Marcin Zegadło

"(...) Nie twierdzę, że śmierć chomika to jest wydarzenie niewarte odnotowania. Mimo to, kiedy widzę pod felietonem na ten temat ponad 1400 lajków, a pod tekstem o kobiecie prześladowanej w związku z zażyciem przez nią tabletki wczesnoporonnej, lajków jest 80 - zastanawiam się, co wydarzyło się na moim profilu, kiedy nie było mnie tam przez trzy miesiące. Zdaję sobie sprawę z działania algorytmu (zajmuję się tym również zawodowo) tym niemniej skoro znajduję 1400 reakcji pod martwym chomikiem to okazuje się, że jednak ktoś czyta to, co człowiek napisze. Najwyraźniej przestaję rozumieć medium jakim jest fejsbuk i po raz kolejny (foch za fochem) poddaję głębokiej analizie sens mojej tutaj obecności. Co oczywiście jest żenujące i sam to czuję, mimo wszystko pytam siebie po wielokroć - do kogo to wszystko mówię? W ogóle mam wrażenie, że brakuje mi w tym serca, albo po prostu straciłem “wyczucie”. (...)"

"(...) W południe SMS z przychodni. Czy potwierdzam wizytę u laryngologa. Umówiłem się na nią trzy tygodnie temu. Jeszcze w Zakopanem, zaraz po ataku bólowym zatoki przynosowej. (wpadam w ton hipochondryczny, nie jestem jednak w stanie nic na to poradzić), więc SMS z przychodni, czy potwierdzam. Ponieważ jestem po terapii antybiotykowej, którą zafundował mi lekarz rodzinny, zatoka nie boli od kilku tygodni, zatem odpisuje, że "nie potwierdzam" i chuj. Nie będę płacił za nic. Zresztą mam inne wydatki. Któż ich nie ma. Ale moje życie musiałby należeć do kogoś innego gdyby nie wydarzyło się to, co wydarzyło się kilka godzin później. Mianowicie zatoka zaczęła pobolewać. Jakby złośliwie czekała na mój błąd, moją bezbólową pychę, moje pokładane w przypadkowej farmakologii, nadzieję. Jakby chciała powiedzieć: "Chciałeś chuju wykpić się z wizyty u specjalisty, to teraz masz nawrocik, a może po prostu antybiotyk nie na to, bo lekarz rodzinny to jednak nie laryngolog, tak jak kowal to nie dentysta, chociaż i jeden i drugi zęba wyrwać potrafi, i co ty na to pacjencie w dupę kopany?" (...)"

"(...) Czepiam się Parnasu, bo każdy ma taki Parnas na jaki zasługuje, a literatura polska ma obecnie Parnasik na glinianych nóżkach stojący, bo nie odnoszę wrażenia, żeby te wszystkie long listy i short listy to były listy nazwisk, które na trwałe wpiszą się w historię polskiego piśmiennictwa. Mało tutaj Miłoszów, Andrzewskich, Dygatów, Myśliwskich czy Iwaszkiewiczów. Mało Stasiuków, Tokarczuk czy Varg. Wprawdzie z poezją lepiej, bo to zawsze była “ojczyzna poetów”, co nierzadko ten kraj gubiło i przepadał z kretesem na lata w cudzym ucisku i niewoli, lecz nie zmienia to faktu, że poetów i poetek mieliśmy tutaj jak ulęgałek. Na dodatek dobrych. Szczęśliwie coraz bardziej widoczne są poetki. Kilka nazwisk wystarczy, żeby móc to stwierdzić. Nie wymienię, bo zawsze o kimś zapomnę. Tak się składa, że ja cudze wymieniam, za to inni dbają wyłącznie o swoje. (...)"

