Jarek Holden

To nie jest powieść o transseksualności. To jest mapa samotności. Fabuła o stracie, odrzuceniu i niezrozumieniu.

W ogóle nie lubię chipsów. Nie smakują. A teraz? A TERAZ zajadałem się nimi, wciąż prosząc o dokładkę. Wprawdzie „te prawdziwe” śmierdzą, ale te literackie są prima sort.

Obawiałem się tej prozy, prozy tego autora, Nie, żebym nie wierzył w jego umiejętności, ale Markiewicz bywa zbyt często (zbytecznie) patetycznie... rozlały. Stara się być wieszczem, którym nie jest i nie będzie. Bo jasnowidzów i kabalistów nie ma. Są tylko półprodukty. A jednak Markiewicz proporcjonalnie i umiejętnie łączy patos ze światem wyobrażonym i rzeczywistym. I dlatego tworzy dobrą fabułę, której trzeba poświecić kilka godzin.

Świat Marzeny i Bruna, bohaterów książki, jest inny; inaczej poukładany, a zarazem zaburzony. A jednak nie tylko przeszłość ich łączy, nie tylko to, że są Żydami. Mianownikiem jest rozwarstwienie, dekompozycja ich pragnień.

Wybrzydzam, marudzę, sypię wątpliwościami, a jednak części „Części” pozostają we mnie. Do niektórych kart będę (na pewno) wracał.

Mogłoby się zaczynać tak, jak na stronie 107: „Niedawno turyści pstrykali zdjęcia krokusom, dziś nie ma nikogo”.

Ta proza budzi szacunek. Jest pełna obrazów zachodzących na siebie. Jest opowieść o miłości bez miłości, są wspomnienia, które mogą okazać się zwykłą blagą...

Nie kokietuję ani autora, ani potencjalnych czytelników. Pulsuje we mnie ta liryka. Przeczytałem (zaledwie) trzy razy ten tom, a łazi za mną jak pierwszy zwierzak; pies.

Męskie losy są powtarzalne, jakby wszystko działo się punkcie ksero. Pisarz stara się uciekać od stereotypów, jednak to niemożliwe. W literaturze pięknej tak wiele było, że unikanie powtórek wydaje się wręcz niemożliwe. Wspomnienia, bo tym głównie zajmuje się prozaik, mają ułomną moc. Chyba że to Sandor Marai. Chyba że to „Żar”!

... tom „Wieszak i pogrzebacz” mnie uwiódł. Są momenty braku porozumienia, ale tak rzadkie, że nie będę nadto narzekał. Pisarka okaleczyła mnie kilkoma utworami, innymi opatrzyła rany, ale są i takie wiersze, które na długo we mnie zostaną jako zagwozdki, jako tajemnicze zaklęcia.

Nie mam wątpliwości, że wolę Victora poetę. Poza prozaika ma byle jaki kostium. Tak to czuję, widzę.

Parafrazując Krzysztofa Andrzejczaka, autora publikacji o amerykańskiej literaturze: - Proza Macieja Bielawskiego wynika z moralnej niepewności i obyczajowego zakłopotania, a także gorzkiego, refleksyjnego humoru. Bycie Polakiem łączy się w niej z winą i odpowiedzialnością.