Marcin Zegadło

"(...) Jestem przekonany, że gdyby Homer żył współcześnie Nobel by go nie ominął, a może (któż to wie) dostałby nawet Literacką Nagrodę Nike. Może byłby nominowany do Literackiej Nagrody Gdynia i napisałby o tym na swoim Fejsbuku. To możliwe. Żył jednak u zarania dziejów i niestety pamięć po nim nie jest tak żywa jak pamięć, która pozostanie po Kasi Cichopek i jej profilu na Instagramie. Nie może się również mierzyć epik żyjący przed wiekami z popularnością Małgorzaty Rozenek, Kubą Wojewódzkim, czy Michałem Wiśniewskim. Oni istnieją w świadomości współczesnych Polek i Polaków mając w niej swoje bezpieczne miejsce. Skąd to wiem zapytacie? Jest to pytanie rozsądne. W pełni uzasadnione. Rzekłbym usprawiedliwione dość mglistym wywodem. Otóż wiem to, ponieważ mam psa rasy Labrador, który ma zaszczyt nosić imię postaci sprzed dziesiątków stuleci. Homer (...)"

Basię poznałem na studiach. W Łodzi. W październiku. To był wyjątkowo ciepły październik. Mój ówczesny współlokator zaproponował wyjście na piwo. Nie miałem nastroju. Byłem w trakcie sesji poprawkowej i szczerze mówiąc najchętniej zostałbym w domu. Moja niechęć do picia piwa na mieście głęboko zaniepokoiła mojego współlokatora, w związku z tym zaczął pić już w domu, a że potrafił wypić dużo, pił dużo. "(...) W związku z czym, kiedy rzeczywiście udało mu się mnie wyciągnąć, i kiedy rozsiedliśmy się wygodnie w jednym z łódzkich klubów, mój współlokator był bez wątpienia kompletnie pijany, co nie przeszkadzało mu snuć planów związanych z wieczorem, który moim zdaniem dla niego zmierzał nieuchronnie w kierunku gwałtownego końca i wtedy zjawiła się Basia, w zorganizowanej grupie koleżanek. (...)"

"Odbieram syna z przedszkola. Codziennie. Basia zaprowadza. Ja odbieram. Zjawiam się punktualnie, po pracy. Ubieram. Czapkę naciągam na uszy, głęboko, żeby nie przewiało. Szalik wiążę ciasno pod szyją, żeby krtani, migdałów nie narażać bez przyczyny na działanie wiatru. Syn krzywi się i marszczy, bo czapek i szalików nie lubi. Jak każdy czterolatek uważa je za zbędne i niewygodne. Rozumiem go. Podzielam tę opinię, chociaż w styczniu tego roku skończyłem lat trzydzieści osiem. Zatem odbieram syna codziennie z przedszkola i w drodze do domu rozmawiamy często. - Co jadłeś na obiad? - pytam. (...)"