"(...)Problem polegał na tym, że po raz trzeci w okresie trzech tygodni zostałem umówiony do tego samego medyka za każdym razem będąc umawianym z innym niż poprzednie schorzenie. Co czuje dorosły mężczyzna w podobnej sytuacji? Czuje, że mu się to należy. Należy mu się nawet wstyd, który przeżywa w związku z faktem, że zarówno “na rejestracji” jak i w lekarskim gabinecie uchodzi za hipochondryka, a jeśli nie za hipochondryka to z całą pewnością za zjeba, któremu się wydaje, że “pan doktor” nie ma nic innego do roboty i tygodniami czeka na jego wizytę, jego zropiałe gardło, jego duszności, jego strzykanie w krzyżu, jego szumy płucne, zastrzały, spadki i skoki temperatury. Podjąłem jednak wyzwanie bezwstydny i zdecydowany zmierzyć się z własnym upokorzeniem. Przekroczywszy drzwi gabinetu nie zdążyłem jeszcze ust otworzyć, kiedy delikatny jak przebiśnieg i tak samo blady, młody medyk zapytał: “No, to z czym tym razem panie Marcinie?” Od tej chwili wiedziałem już, że reszta naszej rozmowy przebiegnie w tonie pobłażliwej troski ze strony lekarza oraz udawanego przeze mnie ironicznego dystansu do siebie. W konsekwencji zmieniono mi antybiotyk, który mam łykać przez kolejne dziesięć dni, co oczywiście skończy się rozległą infekcją grzybiczą, która sprawi, że tym razem mój dermatolog zapyta mnie o to samo, o co zapytał mnie delikatny jak młodziutkie wino, początkujący przeuroczy medyk. “Z czym tym razem, panie Marcinie?” zapyta mój dermatolog, a ja odpowiem: “Lepiej niech pan nie pyta panie doktorze”, ale z całą pewnością będzie już za późno. (...)"

"(...) W dziewiętnastym stuleciu ludzie w moim wieku uznawani byli za leciwych. Gruźlica dziurawiła im płuca, syfilis żarł narządy i nosy, a zęby mieli popsute od zaniedbań i braku odpowiedniej opieki stomatologicznej. Jednym słowem zużycie materiału biologicznego degradowało ich do poziomu potencjalnych nieboszczyków. Ale wtedy można było to zgonić na ogólnie panujące warunki, a teraz? Nie dość, że mój wiek nie jest jeszcze usprawiedliwieniem dla pojękiwań, to na domiar złego w zasadzie można się leczyć skutecznie. Jest takie zdanie u Dostojewskiego, nie wiem, w której z jego powieści. W tym zdaniu ktoś mówiący do kogoś nazywa sześćdziesięcioletniego faceta “staruszkiem”. Ja pierdolę. Matka znajomego rozwiodła się w tym wieku, ponownie wyszła za mąż i jak mogę przypuszczać wiedzie zadowalające życie płciowe, bo dlaczego by nie. Nie to żebym porównywał swoje czterdzieści sześć wiosen, z metryką matki znajomego, czy nie daj bóg z jej życiem płciowym, ale trzeba przyznać, że wcześnie się u mnie zaczęło. (...)"

"(...) Koszmarna noc. Dreszcze i ból głowy. Tak to jest, kiedy postanowię, że od czasu do czasu wyśpię się solidniej. Prawdopodobnie te nocne niedomagania to skutek uboczny działania antybiotyku, chociaż mój lekarz zaprzecza zdecydowanie. Sugeruje, żebym w takich wypadkach łykał ibuprofen. A zatem przyjmuję antybiotyk, po którym czuję się jeszcze gorzej niż bez niego,, co z kolei mam zwalczać środkiem przeciwzapalnym. Z punktu widzenia zdrowego rozsądku to absurd. Tak czy owak antybiotych przyjmuję w oczekiwaniu na wstrząs anafilaktyczny. Swoją drogą zdrowie w najbliższych dniach ma dla mnie szczególne znaczenie. W niedzielę wybieram się bowiem w okolice Wałbrzycha, do nowej Rudy w związku z festiwalem Góry Literatury. (...)'

