ mamy w mieście Uniwersytet. Naturalnie nieczynny w nocy (jak większość rzeczy w tym mieście - może z wyjątkiem sklepów z wódą, które w ilości jeden sklep na jednego mieszkańca, mnożą się jak grzyby po deszczu i tutaj akurat jesteś wędrowcze mile widziany, o każdej porze dnia i nocy, a sprzedawca toczący nierówną walkę z nudą i pierwszym stadium otyłości zaproponuje ci hot-doga w wersji maks z kabanosem i sosem duńskim). (...)"

"(...) Taki sen miałem: Spadł śnieg. Było biało. Krąg polarny po prostu. Mimo to zdecydowałem się pobiegać. Mniej więcej na dziewiątym kilometrze wyszedł mi naprzeciw niedźwiedź polarny. Zapytał czy to prawda, że jesteśmy w Polsce. Odpowiedziałem, że tak. Wydał się strapiony. Wyznał, że brał udział w wieczorze kawalerskim, który – jak się wyraził – był z gruntu chujowy – więc ze znajomym pingwinem postanowili wrzucić coś specjalnego. Twierdził, że niczego więcej nie pamięta. Powiedział, że już raz był w Częstochowie. Na pielgrzymce. Ale to było zupełnie co innego. Przyszedł w intencji znajomej niedźwiedzicy, która starała się o dziecko z karibu. Do dzisiaj tworzą szczęśliwą parę. Zapytał, czy nie mam przypadkiem kopsnąć pięć zeta na napój po czym rozpłynął się w zamieci. (...)" Nie powinienem najadać się przed snem. (odcinek 2 dostępny jest jeszcze we wszystkich progach)

Zatem dołączyłem do tych, którzy obejrzeli już “Elvisa” Baza Luhrmanna. Do kina szedłem jak kiedyś do kościoła. Z nabożną wzniosłością (serio, właśnie w takim nastroju chadzałem do kościoła). Nabożny nastrój w tym wypadku wynikał z następujących powodów. "(...) Po pierwsze Luhrmann to jeden z moich ulubionych hollywoodzikich reżyserów. Po drugie, Elvis Aaron Presley z jakiegoś powodu odegrał w moim życiu istotną rolę. Presleyem zainteresowałem się jako dziecko. Nie potrafię przypomnieć sobie dlaczego. Zbierałem jego płyty. Kolekcjonowałem zdjęcia. Udawałem, że nim jestem i koncertowałem obficie we własnym pokoju zmuszając moją młodszą siostrę do oglądania moich występów. Tak, to była forma przemocy. Nie, nie miałem o tym pojęcia. Całość tekstu na https://patronite.pl/marcinzegadlo

JAZGOT odc. 1. Kochani. Pomiędzy rokiem 2015, a 2017 napisałem książkę, która składała się częściowo z tekstów publikowanych na FB. Dostałem propozycję jej wydania i nigdy nie wydałem. Teraz dzielę się z Wami tą treścią. Pierwsze trzy odcinki dostępne będą dla wszystkich progów, dalsze - dla dwóch najwyższych. Mam nadzieję, że lektura tej prozy sprawi wam przyjemność.

Na PATRONITE publikuję felieton o potrzebie podróżowania. Zawsze miałem z tym problem. "(...) Co zrobić ze światem, który stoi przede mną otworem. Załóżmy, że na moment zapomnę o tym, że jestem urodzonym pesymistą i odłoże na bok świadomość, który to jest odtwór. Załóżmy, że przez chwilę skupię się na możliwościach. A przecież możliwości są w zasadzie nieograniczone. Naturalnie ogranicza je wyobraźnia i zasobność portfela. Wycieczki niemieckich emerytów w eleganckich ciuchach i drucianych, pozłacanych oprawkach, to nie jest rzeczywistość polskiego emeryta, zatem jeśli podróżować, to zdecydowanie w okresie zawodowej aktywności. A przecież Polak/Pola podróżują na potęgę. Odkąd runęły mury, o których śpiewał z dawna zmarły Jacek Kaczmarski rozsiadamy się wygodnie w samolotach, na które zamieniliśmy PKSy i tniemy przestworza z zawrotną prędkością. Następnie wystawiamy nasze białe, słowiańskie ciała na egipskie słońce lub wygrzewamy piwne brzuszyska na tureckiej riwierze. Nie żebym krytykował ten styl życia. Wszystko jest dla ludzi - jak mawiała moja babka, która nie podróżowała wiele. (...)

Czy dzieląc się prywatnością w mediach społecznościowych zjadamy kocie odchody? Czy nasza intymność jest czymś wyjątkowym? Czymś co zasługuje na szczególną ochronę. Kto o tym decyduje? Gdzie przebiega granica prywatności? Kto ją ustala. O tym w pierwszym felietonie na Patronite piszę 22 czerwca 2022 r.

Zegar tyka.

Jak to działa