"(...)Pięć Pań z Księgowości. „Drużyna - K”. Mężatki. Matki. Odchudzone, choć wiecznie tyjące, na dietach, po fitnessach, z których im głównie zostają zakwasy. Trochę się krzątają przy biurkach. Ich śmiech donośny pójdzie korytarzem i już cała „K - Drużyna” pakuje do lodówki prowiant skrzętnie zapakowany w plastikowe pudełka, pudełeczka, co to je tylko wystarczy do mikrofali na krótką chwilkę i już mlaszczą różowe języczki, już białe ząbki szarpią wieprzowinkę, kurczaczka w curry chłoną pełne wargi. Ale jeszcze nie teraz, to koło południa. Teraz jeszcze jogurt, całkiem naturalny, z musli, ostatecznie z posiekanym bananem. Jeszcze się nie zaczęło, a ja nienawidzę. Ich historii. O dzieciach posłanych do szkoły. O wycieczkach klasowych i zebraniach rodziców. O lekcjach gitary i lekcjach języków. O pracy na Cyprze dla kilkunastoletnich córek, żeby się córki uczyły szanować pieniądze. O rodzinnych imprezach, na których teść z teściową po opróżnieniu butelki sowietskoje zaczynają śpiewać przeboje z ich młodości „i można się posikać ze śmiechu”. O imprezach ze znajomymi, na których „chłopaki przez całą noc grali w bilard i w piłkarzyki”, a one upiły się do nieprzytomności, wypijając we cztery półtorej butelki wina. „Takie było smacznie, całkiem było różowe”. A chłopaki przy tych piłkarzykach i przy tym bilardzie upili się wódką, ale nie rzygali. I zastanawiam się, siedząc za swoim biurkiem z miną drętwego chuja, który wie, że całe życie kłamał. Kłamał przez większość życia sobie i innym. Zastanawiam się, czy potem poszły z tymi swoimi mężami do tych swoich łóżek. Czy się z nimi w tej pościeli z kory zanurzyły. Czy ich ciała na dietach, choć wiecznie tyjące, poddały się dłoniom mężczyzn, które pijane od wódki i emocji sportowych przy rzeczonych piłkarzykach miętosiły ich piersi, uciskały krocza. (...)

"(...) oto dzieci śpiewają piosenki o tacie, który ciężko pracuje na utrzymanie całej rodziny. Życzą nam ojcom “łask Bożych”. Ojcowie w wyborze przedszkolnych wierszyków i piosenek, jawią się jako szacowne gremia patriarchów, a o matkach jak to na Dniu Ojca ani słowa. Ale z całą pewnością mamy z córkami smażą dla ojców i synów pyszne naleśniki według przepisów babć (kto wie, może nawet według receptury samej Lucyny Ćwierczakiewiczowej). W tym czasie urobiony jak wół ojciec, wspólnie z synem majsterkują w garażu, ostatecznie sprzątają piwnicę, aby następnie postrzelać z procy do kuropatw. (...)"

"(...) To miasto nocą przypomina wiejską dyskotekę, na którą zapraszasz znajomych i przez resztę wieczoru żałujesz, że zamiast siedzieć na kwadracie - pić, palić, słuchać muzy - robisz dokładnie to samo, w knajpie, z tą różnicą, że teraz musisz znosić nadąsane barmanki i kompletnie zdezorientowanych barmanów, którzy sprawiają wrażenie, że za barem znaleźli się wyłącznie dlatego, że zabłądzili w drodze do toalety. Więc męczysz się z barmankami, które całym swoim jestestwem komunikują otoczeniu, że jest już niemal północ i że zanim one to wszystko, kurwa pozamykają, przetrą ściereczką, wrzucą do zmywaka, zanim to wszystko, kurwa, wygaszą, przewietrzą i tak dalej, to z całą pewnością będzie już jakieś pieprzone jutro, a one jak zwykle będą niewyspane i nie dadzą rady przerobić materiału na kolokwium, ponieważ wszystkie jak jedna studiują „polski” na miejscowej uczelni i muszą, kurwa, przeczytać jakąś książkę, a to jest dopust boży. Ponieważ mamy w mieście Uniwersytet. Naturalnie nieczynny w nocy (jak większość rzeczy w tym mieście - może z wyjątkiem sklepów z wódą, które w ilości jeden sklep na jednego mieszkańca, mnożą się jak grzyby po deszczu i tutaj akurat jesteś wędrowcze mile widziany, o każdej porze dnia i nocy, a sprzedawca toczący nierówną walkę z nudą i pierwszym stadium otyłości zaproponuje ci hot-doga w wersji maks z kabanosem i sosem duńskim). (...)"

