Szarosen

W tym miesiącu mija równo DZIESIĘĆ lat, odkąd dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak zespół aspergera (dziś znany po prostu jako spektrum autyzmu lub ASD) oraz że ja go mam. Pamiętam, jak jedna z diagnozujących mnie psycholożek powtarzała w kółko, jak bardzo mi zazdrości. Jak sama chciałaby mieć zespół aspergera, bo to przecież taka fajna supermoc. Nie znosiłam, gdy tak mówiła.

„Chodzenie na terapię to oznaka słabości”. „Ja sobie świetnie radzę sam”. „Żaden terapeuta nie powinien decydować za mnie, jak mam żyć”. „Co to za moda na terapię się zrobiła - ludzie na siłę wymyślają sobie problemy. Za moich czasów tego nie było i wszystko było okej”. Znacie te mity? Jest ich znacznie, znacznie więcej... Dziś, po roku terapii, w końcu mogę się z nimi zmierzyć i na nie odpowiedzieć.

Irena: Mam koszmarne wspomnienia z WF-u. Wstyd, poniżenie, pogarda, drwiny, wyśmiewanie przez nauczycieli i uczniów. Przed każdym WF-em miałam nadzieję, że umrę albo że zacznie się wojna i bomba spadnie na szkołę.

Niby Walentynki pokazują temat miłości i związków, ale tak naprawdę tylko utwierdzają nas w naszych szkodliwych stereotypach i nieprawdziwych przekonaniach. Każą nam cierpieć, gdy jesteśmy samotni i zazdrościć tym, którzy są zakochani. A gdyby ten walentynkowy okres w roku rzeczywiście poświęcić na refleksje o miłości? Pomyślmy na przykład: skąd możemy wiedzieć, czy para, która trzyma się za dłonie w kawiarni i patrzy sobie w oczy, nie mierzy się na co dzień z przemocą czy z manipulacją?

Ten cały wszechobecny spokój i szczęście odeszły wraz z pierwszym kopnięciem w nasz namiot. Kopnięciom towarzyszyły gruzińskie przekleństwa, z których – jeszcze zanim na dobre się obudziłyśmy – zrozumiałyśmy jasny komunikat: „Polki-kurwy”.

Dziś dzielę się z Wami 24-stronicowym komiksem o tym, jak pokonać swoje potwory.

Jeśli jesteś brzydka i gruba, musisz siebie nienawidzić. Bo inaczej nie wypada.

Czuję, jak odżywam. Odkrywam samą siebie, pierwszy raz w życiu naprawdę skupiam się na sobie samej. Zaczynam powoli pozwalać sobie na stawianie własnych potrzeb nad potrzeby innych, chociaż jest to trudne, jest to dla mnie całkowicie nowe.

Wywieszenie baneru na Giewoncie to clickbait!!!1, który ma zwrócić Waszą uwagę. I nie, nie ma zwrócić Waszej uwagi na krzyż, nie ma zwrócić Waszej uwagi na Giewont. Ma zwrócić Waszą uwagę na temat przemocy domowej. Bo PRZEMOC DOMOWA TO NIE TRADYCJA. A ja dzisiaj (bardzo clickbaitowym tytułem posta) zwrócę Waszą uwagę na największą przemoc - bo taką, która nawet nie jest nazywana przemocą.

Czy Wam też tak ciężko przyznać się do czegoś, bo boicie się reakcji otoczenia? Tego, jak zostaniecie odebrani i czy w ogóle zostaniecie zaakceptowani?

Znowu coś wymyśliłam. Sama nie wiem, czy się uda, ale kto wie :)

Ci, którzy w dzieciństwie byli niejadkami, to ci, którzy dziś mają problem z wyznaczaniem własnych granic. Z określeniem siebie jako autonomicznej, indywidualnej jednostki. Z dostrzeżeniem własnych potrzeb, nie mówiąc już o realizowaniu ich.