Marcin Zegadło

"(...) A zatem niebawem znajdzie się miastko pod wpływem lirycznych uniesień i dobrze, że się znajdzie, bo mu to jest potrzebne jak transfuzja. Krąży w żyłach miastka wiele krwi nieświeżej, a festiwal może odrobinę pomóc na zator i nadciśnienie. Nie będę się temu przyglądał ze szczególną uwagą, ale chętnie zerknę od czasu do czasu na fotografie z wydarzeń, żeby zobaczyć sylwetki dawno niewidzianych i sprawdzić, czy rzeczywiście cudowna moc literatury zmienia ich nie do poznania. Bo kiedy się człowiek nachłepce cudzej wrażliwości, to staje się lepszy. Przynajmniej można przyjąć takie założenie, które jednak często okazuje się błędne, ale kto powiedział, że mamy się na swoich błędach uczyć. (...)"

"(...) Na dopaminie dokonać można “rzeczy wielkich”. Można na przykład napisać na dopaminie osiem felietonów na przestrzeni doby lub przeczytać siedem powieści na przestrzeni tygodnia. Można mniej spać i mniej jeść. Można pokonać spacerem dystans 25 kilometrów w 8 godzin. Można opowiadać o sobie i o innych. Można budować takie fikcję, że aż wstyd tam nie być. Można budować takie życia, że nie chce się umierać i można umierać tak długo, że nie starcza życia. Jakby człowiek siedział nad rwącym strumieniem i wdychał. Wdychał zapach wody i tego, co nad wodą bujnie z brzegów wyrasta. A na tym oddechu można sobie wyśpiewać dowolną prawdę i można w tę prawdę uwierzyć. I wierzy się w taką prawdę mocno, wierzy się w taką prawdę gorąco i czule. Wierzy się w nią tak długo dopóki płonie paliwo. A kiedy paliwo się wypali i nie ma już dopaminy, kiedy twój mózg już nią nie kupczy, nie handluje, to się człowieku budzisz w grobie, który sam sobie wykopałeś. A nad grobem zgliszcza. (...)

"(...) Bo zasadniczo problem miastka nie polega na tym, że miastko ma trudny charakter. Miastko po prostu go nie ma. Co do trudnego charakteru - przyznaję - jestem w posiadaniu tego cuda i muszę powiedzieć, że nie żyje się z nim lekko. Ale warto z nim żyć, chociażby dla tej ulgi, którą się odczuwa, kiedy już się powie to, co się chciało powiedzieć. Coś czego inni raczej nie powiedzą, chociaż często dokładnie to samo w nich siedzi. Brakuje mi rozsądku. To prawda. Zawsze miałem problem z tym żeby przynależeć, więc nie czułem żalu z wykluczenia mnie w podstawówce z Towarzystwa Przyjaźni Polsko - Radzieckiej. Teraz też go nie czuję. Czuję natomiast niesmak. Jeśli nie wprost - mdłości. (...)"

"(...) literatura bierze się z czytania, natomiast grafomania znajduje swoje źródło w przeświadczeniu, że ma się w sobie tysiące książek, więc po pierwsze na chuj czytać inne, a po drugie koniecznie trzeba się podzielić tymi, które już ma się w głowie. Nic tak nie napędza grafomana jak przekonanie, że ma coś ważnego do powiedzenia. Gorsze od grafomanii jest już tylko jej promowanie, w czym wiodą prym książkowi influencerzy w mediach społecznościowych. Serce mi pęka, kiedy widzę, roześmiane mordki specjalistów od książek z ekscytacją podsuwających potencjalnym czytelnikom tani fast food, wmawiając im, że to zdrowa żywność. Zresztą nie robią tego w złej wierze. Często sami nie wiedzą o czym mówią. Takie czasy. Nie ma na to rady. Serce mi pęka, kiedy się temu przyglądam, bo nic w takim stopniu nie grozi katastrofą jak pielęgnowanie fałszywych przekonań. (...)"

