Marcin Zegadło

"(...) Swoją drogą na miejscu księcia Karola też wybrałbym Camillę. Nie dlatego, żebym kibicował mu w cudzołóstwie. Po prostu stawiam na przyjaźń i mimo wszystko trwałość i stabilność, czego być może nie dowodzi moja biografia. I tutaj jak się okazuje moje oczekiwania podobne są do oczekiwań królowej Elżbiety względem kraju oraz członków rodziny. Nie wiem, czy to dobrze, czy to źle. Ostatecznie mieć oczekiwania podobne do staruszki stojącej na czele dynastii panującej w najbardziej konserwatywnej monarchii w Europie, budzić może obawę, co do moich kompetencji społecznych w świetle wyzwań, które przynosi współczesność. Z drugiej strony może być dowodem na to, że już się “wyszumiałem”. (...)"

"(...) A jeśli nie ma faktów, to można jedynie wróżyć z fusów. I czy to będzie optymizm poprawny czy niepoprawny - jeden chuj - fusy tak samo gęste i mroczne. Więc Radek ma rację. Jeśli “życiowe powodzenie” nie posiało się w tobie, smutna główko, to na nic się zda, że okazje będą leżały na ulicy. Zmarniejszesz i uwiędniesz. Nie wierzcie specjalistom, odrzućcie ciężar porad psychoterapeutów, zrezygnujcie w porę z zakupu poradników i przestańcie medytować - pogódźcie się Bracia i Siostry z ostateczną klęską myślenia pozytywnego. Jeśli istniałby Bóg jego zwieracz nie wytrzymałby ciśnienia, tak mocno zanosiłby się śmiechem. I tylko Diabeł - który jest człowiekowi dużo bliższy i chyba lepiej go rozumie - czułby się zniesmaczony tą bożą radością, że oto znów dzieło jego stworzenia topi się w gównie jako i ja się topię w gliniance za stodołą. (...)"

"(...) A zatem do tego doszło. Doszło do tego, że zaczynam tutaj rozliczać się i prowadzić zapiski o charakterze księgowym. Jeszcze kilka tego rodzaju notatek, a zamiast dziennika zacznę prowadzić tabelę w Excelu. Excel to jest mój koszmar. Mój prześladowca. Gdyby piekło istniało i miałbym zostać pochłonięty przez piekielne otchłanie, byłbym dużo bardziej spokojny niż wtedy, kiedy formą potępienia byłby “Wieczny Excel”. Gorsze od Excela byłyby tylko lekcje fizyki w ogólniaku, które jakiś Książe Ciemności kazałby mi przeżywać bez końca. (...)"

"(...) Zresztą choroba sama w sobie może być bezpiecznym schronieniem. Bezpiecznym w kontrze do tego, co na zewnątrz. Choroba to jest zawsze jakiś rozpad, więc ostrożnie z tym “bezpiecznym schronieniem”. Ale było nie było nawet choroba potrafi zapewnić jako taką strefę komfortu i o nic więcej w zasadzie nie trzeba się martwić. Chory jest chory. Chory ma do odegrania swoją rolę i ją odgrywa z większym lub mniejszym zaangażowaniem. Naturalnie do chorowania też trzeba mieć talent. Chorowanie może okazać się rolą życia jeśli zostało się dobrze “obsadzonym” i gra się “po warunkach”. Moja babka “chorowała” przez całe życie i konsekwentnie ją to chorowanie przy życiu trzymało. Rola chorej odpowiadała jej tak bardzo, że udało jej się przeżyć tych, którzy w swoim życiu grali “po witalności i po afirmacjach”. A ona zrobiła z choroby swoją metodę i do dziś dnia wspominam jej aktorskie popisy. A była wielką aktorką. Swoją rolę chorej pogłębiała nieustannie. Nieustannie nad rolą pracowała doskonaląc swój warsztat, kiedy wokół umierali inni, moja babka wychodziła do kolejnych bisów. Publiczność biła brawo, a ona jak trująca roślina mieniła się wielością barw. Tak że da się - jeśli się gra “po warunkach”. (...)"

"(...) Literatura to nie jest estrada. Literatura to jest scena. Tutaj się nie występuje jak “Neonówka”. Tutaj się gra jak Holoubek. W przeciwnym razie nie ma czego na tej scenie szukać. Literatury się doświadcza. Rozrywka nie zostawia śladu. A przecież chodzi o to, żeby “coś” zostało - bardziej istniało, niż nie. (...)"

"(...) Miałem piętnaście lat, a Ka. pachniała miętówką. “Dziewczyna z miętówką”, tak później zwykłem o niej myśleć i tak nazwałem ją w mojej (pożal się Boże) nigdy nie wydanej (dzięki ci Boże) powieści. Dziewczyna z miętówką była moją pierwszą miłością, która nie miała z miłością nic wspólnego, ale to był mniej więcej ten moment, kiedy chłopak przestaje myśleć wyłącznie o graniu w piłkę, a zaczyna myśleć o czyichś udach. W tym wypadku były to uda Ka. No więc ostatecznie pocałowałem ją w usta. Pachniały miętą i były od tej miętówki słodkie. Niebawem w moim życiu pojawiła się Ag. i moje szesnastoletnie życie przepadło na kilka miesięcy w miłości nieszczęśliwej, miłości udręczonej obojętnością Ag. na siłę i natężenie uczucia, które nie mogąc przejrzeć się w “zwierciadle” afektu Ag. pogrążyło mnie w otchłani pierwszej miłosnej klęski. (...)"

