Jarek Holden

Uwielbiam surrealizm w literaturze. Mnie to bierze i rozbiera na czynniki pierwsze. Jestem zwolennikiem dadaizmu, ale „nieograniczona wolność twórcy” nie zawsze musi mnie rozkładać na łopatki.

Książkę zachwala Jarosław Czechowicz. Nie dziwię się tej rekomendacji, bo jego „Winne” to (w skrócie) opowieść o kobietach, które niosą w sobie poczucie winy. „Dolina Kwiatów” jest szersza, głębsza, jednakże bliźniacza.

Suspens. Okładka. Magdalena Abakanowicz i Abakan Red,1969. Takie otwarcie powoduje, że stajemy się, natychmiast, uczestnikami poważnej fabuły. Ta czerwień. Ta czerń. Krew i kir.

„Jednym z największych darów, jaki może nam przekazać tekst literacki jest to, że może on odświeżyć nasz język. W powieści Bob albo mężczyzna na łodzi Petera Markusa język nie tylko zostaje odświeżony, ale całkowicie przebudowany”. (The Brooklyn Rail)

Instrumentarium użyte przez pisarza, bardzo często występuje w horrorach. Zatem może to jest horror liryczny?

To jest fabuła, w której opisy, rozpisy, szczegóły stają się istotne, ale tylko dlatego, by głównego bohatera wyposażyć w umiejętności, które umożliwiają mu przetrwanie. „Jastrząb”, silny Szwed pojawia się w Stanach Zjednoczonych. Ma cel: odszukać brata. Ale mijają dnie, lata i cel zostaje zapomniany. Paradygmat zmienia się natychmiast, po dziwnych wydarzeniach, które spotykają naszego bohatera, wielkiego Hakåna, znanego jako Hawk.

Tove Ditlevsen pisze o sobie, a książka podoba się tak bardzo – bo to zwierciadło nas samych. Naszych zmagań, przekleństw i wariactw. To liryka – epika żałobna, a jednocześnie hymn życia. Tove Ditlevsen nigdy nie przestała tęsknić za zastrzykami. Tove Ditlevsen nigdy nie przestała być poetką, prozaiczką, matką, partnerką… kobietą samotną. Wszystkie formaty były jej, a każdy ją uwierał!

! praca doktorska z udawania podwójna filozofia smaku teoria aktów mowy !

Obaj bohaterowie wyruszają w niezwykłą podróż. Jadą pociągiem po współczesnej Europie, a jednocześnie poruszają się po dawnej wielonarodowej, wielowyznaniowej monarchii. Szukają śladów wielkiej miłości Winterberga, Lenki, Żydówki, pierwszej kobiety na Księżycu.

Kilka moich prac dla Was.

„Zaklinanie węży w gorące wieczory” to rozmawianie o samotności i niezrozumieniu. Pisarka podaje nam to w sosie apokaliptycznej parodii.

Początek tej prozy nie jest jasny – czy mamy do czynienia z apokaliptycznym zapisem – rozpisem – „jakiejś” wojny, czy może jednak to wydarzyło wtedy, gdy za moment mieli urodzić się moi rodzice. (Moja mama kilkadziesiąt kilometrów stamtąd). Koniec Drugiej Wojny Światowej. „Wyzwolenie” – Zniewolenie?!