Jarek Holden

Joanna Ostrowska w okopach źródłostanu. Joanna Ostrowska na barykadach ludzi walczących o uszanowanie prawdy.

Gdy prezentowałem okładkę „Strefy” i chwaliłem się (z uśmiechniętymi emotkami), że czytam; nie zdawałem sobie sprawy, z czym przyjdzie mi się zmierzyć.

Taka lektura oczyszcza głowę, filtruje rzeczywistość na nowo. To nie bajka, to literacki newsletter z odpowiedzialności. Powieść dla każdego (sic!)

Powieść North spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem – z miejsca stała się bestsellerem „New York Timesa” i Amazona, a Reese Witherspoon wybrała ją na książkę miesiąca w swoim słynnym klubie czytelniczym Reese’s Book Club.

Jeśli szukacie w prozie metafizyki, to w „Notatkach z terenu” znajdziecie jej pod dostatkiem.

Jakub Nowak zdaje się pysznie bawić, oddając nam powieść nieoczywistą, której forma ewaluuje, a akcja eskaluje. Pisarz papierowe postaci ożywia i daje nam COŚ, czego codziennie nie spotkacie w literaturze. Otóż mamy: brawurowy landszaft. Z pomysłem i w efektownym wykonaniu.

Moja lista nazwisk do powtórzenia/odtworzenia po tej lekturze: Don DeLillo, John Hawekes, Herper Lee, Elizabeth Strout, Jeffa VanderMeera, Marry Karr, Norman Mailer.

Jest to trochę spójne z tym, co zrobił Marcin Dymiter w „Notatkach z terenu” (o książce napiszę w przyszłym tygodniu). On stwarzał, wyławiał, dźwięki. W kolejnych miejscach dostojnie lub z przekorą dowiadywał się czegoś o świecie i o sobie. Tomasz Dalasiński robi to inaczej, a jednak w sposób siostrzany. Interseksualny. Zawadiacka melancholia! Podstępne to wszystko!

Marudzenie Dobrego ze Złym. Gadki szmatki codzienności. A jednak pozorny pamiętnikarski styl uznaję za pomocą dłoń wyciągniętą do czytelnika. Tom to obszerny. Nie to, tamto. Zatem przygotujcie się na rollercoaster. Ale czy jest coś lepszego od zabawy dźwiękami, które wydają słowa?!

Okey. Jarniewicz od lat współpracuje ze światem zewnętrznym na „swoich” zasadach. Jegomość wydłubuje ze zwykłości Tajemnice, Ciąg Niedopowiedzeń. I jest dla mnie bliźniakiem nie Bukowskiego, ale Piotra Sommera.

Męskie pisanie! Odważne połączenia ze starym pisaniem. Ułomności są tylko w czytelniku, który nie potrafi rozszyfrować wszystkich śladów. Literackich. Styl: David Vann. Ernest Hemingway. .... „Podróż do kresu nocy"?! .... A może Erich Maria Remarque.… A jeśli to Karl Kraus? Tropy prowadzą też do Józefa Wittlina, do „Soli ziemi”. (...wojna, która się staje…)

Uwielbiam surrealizm w literaturze. Mnie to bierze i rozbiera na czynniki pierwsze. Jestem zwolennikiem dadaizmu, ale „nieograniczona wolność twórcy” nie zawsze musi mnie rozkładać na łopatki.