"(...) A w tym wszystkim mój syn kończy lat czternaście i za cztery kolejne stanie się dorosłym mężczyzną. Pamiętam tamten listopad, kiedy przyniosłem go na rękach do mieszkania. Na porodówkę wtedy nie wpuszczano, bo grypa. Jest taka fotografia z tamtego dnia. Maleńkie zawiniątko ułożone na sypialnianym łóżku. Z zawiniątka wychyla się opuchnięta, różowa gębka, obok której delikatnie pulsuje zaciśnięta piąstka. I jeszcze jeden obrazek. Ma trzy lata i ospę. Siedzę nocą przy jego łóżku i dmucham chłodnym powietrzem na krostki, których z minuty na minutę przybywa na jego plecach. Dmucham i chucham na te krostki całą noc i jestem kurwa szczęśliwy. Naprawdę jestem szczęśliwy, że mogę być przy nim tej nocy. Wiem, że tego nie zapamięta. Że to będzie wyłącznie moje wspomnienie, ale czuję, że tej nocy wydarza się między nami coś istotnego, coś do czego będę wracał. (...)"

"(...) A zatem niebawem znajdzie się miastko pod wpływem lirycznych uniesień i dobrze, że się znajdzie, bo mu to jest potrzebne jak transfuzja. Krąży w żyłach miastka wiele krwi nieświeżej, a festiwal może odrobinę pomóc na zator i nadciśnienie. Nie będę się temu przyglądał ze szczególną uwagą, ale chętnie zerknę od czasu do czasu na fotografie z wydarzeń, żeby zobaczyć sylwetki dawno niewidzianych i sprawdzić, czy rzeczywiście cudowna moc literatury zmienia ich nie do poznania. Bo kiedy się człowiek nachłepce cudzej wrażliwości, to staje się lepszy. Przynajmniej można przyjąć takie założenie, które jednak często okazuje się błędne, ale kto powiedział, że mamy się na swoich błędach uczyć. (...)"

"(...) Na dopaminie dokonać można “rzeczy wielkich”. Można na przykład napisać na dopaminie osiem felietonów na przestrzeni doby lub przeczytać siedem powieści na przestrzeni tygodnia. Można mniej spać i mniej jeść. Można pokonać spacerem dystans 25 kilometrów w 8 godzin. Można opowiadać o sobie i o innych. Można budować takie fikcję, że aż wstyd tam nie być. Można budować takie życia, że nie chce się umierać i można umierać tak długo, że nie starcza życia. Jakby człowiek siedział nad rwącym strumieniem i wdychał. Wdychał zapach wody i tego, co nad wodą bujnie z brzegów wyrasta. A na tym oddechu można sobie wyśpiewać dowolną prawdę i można w tę prawdę uwierzyć. I wierzy się w taką prawdę mocno, wierzy się w taką prawdę gorąco i czule. Wierzy się w nią tak długo dopóki płonie paliwo. A kiedy paliwo się wypali i nie ma już dopaminy, kiedy twój mózg już nią nie kupczy, nie handluje, to się człowieku budzisz w grobie, który sam sobie wykopałeś. A nad grobem zgliszcza. (...)

"(...) Bo zasadniczo problem miastka nie polega na tym, że miastko ma trudny charakter. Miastko po prostu go nie ma. Co do trudnego charakteru - przyznaję - jestem w posiadaniu tego cuda i muszę powiedzieć, że nie żyje się z nim lekko. Ale warto z nim żyć, chociażby dla tej ulgi, którą się odczuwa, kiedy już się powie to, co się chciało powiedzieć. Coś czego inni raczej nie powiedzą, chociaż często dokładnie to samo w nich siedzi. Brakuje mi rozsądku. To prawda. Zawsze miałem problem z tym żeby przynależeć, więc nie czułem żalu z wykluczenia mnie w podstawówce z Towarzystwa Przyjaźni Polsko - Radzieckiej. Teraz też go nie czuję. Czuję natomiast niesmak. Jeśli nie wprost - mdłości. (...)"

"(...) literatura bierze się z czytania, natomiast grafomania znajduje swoje źródło w przeświadczeniu, że ma się w sobie tysiące książek, więc po pierwsze na chuj czytać inne, a po drugie koniecznie trzeba się podzielić tymi, które już ma się w głowie. Nic tak nie napędza grafomana jak przekonanie, że ma coś ważnego do powiedzenia. Gorsze od grafomanii jest już tylko jej promowanie, w czym wiodą prym książkowi influencerzy w mediach społecznościowych. Serce mi pęka, kiedy widzę, roześmiane mordki specjalistów od książek z ekscytacją podsuwających potencjalnym czytelnikom tani fast food, wmawiając im, że to zdrowa żywność. Zresztą nie robią tego w złej wierze. Często sami nie wiedzą o czym mówią. Takie czasy. Nie ma na to rady. Serce mi pęka, kiedy się temu przyglądam, bo nic w takim stopniu nie grozi katastrofą jak pielęgnowanie fałszywych przekonań. (...)"

"(...) Śmierć. W nadchodzącym tygodniu szykuje się jej coroczna feta. Znicze. Korony bukietów. Zapach unoszącej się nad milionem grobów woni topniejącej stearyny. Panie i panowie sunący w eleganckich płaszczach, jesionkach, paletkach. Być może, jeśli pogoda będzie tak łaskawa i zrobi się w chuj zimno, jakieś futerko lub futrzany kołnierz. Kiedyś towarzyszyłby temu zapach naftaliny, bowiem w dniu Święta Zmarłych następowało uroczyste, pierwsze w danym roku wietrzenie okryć wierzchnich wyciąganych tego dnia z przepastnych szaf, pawlaczy, meblościanek. Dzisiaj wygląda to nieco inaczej, ale ten sam teatr dzieje się w identycznej przestrzeni. Śmierć. (...)"