Szmaragdowe Pióro

– Widać, że nie rozumiesz, z czym przyjdzie nam się mierzyć na nowym terenie. Tam będziemy musieli uważać na każdym kroku. Przyda nam się azyl. Na wszelki wypadek.

– Na początek zatrzymamy się na południowym brzegu. Rozbijemy tam obóz, odnowimy zapasy i jak najszybciej ruszamy na północ, do ludzi.

Najlepiej byłoby przybić do brzegu tutaj, na zachodzie. – Eliam wskazał na wybrzeże na lewo, daleko poniżej portu ludzi.

– Najpierw muszę zebrać całą załogę, a potem od razu ruszamy.

– Sądzisz, że od tak dadzą schronieni kilkudziesięciu elfom? Jedzenia pewnie też nie będą mieli dla wszystkich.

Liście zaczynały już zmieniać barwę z soczystej zieleni w ogniste kolory wschodzącego słońca. Mieniły się złocisto-czerwono na brunatnych gałęziach drzew.

Dasean się roześmiał. Chyba pierwszy raz od tygodni.

Miał wrażenie, że zna każdą roślinę, nawet najdrobniejsze źdźbło trawy pokrywające te ziemie. Mimowolnie się uśmiechnął, ale zaraz spoważniał, gdy przypomniał sobie, dlaczego się tu znalazł.

Wskaż tych, którzy należą do grona przemieniających się. Niech zaczną mówić sami za siebie.

Chcę was zapewnić, że dalej będziemy strzec granic i pilnować, by ani Szkodniki, ani żadne stworzenie wam nie zagroziło.

Wspominałeś o podejrzeniach. Kogo zatem podejrzewacie? I o co? Bo o tym też nie wspomniałeś.

Masean razem z pobratymcami szedł dalej w kierunku sporego placu w samym środku wioski. Tutaj do tej pory odbywały się wspólne zabawy i tańce trwające nawet całą noc.