"(...) A ja myślę, że zaczynam się po prostu starzeć. Długo czas rozpieszczał mnie i milczał w sprawie organów wewnętrznych, jędrności skóry, zmarszczek mimicznych i tych metrykalnych. Długo czas siedział cicho w sprawie kondycji fizycznej i dolegliwości, a teraz mu się kurwa przypomniało, że jestem, że istnieję i dobrał się do mnie jak pan do folwarcznej dziewki i mam wrażenie, że jeśli już mnie nie wydymał, to z całą pewnością zrobi to za chwilę. Co gorsza, jak kiedyś powiedział Pritchett (cytuję z pamięci): Kiedy się człowiek starzeje, to sam dla siebie staje się nudziarzem i gadułą. Pritchetta nie znoszę całym sobą, ale ma facet rację, bo kiedy sam siebie czytam, ziewam. Ale takie jest prawo ludzi w procesie starzenia, że zapętlają się we własnych myślach, a na koniec nie są w stanie przypomnieć sobie, czy już siusiali, czy jeszcze.(...)"

"(...) Naturalnie, że przesadzam, ale do przesady mam skłonność od dziecięctwa. Zwracała mi na to uwagę moja matka, zwracał mi na to uwagę mój ojciec. Na przykład w tej chwili notuję te słowa siedząc na tarasie, a moje dłonie grabieją, co za chwilę uniemożliwi mi pisanie. Jeżeli to nie jest przesadne korzystanie z letniej aury, która o tej porze w Zakopanem zdecydowanie nie jest już letnia, to ja już nie wiem, czym to być może. Wracając do przesady. Pierwsza skomponowana przeze mnie opowieść fabularna, którą popełniłem mając lat pięć, była rodzajem horroru. Opowieść była dość krótka i mówiła wyłącznie o tym, co w niej najbardziej istotne. Fabułę można streścić w kilka sekund jak dobrze napisany scenariusz. Historia brzmiała mniej więcej tak: “Dziewczynka pojechała nad morze z rodzicami. Poszła na plażę, zabrała ją wielka fala i pozostały po niej tylko trepy.” Tak właśnie nazwałem jej obuwie: trepy. Tyle o mnie, o mojej przygodzie z literaturą gatunkową i o przesadzie. (...)"

"(...) Czytać jednocześnie listy Flauberta do Luizy Colet i “Królestwo lęku” Huntera S. Thomsona, na dodatek siedząc w Zakopanem, to jest jednak mentalne samobójstwo. Konfrontacja czułości i obłędu uczucia z wulgarnością i piedrolnięciem Thompsona (uwielbiam) oraz z pakietem młodzieńczych wspomnień związanych z aktualnym miejsce pobytu, to jest śmiertelna kolizja na skrzyżowaniu gatunków i położenia geograficznego. No bo weźmy na przykład taki fragment z Flauberta: “Dwanaście godzin temu jeszcze byliśmy razem. Wczoraj o tej porze trzymałem cię w ramionach…Pamiętasz? Jakie to już dalekie! Noce są teraz ciepłe, przyjemne; słyszę, jak wielki tulipanowiec pod moim oknem drży na wietrze.” I taki oto fragment z Thompsona: “ Moi funfle z pierdla na co dzień mówili mi Prezydent, piękne dziewczyny w czwartkowe popołudnia składały mi osobiście wizyty, lecz mimo wszystko zachowałem na tyle zdrowego rozsądku, by nie budować na tym poczucia własnej wartości (...) Z pipkami radziłem sobie naprawde dobrze, jazda nadal była czymś rewelacyjnym - czymś na miarę lotu rakietą.” Jeśli dodać do tego Góralskie Księstwo u wlotu na Krupówki i podlać to jeszcze kwaśnicą, to ma człowiek wrażenie, że wyjebało mu korki i pogrąża się w ciemności intelektualnej niemocy. Konfrontacje. A Mark Twain na to: “Różnica pomiędzy słowem właściwym i prawie właściwym jest dokładnie taka, jak pomiędzy błyskawicą i robaczkiem świętojańskim.” Ostatecznie bliżej mi do języka Thompsona, ale czułość Flauberta również nie jest mi obca. Powiem więcej. Nie jest mi obce również jego dramatyzowanie, szukanie sobie pretekstów do “nic nie robienia” oraz nawiązywania toksycznych realacji, z których nie sposób wykaraskać się sprawnie i szybko, dlatego brodzi się w nich przez długie miesiące, a może i lata tak, jak brodzi się w stojącej, zatęchłej wodzie. (...)"

