Marcin Ogdowski

„Byle jak, byle czym, byle do przodu” – ta fraza chyba najpełniej oddaje modus operandi rosyjskiej armii w okolicach Pokrowska.

Niemal cztery lata po rozpoczęciu pełnoskalowej inwazji na Ukrainę, mimo marnych sukcesów i koszmarnych strat, rosja nie wydaje się gotowa, by zakończyć wojnę.

Polityka zagraniczna Stanów Zjednoczonych coraz częściej wymyka się próbom sensownej syntezy. Łaska Trumpa na pstrym koniu jeździ, o czym boleśnie przekonują się Ukraińcy. Co z tego wynika dla Polski?

Ukraińcy zadają dziś rosji bolesne ciosy. Naiwnością jest wierzyć, że dzieje się to bez wiedzy i wsparcia Amerykanów.

Moskwa eskaluje napięcie na pograniczu z NATO także z przyczyn wynikających z przebiegu konfliktu w Ukrainie oraz wewnątrzrosyjskich skutków tej wojny.

Donbas to przedmurze Ukrainy. Kreml nie ma co liczyć, że dostanie ów region bez walki.

Kilka dni temu pisałem o najsensowniejszej moim zdaniem, i najbardziej realnej, opcji gwarancji bezpieczeństwa dla Ukrainy. Byłaby nią rozbudowa, za zachodnie pieniądze i przy użyciu zachodniego sprzętu, potencjału armii ukraińskiej. Rozwinąłem ten wątek w felietonie dla "Polski Zbrojnej".

Sygnałów, że Amerykanie są rosją i putinem coraz bardziej rozczarowani, jest więcej niż tylko ekonomiczne groźby trumpa.

50 dni, jakie dał putinowi trump – by ten pierwszy się ogarnął i usiadł do rozmów pokojowych – to bardzo hojna oferta.

„Przecież to dzieci…”, pisze Czytelniczka pod jednym ze zdjęć rosyjskich jeńców, wziętych do niewoli w obwodzie kurskim. Ano dzieci...

W Moskwie miało być dziś imperialne święto, a dawne zwycięstwo stanowić jedynie pretekst do celebracji współczesnego triumfu.