Bartek Fetysz

"(...) Live shows zaczynały się od 19:45 i trwały do 23.20. Malutką garderobę dzieliliśmy z jakąś tam inną artystką, która w Eurowizji brała udział ileś tam lat temu. Wszyscy sympatyczni, Krzysiek i Zuzka się rozciągali, Justyna jak zwykle podśpiewywała, Benny mocował jej odsłuch i mimo że Justyna występowała dość późno, to musieliśmy być tam wcześniej. Uprawiać nicnierobienie w chujowym pokoiku (...)".

"(...) Miałem kiedyś taką Nokie z qwerty klawiaturą, która wyglądała jak Blackberry, którego bardzo pragnąłem, bo miał go ktoś w "Sex and the City", ale ta marka była jakoś kosmicznie droga. Natomiast ta Nokia, chyba model E63, to był telefon mojego życia. Przyjechałem z nią do Londynu i ona robiła tak zajebiste zdjęcia, że w klubach byłem samozwańczym, nadwornym fotografem i moje szaleństwa lądowały na ich stronach (...)".

"(...) Męskie “Jestem ofiarą mobbingu” dla niektórych brzmi tak, jak kiedyś pytanie Leppera “Jak można zgwałcić prostytutkę?”. Dzisiaj, to kuriozalne pytanie, w dobie największej chyba emancypacji kobiet, zaczyna dotyczyć mężczyzn, którzy doznali jakiejkolwiek formy przemocy – czy to psychicznej czy fizycznej. Kiedy kobieta, otwarcie opowiada o byciu ofiarą gwałtu czy przemocy – narodowe wsparcie. Kiedy mówi o tym mężczyzna – chichy, śmiechy. Bo jak można zgwałcić faceta? (...)"

Królewna Ścieżka i Siedmiu Krasnoludków, czyli bajka dla dorosłych. Tekst archiwalny. Pisany kompletnie na trzeźwo.

"(...) Siedzę przed laptopem i błyska, a ja przypominam sobie jak za dzieciaka, moja prababcia Mania w trakcie burzy wystawiała w oknie obrazek Jezusa, oby grzmoty ominęły dom. Ponoć jakiejś sąsiadce w Ćmielowie piorun pierdolnął w dach i spłonęła jej cała chata, a jakiegoś innego sąsiada to nawet zabił. Od dziecka karmiła mnie więc strachem, ale ja się burzy nigdy nie bałem, bo mam od zawsze burzliwe życie (...)". 

"(...) co niektórzy robiąc z siebie debili w sieci, kupują za gotówkę mieszkania, a inni, zdolni i utalentowani ledwo wiążą koniec z końcem. Czekają na zlecenia zastanawiając się czy przyjdą. I marnieją, kiedy powinni kwitnąć. Nie chcę marnieć za życia. Chcę za życia żyć. Postanowiłem zatem zmienić swoją ofertę i progi (...)".

"(...) Londyn to miasto, w którym wciąż szuka się trzech rzeczy, pracy, mieszkania albo partnera/partnerki. Pracę mam, chociaż ze zleceniami bywa różnie, mieszkanie też mam, a partnera ani partnerki nie szukam od lat, wszak nadzieja mnie na to opuściła zupełnie i uprawiam miłość do siebie samego. A przynajmniej się staram. Trudna to sztuka i wymaga poświęceń, ale przede wszystkim samozaorania we własnych oczach i przyznania się do błędów, porażek, potknięć, nałogów. Do rozliczenia się ze sobą "za zimno". Lato temu nie służy, bo to czas, w którym najchętniej bym się zahibernował i związał ze swoim łóżkiem na amen. Obudził we wrześniu (...)".

"(...) Mam alergię na słowo "trend" i "trendy". Co jest zabawne, bo lata temu, mieszkając jeszcze w Polsce, religijnie wręcz kupowałem magazyn modowy właśnie o nazwie "Trendy". Naczelnym był Piotr Zachara i był fantastyczny! Nie pamiętam, czy to była jakaś odnoga Twojego Stylu, ale miałem każdy numer. W jednym z nich była na końcu ankieta, na cztery strony. Byłem wtedy raczkującym fashion victim (dzisiaj bardzo się wstydzę tego etapu swojego życia), ale postanowiłem, że najskrupulatniej jak potrafię ją wypełnię. To były jakieś wczesne lata dwutysięczne, miałem ze dwadzieścia lat i po cichu marzyłem o angażu do prestiżowego magazynu (...)".

"(...) W Oslo bardzo szybko dotarło do nas, że Norwedzy się nie pierdolą i nawet eurowizyjne pre-party musi chodzić jak szwajcarski zegarek. Miało nas to przygotować przed finałem w Bazylei? Możliwe. W miejscu prób mieliśmy być o 16:30, niby osiem minut z buta od hotelu, w którym przebywaliśmy. Spotykamy się w lobby (...)".

"(...) Wracając do pokoju po śniadaniu koło dziewiątej, wpadliśmy na Justynę, która tego dnia, chyba rekordowo późno jak na swoje możliwości schodziła sama na śniadanie. Oczywiście w stanie "idzie diva", szorty, kozaczki, okulary, delikatny makijaż, ale fryzura perfect. Kapci nie miała (...)".

"(...) Iga Świątek wygrała Wimbledon i wystąpiła w kiecce od Victorii Beckham i się zaczęło. Że marszczenia nie takie, że kolor nie taki, że jeszcze tylko jej spinek brakowało, a ja sobie myślę, że marzę o tym, żeby odjebać się wreszcie od mówienia ludziom jak mają się ubierać. Przecież wszyscy mamy lustra i patrzymy w nie przed wyjściem z domu. Skoro czujemy się ze sobą dobrze, to dlaczego jakieś pizdościskary wmawiają nam, że tak nie jest? (...)"

"(...) Za oknem świeci słońce. Chciałbym je zgasić. Chcę żeby była noc. Najczarniejsza z najczarniejszych. W kolorze smoły. Chcę żeby połknęła słońce i świat (...)".