"(...) Śmierć. W nadchodzącym tygodniu szykuje się jej coroczna feta. Znicze. Korony bukietów. Zapach unoszącej się nad milionem grobów woni topniejącej stearyny. Panie i panowie sunący w eleganckich płaszczach, jesionkach, paletkach. Być może, jeśli pogoda będzie tak łaskawa i zrobi się w chuj zimno, jakieś futerko lub futrzany kołnierz. Kiedyś towarzyszyłby temu zapach naftaliny, bowiem w dniu Święta Zmarłych następowało uroczyste, pierwsze w danym roku wietrzenie okryć wierzchnich wyciąganych tego dnia z przepastnych szaf, pawlaczy, meblościanek. Dzisiaj wygląda to nieco inaczej, ale ten sam teatr dzieje się w identycznej przestrzeni. Śmierć. (...)"

"(...) Miałem kiedyś wuefistę, który mówił: “Zegadło, przesuń się!. “Ale o ile mam się przesunąć?” - pytałem. Trzy chuje na bok” - i dodawał - “Nie wiem jak dla ciebie, ale dla mnie to dużo”. Stosowana przez mojego wuefistę jednostka miary odległości budziła moje zainteresowanie. Jeśli przyjmiemy, że przeciętna długość męskiego członka to mniej więcej piętnaście centymetrów (my mężczyźni lubimy w to wierzyć), to mój wuefista prosił mnie abym przesunął się w bok o - puls / minus - czterdzieści pięć centów. Mało, dużo, trudno powiedzieć. Zdaje się jednak, że nie miał się czym pochwalić. A co do długości penisów, to nie mam zdania. Czy dlatego moja odległość od patosu powyższych wniosków, pozostaje niewielka? Czuję się jednak w obowiązku napisać o czymś, co nie jest jedynie łzawym wyziewem mojej nieznośnej natury. (...)"

"(...) Czytam “Mit Syzyfa” Camusa, do którego wracam od czasu do czasu, bo nic mnie tak nie uspokaja jak ciemność i mrok. Więc, wpadam rozpędzony na taki oto akapit: “Jest tylko jeden problem filozoficzny prawdziwie poważny: samobójstwo. Orzec, czy życie jest, czy nie jest warte trudu, by je przeżyć, to odpowiedzieć na fundamentalne pytanie filozofii. (...) I jeśli jest prawdą jak utrzymuje Nietzsche, że filozof ma świecić przykładem, aby być godnym szacunku, zrozumiała staje się ważność tej odpowiedzi, która poprzedza gest definitywny. Są to oczywistości, które czuje serce, ale trzeba je pogłębić, aby uczynić je jasnymi dla umysłu.” Nie jestem filozofem i nie deklaruję w tym miejscu chęci odebrania sobie życia, ale zawsze wzbudza we mnie niekoniecznie zdrowe zainteresowanie tego rodzaju postawienie sprawy. Zresztą jakże piękne jest jej zamknięcie w ów precyzyjny epitet: “gest definitywny”. (...)"

"(...) Głęboko wierzę, że mamy w życiu kilka “małych śmierci” i od śmierci ten rok się zaczął. Umarłem sobie pięknie i mówiąc najoględniej zamierzałem w tym stanie pozostać. Tymczasem nadchodzące miesiące przyniosły wydarzenia, które mnie z tej trumienki wywlokły i postawiły do pionu. Jeśli miałbym porównać wtedy stopień mojej aktywności do czegoś/kogoś, to porównałbym siebie w tamtym czasie do zombi. Jeśli człowiek zasypia i budzi się w ciemności, żyje w krypcie i nawet jeśli wychodzi z niej do ludzi wlecze za sobą taki mrok, że znikąd światła. (...)

