Bartek Fetysz

"(...) Zgasło mi w głowie światło. Po raz pierwszy w życiu uznałem, że czas na farmakologię. Nie jest mi smutno, nie czuję beznadziei istnienia, ale zamiast soulu, mam w głowie ciszę. O ile ciche noce lubię, to jestem w stanie tworzyć i normalnie funkcjonować tylko wtedy kiedy mi w nich wybrzmiewają dźwięki.(...)". 

"(...) Za oknem świeci słońce. Chciałbym je zgasić. Chcę żeby była noc. Najczarniejsza z najczarniejszych. W kolorze smoły. Chcę żeby połknęła słońce i świat (...)".

"(...) Wiem, jak to jest czuć się wypranym z siebie. Wiem, co to znaczy czuć się jak niewyprasowana, cuchnąca, szmata, wyjęta po kilku dniach z pralki, bo zapomniało się o prysznicu, wszak wciągnęło Cię łóżko. Wychodzisz z niego tylko na siku, ewentualnie na zjedzenie kromki chleba, bo gotować też Ci się nie chce, będąc życiowo rozgotowanym. Wiem, co to znaczy czuć się przegranym i pogrążać w rozpaczy i samotności (...)".

"(...) Na załączonym zdjęciu (rok 2016) wyglądam jak król życia. Od stóp do głów, jak dzieciak WAGS odjebany jestem w Versace. Jestem też najnieszczęśliwszym mężczyzną świata, bo poprzepalane mam w sobie styki. Na ekranie pokazuje mi się ERROR. Błąd systemu. Kable na linii cielesno-mózgowej przegryzłem, nie mając odwagi przegryźć nadgarstków (...)".

"(...) Przecież mogę zrobić pod siebie, nikt się o tym nie dowie. Będzie to tajemnica pomiędzy moim pęcherzem, członkiem, prześcieradłem i materacem. Bo w takich stanach, mimo że bardzo chce Ci się sikać, to nie masz ochoty wyjść z łóżka, bo ono trzyma Cię czulej i mocniej niż niejeden kochanek. Jest to objęcie maxi. W którym należysz już tylko do niego (...)".

(...) Ja bym chciał, żeby Ci wszyscy coachowie wyświadczyli mi przysługę i poszli se w pizdu. Po prostu. Niech se zwizualizują wyspę na której w stadach mogą se wizualizować sukces i marzenia, niech zwizualizują sobie, że są tam w chuj szczęśliwi i niech zakwitną jak brzozy i zapuszczą tam korzenie (...).

"(...) Zazwyczaj nie opowiadam o swoim życiu prywatnym, ale dzisiaj opowiem, bo może ta prywata powstrzyma kogoś przed wyłączeniem światła, pójściem w mrok i przykryciem się w nim kołdrą pod którą czyhają potwory. I ona, ta szmata. Tak, mówię do Ciebie. Do szmaty, która zalega mi w głowie i co jakiś czas wypełza z zaułka, w którym wydawało mi się, że już jej nie ma, bo ją zrecyclingowałem. Zutylizowałem, bo tak trzeba z toksycznymi odpadami własnej głowy. Napierdala się w nie chemią, naświetla, prześwietla, gotuje, zamraża, funduje jej się wpierdol na każdą pogodę, wycina się jak raka. I oddycha od nowa rozciągając skurczone tymczasowym zachłyśnięciem płuca. Wdech, wydech (...)".

Przedpremierowo zapraszam do lektury mojego najnowszego felietonu dla LEJDIZ ONLINE. Numer ukaże się w niedzielę.