Strategy&Future

Dwie sesje i…

Przywódca Chin Xi Jinping był w tym tygodniu z wizytą w Moskwie. Rozmawiał z Władimirem Putinem. Odniósł się do wojny na Ukrainie. W swoim dużo wcześniej już publikowanym 12-punktowym planie pokojowym wezwał obie walczące strony do rozpoczęcia negocjacji pokojowych i wzajemnego poszanowania swojej suwerenności. Nie wspomniał jednak o tym, że Rosja musi wycofać swoje wojska z Ukrainy, co Kijów uważa za warunek wstępny rozpoczęcia wszelkich rozmów. Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski powiedział w ubiegłym miesiącu, że i on chciałby się spotkać z Xi. „Naprawdę chcę wierzyć, że Chiny nie będą dostarczać Rosji broni”, powiedział. W tle są doniesienia służb amerykańskich o domniemanych, na razie niedużych, dostawach chińskiej broni i amunicji dla Rosji do walki z Ukrainą.

Australia zawarła z USA i Wielką Brytanią sojusz zwany AUKUS, który w S&F nazywamy sojuszem narodów oceanu światowego mającym na celu uniemożliwienie konsolidacji mas lądowych Eurazji pod berłem Chin. Australia zawarła ten sojusz pomimo oczywistego ryzyka związanego ze swoim położeniem geopolitycznym – jako niezatapialnej „strażnicy” oceanicznego ciągu komunikacyjnego z Chin do Afryki, Europy i na Bliski Wschód zaraz za „fosą” cieśnin indonezyjskich i wysuniętej rubieży anglosaskiej na południowej półkuli pozostającej w łączności przez południowy Pacyfik z bazami USA na Karolinach, na Guam i na Hawajach. Ryzyko jest dla Australii spore, a jej położenie zmienia się z wygodnego na dość trudne. Wcześniej to Europa była źródłem wojen, teraz może być inaczej, zwłaszcza że obecnie, w dobie globalizacji, Chiny stały się fabryką świata, a amerykański hegemon oceanu daje światu znać, że droga Chin do hegemonii nie znajduje w Waszyngtonie najmniejszej aprobaty.

Weekly Brief 11–17.03.2023

„Każdy dowódca wojsk lądowych dąży do bitwy, w której zniszczy przeciwnika (seeks the battle of annihilation); tak dalece, jak pozwalają na to warunki, stara się on powielić we współczesnej wojnie klasyczny przykład bitwy pod Kannami”. Tymi słowami Naczelny Dowódca Alianckich Sił Ekspedycyjnych w czasie II wojny światowej, generał Dwight Eisenhower, podsumował wpływ, jaki na poszczególnych dowódców i szerzej na historię wojskowości miała najbardziej znana bitwa II wojny punickiej (218–201 r. p.n.e.).

Ta wojna zapisała się w historii jako konflikt, który obie strony uważają za wygrany. Mimo że Israel Defense Forces (IDF) zostały zaskoczone działaniami koalicji państw arabskich, ta nie zdołała wykorzystać efektu i szybko, choć nie bez zaciekłego oporu, uległa Izraelowi.

Weekly Brief 4–10.03.2023

Jacek Bartosiak i zespół S&F rozmawiają o tym, czy toczy się wojna światowa.

Potrzeba napisania poniższego tekstu powstała na skutek analizy wydarzeń sprzed dwóch tygodni. Inspiracją był przede wszystkim przebieg spotkania grupy B-9 w Warszawie i wydane w jego trakcie komunikaty, jak również przesłanie płynące z wizyty Joe Bidena w Kijowie („Ukraine will never be a victory for Russia. Neverˮ), które spotkało się z niemal natychmiastową reakcją wielkich nieobecnych w Warszawie, a więc Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii.

Weekly Brief 25.02 – 3.03.2023

W wypowiedziach komentatorów rozwijającej się (i, co ważniejsze, zachowującej eskalacyjny trend) rywalizacji pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową spotkać się można z porównaniami tego konfliktu do rozgrywających się w III i II w. p.n.e. trzech wojen punickich, w których republika rzymska, mocarstwo o początkowo lądowym (później hybrydowym lądowo-morskim) charakterze, pokonała w walce o prymat w zachodniej części Morza Śródziemnego morsko-handlową republikę oligarchiczną Kartaginy.

Rywalizacja o podbój Inflant zaowocowała tzw. I wojną północną lub inaczej wojną siedmioletnią 1563–1570. Był to początek długoletnich zmagań w tym regionie. Następną burzliwą odsłoną tego konfliktu była II wojna północna, w Polsce znana jako potop szwedzki 1655–1660, a ostatnim, najdłuższym i najbardziej brzemiennym w skutki, akordem tych działań była III wojna północna (1700–1721).