Jarek Holden

„Jednej nocy mogłaby tańczyć na stole, a następnej ukryłaby się w cieniu. Kiedy stwierdzę, że ją rozumiem, może rozpłynąć się i stać zupełnie nową osobą, a ja będę musiał zacząć wszystko od nowa. Tak właśnie było z Anną”.

Kjersti Anfinnsen wykorzystując GŁOS kobiety samotnej, opisała i rozpisała starość wiarygodnie i ...dolegliwie.

Albania i Kanun – miejscowe prawo zwyczajowe; nie dopuszcza „niezgody” i traktuje kobiety jak meble z Ikei. Samodzielnie można je skręcić i rozkręcić. Tylko kłopot w tym, że instrukcja obsługi to ściema. A stół nagle zamienia się w krzesło...

Paul B. Preciado pisze, jakby nie było granic, jakby świat mógł być rajem. A z drugiej strony Paul B. Preciado pisze tak, że granice się mnożą, a świat jest kotłem piekielnym.

Jest w tym kolażu coś, co mnie chwyciło za gardło; zrobiło spustoszenie. To tekst „Świerk”. Jest przekonywający, nurtujący, z ujmującą kompozycją i niezłą puentą. Kupuję to! Tylko tyle i aż tyle.

Maciej Hen wraca z przytupem. Językowa wspólnota objaśnienia tragiczności losów kilku obcych, kilku swoich, wielu życzliwców.

Jestem oczarowany, zdumiony i pełen nadziei.

Ariane Koch i jej „Gość” w przekładzie Zofii Sucharskiej. Irene Solà i jej „Ja śpiewam, a góry tańczą” z tłumaczeniem Barbary Bardadyn. To literackie bliźniactwo. Koch wprawdzie chodziło o coś innego, ale Sola wspaniale te zamiaryuzupełnia. Przeczytajcie książki razem, po kolei. To siostry. To specyficzne i dosłowne uderzenie pioruna!

Zestaw przetłumaczony z biglem, przywodzi na myśl niegdysiejsze pisanie Philipa Rotha. Te teksty, w których z czynności prostych pisarz tkał pajęczynę wydarzeń z puentą. Niby nic wielkiego jak w powieści „Everyman”. Narrator, oddając w mowie pozornie zależnej myśli bohatera, przedstawia jego (auto)charakterystykę. Tu dzieją się rzeczy zbieżne.

Autor jest reporterem, dokumentalistą. A z drugiej strony czytelnik czuję literacki zapach pluskiew, zaczadzonych garnków, macy, chałki, mąki w piekarni i krwi ściekającej po kolei z ojca, syna, córek i matki.

Książka „jakoby” zaczyna się wierszem „prostym”, lecz doskonałym! Wątroba dostaje przyspieszonej marskości, a oko ma problem z przeskanowaniem czasu teraźniejszego.

Zabobony i blizny! To motto przewodnie tej książki. A miało być o przemianie.