Jarek Holden

Ciągłe pytania i odpowiedzi utkane w dialogach i monologach. Ta poezja żyje nawet wtedy, gdy kładzie się cieniem śmierci, opłakiwanej, niezrozumiałej, niewybaczalnej. „Gdy ktoś cię spyta: »po co?« - w sobie nie znajdziesz odpowiedzi raczej. Czasem jednak pisać wiersze nowe, przy starych nikt już dziś nie płacze”. (29.03.21)

Namawiam was do zdobycia tego tomu. Gdy rozbieramy te słowa na czynniki pierwsze to mniej, jest miło-, a bardziej -ość. Intrygująco jest od początku, bo tytuł pobudza wyobraźnię.

Poeta NIGDY nie pisze „okiem innego”. Poeta zawsze jest indywidualny, egocentryczny i żądny atencji, a więc oddaje ci co cesarskie. Takie pisanie, tak osobiste, kosztuje dużego wysiłku. Jest obarczone dąsami najbliższych. Bo łatwiej pisać o esach-floresach, niż adaptować własne życie ku chwale poezji.

Adam Jaworski popełnił plagiat snów, bo wiele tych wierszy śniło się także mi, a może i Wam. Adam Jaworski ma wybitny słuch. Podsłuchuje każdy szept

Tłumaczka jest zachwycona wierszem „Sztuka Kochania” i rozumiem ten zachwyt, bo zaczyna się to tak: „ i tak opowiadając ci historie oraz deklamując wiersze zakochiwałam się”

Wskazując na pracę Pawła, trzeba zaznaczyć jedno, jego znakomita znajomość prawowitego języka utworów, pozwala mu na wychwytywanie niuansów, a tych w tomie jest sporo, bo sam próbowałem przełożyć krótki utwór „Jedna matka nie jest wszystkimi matkami”.

„Starodrzew” Katarzyny Zając to naprawdę niezła książka z dobrymi wierszami i pięknymi fotografiami oraz zbędnym wstępem. Ale zostawmy wstęp, zajmijmy się poezją. To liryka odręczna, spisywana po przebudzeniu, by sen nie uciekł i również wtedy, gdy autorka chowa się a drzewami, bo codzienność jest okrutna.

Klatka po klatce, papieros po papierosie, pustynia i lodowce. PORÓWNANIA. Tak, Maciej Bieszczad miłuje się w nieoczywistych porównaniach, bo przecież „ultradźwięki” to też forma porównań, nieprawdaż, czyli alegorie.

Katarzyna Zwolska – Płusa obdarzyła nas lawiną słów. My – pewnie – niezdarnie byśmy je ułożyli w liche kopczyki-limeryki, a pisarka świadoma, co pasuje, do czego i dlaczego interpunkcja w tej książce ma spore znaczenie. Każdy przecinek, każda kropka to pauza, dodatkowy oddech lub bezdech; trzeba te teksty czytać na głos, koniecznie pamiętając o „przystankach”.

Jabłońska jest bardziej rozrzutna. Wypisuje i rozpisuje się, ale jej teksty na pewno nie są przegadane, na pewno nie są nijakie.

Wiersze i fotografie to niemal zawsze trafne uzupełnienie, dopełnienie i rozpętanie bitwy podczas wyważania drzwi percepcji.

Ficnerski zawsze opowiadał się po stronie Ratonia, Bursy, Wojaczjka a tutaj odmiana – wymiana. Z buntownika bliżej mu do(z mojej propozycji) twórczości Ewy Lipskiej, zwłaszcza z wierszem „Pytania na spotkaniu autorskim.