"(...) Jakże ja teraz znajdę przestrzeń na wewnętrzną emigrację. A może by tak spakować walizki i wrócić na ojczyzny łono, gdzie gryka i świerzop, dzięcielina pała? Może warto porzucić przestronne mieszkanko ignorancji i przenieść się do pełnego przeciągów politycznego open space’u? Cóż robić skoro nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. A może właśnie się wchodzi. Bo wprawdzie woda nie ta sama, ale przecież ta “inna” woda wciąż płynie tym samym korytem.(...)"

"(...) Cóż za nieznośną formułę dostaje ten dziennik. Miałkie i abstrakcyjne treści bez mięsa. Niskokaloryczna narracja. Smutek rezygnacji. A życia to wcale nie obchodzi. Życie sobie, a ja sobie. Jeśli cokolwiek na tej ziemi ma mnie na uwadze, to nie jest to życie jako takie. Życie się nie pierdoli. Życie się wydarza. Wyłącznie czas teraźniejszy. Żadnej w zasadzie przeszłości i żadnej przyszłości. Chociaż siła skojarzeń może sponiewierać to przecież one są tutaj i teraz, a że biorą się z tego, co było, to już jest osobnicze zmartwienie. Było minęło. Chcesz się w tym tarzać? Proszę bardzo. Peron odjeżdża, a ty zostajesz na torach. Wcześniej czy później, coś cię człowieku rozjedzie. Całe szczęście, że są konkretne zmartwienia, bo można by się w tej taniej filozofii utopić jak w kloacznym dole (...)"

"(...) Powaga powagą, a gastronomia gastronomią, bo Takanasza to jest Zjednoczone Królestwo Dań, Przekąsek i Słodkich Deserów. Taka nasza to jest Strefa Wolna od Kalorycznych Ograniczeń. Takanasza jest gwałtownym przekroczeniem granic Wszelkiej Przyzwoitości jeśli chodzi i umiarkowanie w jedzeniu oraz (symbolicznie) w piciu, bo akurat picie w Takanasza ma umiar i rozsądek. Więc krzątają się po kuchni te wszystkie Dobre Dusze. Krzątają się po kuchni siekając, mieląc, mieszając i gotując. Cedzą, odcedzają, pieprzą i solą “do smaku”. Błyskają ostrza noży, parują zupy, a sosy bulgoczą jak lawa. I jeśli zapytasz człowieku, a na cóż, a po cóż to wszystko - odpowiem: “Po to, żeby było przy czym rozmawiać do bladego świtu”. Bo w Takiejnaszej prowadzi się rozmowy o Sprawach Zasadniczych. W Takiejnaszej nawet dyskusja pozornie błaha i niewinna zamienia się w panel dyskusyjny i czy to się człowiekowi podoba czy nie - wcześniej lub później, staje się człowiek tego panelu aktywnym uczestnikiem. (...)"

"(...) Zasadniczo w przypadku ludzi nikczemnych słowo “zło” to jest jednak jakaś nobilitacja. Ostatecznie ratler nawet jeśli kąsa wciąż pozostaje śmieszny. Po pierwsze rzuca się na smyczy, która go przydusza. Po drugie duży pies wie, że jest duży, a ratlera uwiera to, że jest mały, więc szczeka. Szczeka na tyle piskliwie, że nie sposób tego nie usłyszeć, ale nie na tyle groźnie, żeby się tym przejąć. Nie wiem czy to ma sens, więc lepiej będzie jeśli to zostawię. A jeśli ktoś się oburza, że ja tutaj o ludziach, a psy za przykład biorę, to trudno. Nic na to nie poradzę skoro metafora siedzi jak znalazł. Poza tym nie ja to wymyśliłem. Bajkopisarze robili to i robią od stuleci, a ja - było nie było - też pisywałem bajki przez znaczną część życia. Trochę je pisałem dla siebie, a trochę dla innych. Taka metoda twórcza i sposób na życie. Być może czas na zmiany. (...)"