Szmaragdowe Pióro

– A co niby miałbym jeszcze dokończyć? – Ojciec – rzucił krótko Fissean.

– Przecież nie wypływają tak daleko od lądu – zauważyła Vasena. – Nie, ale ich życie jest trudniejsze od waszego.

Choć wszyscy zdawali sobie z tego sprawę, większość wolała nie mówić o tym głośno. Starali się wierzyć, że niczego im nie zabraknie, aż zdołają dotrzeć do ziem ludzi.

– Właśnie tak. I przekonamy się, na ile człowiek jeszcze nas potrzebuje.

Nie martwiłby się aż tak, gdyby wyruszał całkiem sam. Jednak wziął na siebie odpowiedzialność na swoich braci i siostry, którzy mu zaufali.

I sądzę, że nam też może się udać. Bez względu na to, jak wygląda obecnie życie ludzi, warto do nich ruszyć i przekonać się na własne oczy, czy jeszcze jesteśmy im potrzebni, czy może całkiem dobrze radzą sobie bez nas.

Kapitan panował nad sterem, wydawał polecenia i nie tracił z oczu swojego celu. Wiedział, że teraz toczy się najważniejsza część tego etapu podróży. Jeśli się nie zawaha, jeśli dobrze pokieruje załogą, zdołają bezpiecznie przepłynąć dalej.

Kapitan wielokrotnie odwracał się w kierunku wyspy. Machał bliskim i starał się nie myśleć o tym, że pewnie nigdy więcej ich nie ujrzy. Że nigdy więcej nie przejdzie się po tych ziemiach, nie dotknie tych drzew.

Początkowo jego bracia i siostry jedynie przyglądali się jego działaniom, ale potem sami zaproponowali pomoc, dzięki czemu budowa posuwała się coraz szybciej.

– Custos stworzył naszą rasę, by pomagała ludziom. Nie powinniśmy się chować po kątach i udawać, że nie obchodzi nas zupełnie ich los.

Starsi wspominali czasy, gdy żyli jeszcze w Svate. Gdy pomagali ludziom budować pierwsze wioski, razem z nimi uczyli się natury i jej cykli, poznawali zwierzęta, odkrywali nowe receptury na posiłki i leki...

Choć mróz szczypał w policzki, nie był to powód, by zrezygnować z uczt, tańców czy śpiewów.