Jarek Holden

„Nie/dobry zwyczaj” to akwarium/akwen dobrej rodzinny. Wszystkie „ryby są bliskie sobie”, ale nie wszystkie są takie same. A zaczyna się to tak: „Wiedziałam, jak całe pokolenie chłopców pada niczym anioły nie do odratowania. Nastolatkowie o szarej cerze i z brakującymi zębami, cuchnący amoniakiem i moczem […]

Dlaczego i skąd u mnie pewność, że „Ni szagu nazad, czyli sztuka łowienia wspomnień” jest podobne do „Blasku”. Są mikroelementy, takie jak zainteresowanie Marka sprzętem wędkarskim. Poza tym alkohol i papierosy. Poza tym mężczyzna, którego cień to „ciemność w grobie”. Poza tym przyjaciele, którzy widzą i wiedzą, że Marek wrócił do Polski w jednym celu; rozprawić się z przeszłością.

Mikroopowiadania, miniatury to coś, co mnie „bierze”, co mnie chwyta za gardło. Dlatego w tym roku TY.TU.Ł będzie miał swój almanach krótkich form i z wielką radością przyjąłbym każdy tekst zawarty w nowej książce Moniki Mostowik.

Czyta to się jak pamiętnik. „Ja” dziecko, „ja” dziewczyna, „ja” kobieta. Fotografie lub... obrazy na ścianie. Aurorami zdjęć, obrazów często są ci sami ludzie, ale co rusz pojawiają się w tej historii nowi bohaterowie.

Tłumaczka jest zachwycona wierszem „Sztuka Kochania” i rozumiem ten zachwyt, bo zaczyna się to tak: „ i tak opowiadając ci historie oraz deklamując wiersze zakochiwałam się”

Poezja, a jednak formy podawcze, bo mamy tu i opowiadania, oraz opisy, a także dialogi i monologi. A może to forma otwarta, luźna? Może powinienem porzucić i odrzucić patos i potraktować „Karnister” mniej poważnie?!

Wydawnictwo Czarne wydaje rewelacyjny cykl „Opowiadania amerykańskie”. Zastanawiałem się, czy opowieść Piotra Mareckiego można było podzielić na rozdziały i stworzyć polskie nowele o USA? Truizm! Oczywiście, że można byłoby to zrobić, ale autor — co jest moim największym zarzutem — wybrał łatwiejszą drogę. Tylko pobyt w amerykańskim Radomiu ma potencjał na opowiadanie, cała reszta to marudzenie i ośmieszanie Ameryczki.

Wskazując na pracę Pawła, trzeba zaznaczyć jedno, jego znakomita znajomość prawowitego języka utworów, pozwala mu na wychwytywanie niuansów, a tych w tomie jest sporo, bo sam próbowałem przełożyć krótki utwór „Jedna matka nie jest wszystkimi matkami”.

„Czy wielkość w literaturze wciąż jest możliwa?" - pytała niegdyś Susan Sontag. Po lekturze „Zapomnianych” stanowczo stwierdzam: - TAK!

Zadziwiająca jest konstrukcja tych tekstów, subtelny smutek, który nie jest pisany wprost. Autor zaprasza czytelnika do współpracy. Czytaj, mój drogi, czytaj i myśl!

„Starodrzew” Katarzyny Zając to naprawdę niezła książka z dobrymi wierszami i pięknymi fotografiami oraz zbędnym wstępem. Ale zostawmy wstęp, zajmijmy się poezją. To liryka odręczna, spisywana po przebudzeniu, by sen nie uciekł i również wtedy, gdy autorka chowa się a drzewami, bo codzienność jest okrutna.

Moim ulubionym utworem jest „Ośmiu pisarzy”. Michelle Mari jednocześnie z nas kpi i prowadzi, „zapewniając fantastyczną ciągłość”. Osiem nazwisk tego pisarskiego giganta to; Joseph Conrad, Daniel Defoe, Jack London, Harman Melville, Edgar Allan Poe, Emilio Salariat, Robert Louis Stevenson, Juliusz Verne”.