"(...) "Szkoła to dobra rzecz pod warunkiem, że się jej nie bierze na serio” - powiada Nae Ionescu i bezsprzecznie ma rację. Zatem mój syn szkołę podstawową ukończył i od września pozostawał będzie przez cztery nadchodzące lata, uczniem liceum. Trudno powiedzieć jakiego, ponieważ jakiś idiota wpadł na pomysł, że wyboru liceum należy dokonać zanim pozna się wyniki z egzaminów końcowych. To jest trochę tak jakby człowiek miał ustalić termin pogrzebu, podczas gdy babcia jeszcze żyje, siusia i ma apetyt, generalnie ma się wyśmienicie, a człowiek stoi nad nią i przebiera nogami. Więc w oczekiwaniu na wyniki egzaminów zdecydowaliśmy z synem, że będziemy na nie czekali w polskich Tatrach. Kilka godzin temu zakwaterowaliśmy się w przytulnym pokoiku u stóp Nosalu i nie zwlekając wleźliśmy na Nosal z marszu. (...)"

"(...) Moja szkoła podstawowa miała za patrona generała Zygmunta Berlinga. Mieliśmy izbę pamięci, w której moim ulubionym eksponatem był stalowy chełm przebity odłamkiem. Fascynował mnie fakt uderzenia odłamka w czaszkę jego właściciela. Fascynował mnie niezdrowo. Ale czasy były takie, że szlak bojowy, Lenino i ziemia nasiąkła krwią polskiego żołnierza żyły w nas i pracowały w naszej wyobraźni. W zasadzie dzisiaj, pod rządami prawicy jest podobnie, tyle tylko, że Lenino zastąpiło Monte Cassino, a szlak bojowy ze wschodu na Berlin zastąpiono Powstaniem Warszawskim i Brygadą Świętokrzyską. Stojąc na placu apelowym przed moją podstawówką 1 września 1984 przyglądałem się wprowadzeniu pocztu sztandarowego nie mając pojęcia o tym, co mnie czeka. W liceum było już inaczej, bo początek lat dziewięćdziesiątych to był paździerz, który udawał dąb, ostatecznie sosnę. Mniej już w nas było szlaków bojowych, więcej potrzeby posiadania oryginalnych adidasów lub kaset z dobrym grungem. Co więcej - jedno i drugie, stało się dostępne, tyle że nie wszystkich było na to stać. Stojąc w sali gimnastycznej 1 września 1992 nie wiedziałem, że w ogólniaku najwięcej dzieje się na przerwach i po szkole i że uczucie “zakochania” to jest kokaina. Trafić w liceum na interesujących ludzi to jest wygrać los na loterii. Trafić w liceum na interesujących ludzi, to jest obietnica fantastycznych czterech lat i żaden psychopatyczny nauczyciel fizyki nie ma najmniejszego znaczenia wobec takiego strzału w środek tarczy. Kochał się człowiek na potęgę, porzucał i był porzucany, czytał i egazltował byle gównem, ale przecież wtedy stawał się tym, kim jest teraz. Nie wiem, czy to jest dobrze, czy źle, natomiast mój ogólniak to była przygoda. (...)'

"(...) Poza tym godzić się należy z tym, że ktoś nas nieustannie podgląda i jeśli nie jest to Bóg (bo na przykład się w niego nie wierzy) to z całą pewnością jest to ktoś, kto przychodzi do nas z przeszłości, bo nie da się zaczynać od nowa, kiedy się zostawia za sobą zgliszcza. Trzeba te zgliszcza dźwigać. Rzecz w tym, żeby je dźwigać z wdziękiem i wierzyć (inaczej się nie da), że jeszcze coś człowiek przeżyje i wciąż może być wystarczający dla tych, którzy chcą go mieć przy sobie. A jeśli ktoś przychodzi stamtąd gdzie nas już nie ma, to należałoby pozwolić mu być. Niech patrzy. Koniec końców nie będzie inaczej, skoro coś się przeżyło, a "tamto" nie tyle nawet jest w nas, co my w "tym" jesteśmy. Nic w tym złego jeśli zacznie się wierzyć, że to jest dobre. Bo to też jest droga, a iść trzeba. (...)"