Jarek Holden

Milczenie między szczelinami zmysłów. Dom, w którym „nie da się dokonać wyboru między zdaniem ojca a zdaniem matki”. Kolory. Cisza. Ruch. Język i finałowa Ściana. Niepozorne obrazy z życia dziewczynki brzmią jak baśń jak brewiarz. A przecież gdzieś obok jest „Zbrodnia i kara”, śmierć brata i oczy ośmiu sióstr, języki szkoły, ulicy, podwórza. „Dotyk” to „czytanie słów w języku literackim i powtarzanie w potocznym”.

„Szyja żyrafy” jest napisana, przetłumaczona wspaniałym językiem. Postać Inge Lohmark, nauczycielki biologii, wyjątkowo nieznośna, wiarygodnie cyniczna i samotna. A pozostali? Każdy ma tu swoje pięć minut; nawet meduzy.

A jednak metryka gościa w średnim wieku jest jak wyrok; pogodził się, że spory będzie już toczył wyłącznie ze sobą, oceniał innych, nieważne, że niesprawiedliwie. Istotne, że ma słuchacza. Tylko, czy ten pies, aby na pewno się śmieje?

Bo „uśmiech na twarzy – to piękny cel”. I „dostrzeżenie: nie wyglądam jak jena osoba, wyglądam jak armia ludzi. Pomyślałam, że jak zabije Zofia Skrzypulec autorkę, to moje życie będzie prostsze i wykluczę możliwości”. J

Namawiam was do zdobycia tego tomu. Gdy rozbieramy te słowa na czynniki pierwsze to mniej, jest miło-, a bardziej -ość. Intrygująco jest od początku, bo tytuł pobudza wyobraźnię.

Debiut (sic!) udany, ale nie wszystko tu gra i współgra. Bo? Bo to coś więcej niż świat wyobrażony. Wymowna, liryczna okładka, a potem pewnego rodzaju niezdecydowanie prozatorskie, a raczej pewnego rodzaju niekonsekwencja.

Miło się czyta. Głośny rechot. Niemiło, bo główny bohater to ćpun, alkoholik i leń. Miło, bo napisane jest to z pomysłem, a przetłumaczone wybornie. Niemiło, bo tekst jest lustrem dla takich nicponi jak ja.

I znowu to zrobili; świetne tłumaczenia szlagierowych tekstów. Lorrie Moore i Adam Pluszka ukazują bezceremonialność życia, dlatego spokojnie można zacytować piosenkę Anny German.

Poeta NIGDY nie pisze „okiem innego”. Poeta zawsze jest indywidualny, egocentryczny i żądny atencji, a więc oddaje ci co cesarskie. Takie pisanie, tak osobiste, kosztuje dużego wysiłku. Jest obarczone dąsami najbliższych. Bo łatwiej pisać o esach-floresach, niż adaptować własne życie ku chwale poezji.

„Tajemniczy pociąg” mógłby zaczynać się identycznie. „Taka sama msza”. W „Zagubionej dzielnicy” mamy pewnego rodzaju baśń. „Pociąg” podzielony na trzy rozdziały jest raczej samotną opowieścią surrealistyczną.

Zacznijmy od „uważności snu”, w której jest tak wiele skrajności, bo „zanurzam twarz w owczej wełnie”, a zaraz potem jest „łaskocząca wilgoć'”. To nie pasuje do rzeczywistości, to sprawdza się w śnie, zwłaszcza że pojawia się „skaczący kos”. I czemu się tu dziwić, gdy kolejne wiersze bolą, pieką, drapią i swędzą. Umierają i ożywiają. Poetyckie zmartwychwstanie. 

Adam Jaworski popełnił plagiat snów, bo wiele tych wierszy śniło się także mi, a może i Wam. Adam Jaworski ma wybitny słuch. Podsłuchuje każdy szept