Szmaragdowe Pióro

...Syn przyjął ją z ociąganiem. Zerkając na ojca, rozpakował podarek. I omal nie zachłysnął się na widok zawartości.

W gniewie omal nie rzucił kocem w morze, ale w ostatniej chwili się powstrzymał.

Na Kontynencie nie było elfów, które dbałyby o przyrodę. Nie było nikogo, kto mógłby zająć się naturą, a szczególnie roślinami potrzebującymi szczególnej opieki.

Pozwolił swoim myślom błądzić z daleka od spotkania, które go czekało.

Z każdym krokiem powietrze stawało się chłodniejsze. Zbliżał się do plaży. I do rozmowy, której od tak dawna unikał.

Opuścił senną wioskę i szedł dalej. Jeszcze niedawno o tej godzinie słyszał śpiew ptaków zwiastujący nadejście kolejnego dnia.

Obudził się jeszcze przed świtem. I choć próbował, nie umiał już zmrużyć oka. Kręcił się na łóżku, przewracał z boku na bok, ale sen nie powracał.

Gdy valiani stali się valierami, góry opustoszały i przez długi czas pozostawały niezamieszkane. Żaden człowiek nie chciał już osiedlać się w jaskiniach.

Dasean rozejrzał się, nastawił uszu, ale nikogo nie wyczuł w chacie. Masean musiał zrezygnować z czekania na syna, skoro ten tak długo nie wracał.

Choć zdecydował się zmierzyć z ojcem, nie oznaczało to, że zamierza się znaleźć jak najszybciej w swojej chacie.

– Nie możesz go unikać aż do wiosny. – Dlaczego nie?

Elf zaczął rozmyślać, kto będzie zajmował się znoszeniem drwa zimą i uprawianiem roli, gdy część pobratymców wyruszy w drogę.