"(...) Taki sen miałem: Spadł śnieg. Było biało. Krąg polarny po prostu. Mimo to zdecydowałem się pobiegać. Mniej więcej na dziewiątym kilometrze wyszedł mi naprzeciw niedźwiedź polarny. Zapytał czy to prawda, że jesteśmy w Polsce. Odpowiedziałem, że tak. Wydał się strapiony. Wyznał, że brał udział w wieczorze kawalerskim, który – jak się wyraził – był z gruntu chujowy – więc ze znajomym pingwinem postanowili wrzucić coś specjalnego. Twierdził, że niczego więcej nie pamięta. Powiedział, że już raz był w Częstochowie. Na pielgrzymce. Ale to było zupełnie co innego. Przyszedł w intencji znajomej niedźwiedzicy, która starała się o dziecko z karibu. Do dzisiaj tworzą szczęśliwą parę. Zapytał, czy nie mam przypadkiem kopsnąć pięć zeta na napój po czym rozpłynął się w zamieci. (...)" Nie powinienem najadać się przed snem. (odcinek 2 dostępny jest jeszcze we wszystkich progach)

Zatem dołączyłem do tych, którzy obejrzeli już “Elvisa” Baza Luhrmanna. Do kina szedłem jak kiedyś do kościoła. Z nabożną wzniosłością (serio, właśnie w takim nastroju chadzałem do kościoła). Nabożny nastrój w tym wypadku wynikał z następujących powodów. "(...) Po pierwsze Luhrmann to jeden z moich ulubionych hollywoodzikich reżyserów. Po drugie, Elvis Aaron Presley z jakiegoś powodu odegrał w moim życiu istotną rolę. Presleyem zainteresowałem się jako dziecko. Nie potrafię przypomnieć sobie dlaczego. Zbierałem jego płyty. Kolekcjonowałem zdjęcia. Udawałem, że nim jestem i koncertowałem obficie we własnym pokoju zmuszając moją młodszą siostrę do oglądania moich występów. Tak, to była forma przemocy. Nie, nie miałem o tym pojęcia. Całość tekstu na https://patronite.pl/marcinzegadlo

JAZGOT odc. 1. Kochani. Pomiędzy rokiem 2015, a 2017 napisałem książkę, która składała się częściowo z tekstów publikowanych na FB. Dostałem propozycję jej wydania i nigdy nie wydałem. Teraz dzielę się z Wami tą treścią. Pierwsze trzy odcinki dostępne będą dla wszystkich progów, dalsze - dla dwóch najwyższych. Mam nadzieję, że lektura tej prozy sprawi wam przyjemność.

Na PATRONITE publikuję felieton o potrzebie podróżowania. Zawsze miałem z tym problem. "(...) Co zrobić ze światem, który stoi przede mną otworem. Załóżmy, że na moment zapomnę o tym, że jestem urodzonym pesymistą i odłoże na bok świadomość, który to jest odtwór. Załóżmy, że przez chwilę skupię się na możliwościach. A przecież możliwości są w zasadzie nieograniczone. Naturalnie ogranicza je wyobraźnia i zasobność portfela. Wycieczki niemieckich emerytów w eleganckich ciuchach i drucianych, pozłacanych oprawkach, to nie jest rzeczywistość polskiego emeryta, zatem jeśli podróżować, to zdecydowanie w okresie zawodowej aktywności. A przecież Polak/Pola podróżują na potęgę. Odkąd runęły mury, o których śpiewał z dawna zmarły Jacek Kaczmarski rozsiadamy się wygodnie w samolotach, na które zamieniliśmy PKSy i tniemy przestworza z zawrotną prędkością. Następnie wystawiamy nasze białe, słowiańskie ciała na egipskie słońce lub wygrzewamy piwne brzuszyska na tureckiej riwierze. Nie żebym krytykował ten styl życia. Wszystko jest dla ludzi - jak mawiała moja babka, która nie podróżowała wiele. (...)

Czy dzieląc się prywatnością w mediach społecznościowych zjadamy kocie odchody? Czy nasza intymność jest czymś wyjątkowym? Czymś co zasługuje na szczególną ochronę. Kto o tym decyduje? Gdzie przebiega granica prywatności? Kto ją ustala. O tym w pierwszym felietonie na Patronite piszę 22 czerwca 2022 r.

Zegar tyka.