Bartek Fetysz

"(...) Niebieski "ptaszek" przy nazwisku na Fejsie czy Instagramie jest jak hologram na kasetach w latach 90-tych. Odróżnia oryginał od pirata. Chociaż powinienem o tym pisać w czasie przeszłym, bo dzisiaj, każdy może go sobie doczepić, ozdobić nicka jak dupę korkiem analnym zakończonym końskim, kolorowym włosiem. W sieci stajesz się zauważony, kupiony jak Obserwujący z Turcji kilku nadwornych celebrytek, a w realu, z korkiem w dupie jesteś personifikacją My Little Pony. Bez końskiego certyfikatu umożliwiającego start w zawodach w Ascot (...)".

(...) Każda przemoc psychiczna zaczyna się tak samo. Nigdy nie jest jej winna toksyczna osoba. Wmanipulowani zostajemy w mechanizm - to nie ja, to Ty. Gdyby nie Twoje zachowanie to ja nie zachował/abym się w ten sposób. Słownie napisane usprawiedliwienie z dania komuś psychicznie lub fizycznie wpierdol. Czy wszyscy jesteśmy na swój sposób nieco toksyczni? Czy może dzielimy się na toksyków i ich ofiary? (...)

(...) Często jest tak, że gdy umiera "legenda" i ktoś zaczyna opowiadać o swojej traumie z nią związaną - słyszy się - dlaczego teraz? Dlatego, że mogę. Bo kiedy podpisujesz umowę o pracę - to przez kolejne X lat nie możesz o niej mówić publicznie. W moim przypadku były to 3 lata. Po zwolnieniu, które psychicznie mnie zniszczyło, bo nigdy nie doświadczyłem takiej ilości przemocy psychicznej - przestałem pisać. I przez kolejne 3 lata - nie napiszę ani słowa, składając w sobie początki depresji (...)  

(...) Kiedy słyszę, że Westwood zmarła - nie jest mi przykro. Przykro musiało być mojej koleżance, Chloe Jasmine, z brytyjskiego X-Factor, którą ta wyjebała z pokazu mody, bo "ma za grube nogi" (...). 

(...) Jest styczeń, mam za sobą kilka dywaników, nagan, wszystkie sponsorowane są przez Lydię. Czuje się tak pewna na swojej pozycji, że kiedy na jednym z porannych spotkań, po spotkaniu z Carlo i Norbertem, mam przekazać teamowi ich zalecenia co do sprzedaży - przy wszystkich, prycha i mówi: -W ogóle go nie słuchajcie, bo to są farmazony. Farmazony, które wypisane mam przez CEO w punktach (...).

(...) Vivienne przyjeżdża do showroomu obejrzeć nową kolekcję. Projektuje wtedy tylko GOLD Label. RED Label projektowane jest przez kogoś z Islandii. Anglomanię tworzą studenci. Za grosze albo na stażach. Oczywiście bezpłatnych. Z Westwood nie można się witać, najlepiej unikać, ale ta widząc kolekcję zaprojektowaną przez Islandczyków wpada w szał. CO TO KURWA JEST, słychać z showroomu na dole. Wita się tylko z Catherine i CEO, resztę traktując jak duchy (...). Westwood jest opryskliwa, wszystkich ma właściwie w dupie. Wcale mi się to nie podoba, upada budowany przeze mnie jej status jako IKONY (...).

(...) Nadchodzą jednak święta, składamy sobie życzenia. Wszyscy stali pracownicy (ja nie) mają rabat na 70% na zakupy. Ale nagle, widząc, że twarz mi zjeżdża ze smutku do grobu, Lydia oferuje mi swój rabat. Kurtuazyjny uścisk z nią jest jak próba zmasturbowania kobry (...). Poznam także możliwości samej Vivienne Westwood, której: CO TO KURWA MA BYĆ, będę słyszał w uszach jeszcze przez wiele miesięcy. Okaże się to bowiem jej ulubionym zwrotem, którym poniża nie tylko pracowników, ale również i modelki (...).     

(...) 15 grudnia 2013 roku odchodzę z Penhaligon's. Na drugi dzień przekroczę drzwi do wymarzonego, wydawać by się mogło, miejsca pracy. Oficjalnie spełniam swoje marzenie - jestem częścią zespołu Vivienne Westwood. Biuro prasowe, znajdujące się na piętrze i praca tam, bo taki jest mój cel, wydają się być w zasięgu ręki. Bliżej być nie mogę. Jedną stopą jestem już w drzwiach. Nie wiem jeszcze wówczas, że tak mi tymi drzwiami w nią pierdolną, że będzie złamana w kilkunastu miejscach (...).

(...) Na drugą turę rozmów idę 20-tego listopada, odziany w rurki i jebitnie pomarańczową, oversizową bluzę od Moniki Ptaszek. Widać mnie z drugiego końca ulicy. Jest listopad, dobieram do tego skórzaną kurtkę z ćwiekami od Matthew Williamsona, glany Dr Martens i czarno biały, dwumetrowy wełniany szal. Wyglądam jak biała wersja Lennego Kravitza ze słynnego zdjęcia, na którym zaplątany jest w szal wielkości kosmosu. Norbert, nowy CEO jest mną zachwycony. Rozmowa ma miejsce na Conduit Street, na drugim piętrze w showroomie. Jeszcze w jej trakcie - prosi z dołu managerkę sklepu, Catherine i właściwie przedstawia mnie jako nowego supervisora (...).

(...) Mam na tym zdjęciu 29 lat. Zostało zrobione dziesięć lat temu. Mam na nim więcej włosów, mniej zmarszczek i kilogramów. Mam również mniej wiedzy i w życiu pozwalam się wciąż traktować ludziom jak gówno, którym nie jestem. Jestem również przed zwolnieniem u Vivienne Westwood - jako kierownik jej flagowego sklepu na Conduit Street, ale jeszcze o tym nie wiem. Nie wiem także, że wymarzona, wydawać by się mogło praca, okaże się największym w moim życiu koszmarem, otwarciem drzwi do przemocy, traumy, bezrobocia i prawie bezdomności. Dlatego, kiedy za życia Westwood wygłaszała słynne "Buy less, choose well" - powtarzałem, że klimakterium popierdoliło się jej z klimatem, bo powinna zacząć zmiany od swojej firmy, w której najniższe stawki i poniżanie ludzi było normą. Na którą panowało odgórne przyzwolenie (...).