Bartek Fetysz

"(...) Zanim zdecydowałem się połknąć pierwszą tabletkę ze sto razy dzwoniłem do swojego lekarza prowadzącego z pytaniem czy na pewno po nich nie fiknę (...) YOLO, pomyślałem. Poszło. Po godzinie odbiornik wyregulowany. Czerep odpicowany jak nowy. Zaczął lśnić metaforami. Nagle odwilż w głowie. Przebiśniegi. Śnieg stopniał, nie ma lodowca, jest wiosna, wszystko mi w środku kwitnie (...)".

"(...) Wiem, jak to jest czuć się wypranym z siebie. Wiem, co to znaczy czuć się jak niewyprasowana, cuchnąca, szmata, wyjęta po kilku dniach z pralki, bo zapomniało się o prysznicu, wszak wciągnęło Cię łóżko. Wychodzisz z niego tylko na siku, ewentualnie na zjedzenie kromki chleba, bo gotować też Ci się nie chce, będąc życiowo rozgotowanym. Wiem, co to znaczy czuć się przegranym i pogrążać w rozpaczy i samotności. Wiem, co to znaczy być w toksycznym przemocowym związku, kiedy ktoś pluje Ci w twarz mówiąc, że to dowód miłości (...)".

"(...) Postanowiłem zrobić sobie przerwę od mediów społecznościowych i skupić na odłożonych na bok zleceniach. Ostatnie miesiące były dla mnie mało przyjazne. Funkcjonowałem nie funkcjonując. Zanurzyłem się w zmierzch i byłem nocą. W nocy oddychałem kciukiem. Moimi płucami był ekran telefonu, zatruwał mi je spalenizną współczesnego świata. Czas marnowałem żeby dowiedzieć się co u kogo, kto chuj mnie tak naprawdę obchodzi (...)

"(...) Zgasło mi w głowie światło. Po raz pierwszy w życiu uznałem, że czas na farmakologię. Nie jest mi smutno, nie czuję beznadziei istnienia, ale zamiast soulu, mam w głowie ciszę. O ile ciche noce lubię, to jestem w stanie tworzyć i normalnie funkcjonować tylko wtedy kiedy mi w nich wybrzmiewają dźwięki.(...)". 

"(...) Zawsze, kiedy piszę jakiś tekst, zastanawiam się, co by się stało, gdyby okazał się tym ostatnim. Jakby ten był ostatnim to bym sobie nie wybaczył i po śmierci chyba sam siebie straszył, bo brzmię jak smutna kurwa, a ja wcale w życiu ani smutny ani kurwą nie jestem, chociaż tą drugą bywam o wiele częściej niż bym chciał. Gdyby jednak to był ostatni tekst to chciałbym Wam powiedzieć, że fajni jesteście (...)".

"(...) Wiem, jak to jest czuć się wypranym z siebie. Wiem, co to znaczy czuć się jak niewyprasowana, cuchnąca, szmata, wyjęta po kilku dniach z pralki, bo zapomniało się o prysznicu, wszak wciągnęło Cię łóżko. Wychodzisz z niego tylko na siku, ewentualnie na zjedzenie kromki chleba, bo gotować też Ci się nie chce, będąc życiowo rozgotowanym. Wiem, co to znaczy czuć się przegranym i pogrążać w rozpaczy i samotności (...)".

(...) Ja bym chciał, żeby Ci wszyscy coachowie wyświadczyli mi przysługę i poszli se w pizdu. Po prostu. Niech se zwizualizują wyspę na której w stadach mogą se wizualizować sukces i marzenia, niech zwizualizują sobie, że są tam w chuj szczęśliwi i niech zakwitną jak brzozy i zapuszczą tam korzenie (...).

"(...) Zazwyczaj nie opowiadam o swoim życiu prywatnym, ale dzisiaj opowiem, bo może ta prywata powstrzyma kogoś przed wyłączeniem światła, pójściem w mrok i przykryciem się w nim kołdrą pod którą czyhają potwory. I ona, ta szmata. Tak, mówię do Ciebie. Do szmaty, która zalega mi w głowie i co jakiś czas wypełza z zaułka, w którym wydawało mi się, że już jej nie ma, bo ją zrecyclingowałem. Zutylizowałem, bo tak trzeba z toksycznymi odpadami własnej głowy. Napierdala się w nie chemią, naświetla, prześwietla, gotuje, zamraża, funduje jej się wpierdol na każdą pogodę, wycina się jak raka. I oddycha od nowa rozciągając skurczone tymczasowym zachłyśnięciem płuca. Wdech, wydech (...)".