Bartek Fetysz

"(...) Pokaz kolekcji Victorii Beckham miał miejsce 17 września 2018 roku w Thaddaeus Ropac Gallery w Ely House, 37 Dover Street w Londynie vis à vis jej butiku. Jako pracownicy - wszyscy dostaliśmy na niego zaproszenie, ale podglądałem go tylko zza kulis przez dwie minuty, bo zaraz po nim - u nas w sklepie odbywał się after party. I byli na nim WSZYSCY WAŻNI (...)".

"(...) David jest mega sympatyczny i bardzo kulturalny. Słowo, które najbardziej mi do niego pasuje to "ludzki" (...). Żartujemy, rozmawiamy, on mnie zagaduje o football w Polsce, ale o piłce nożnej to ja wiem tyle, że na boisku murawa jest zielona (...)".

"(...) Victoria przychodzi punktualnie do butiku sama ubrana w dżinsy, t-shirt, wielkie okulary i nieodłączne szpilki. Ma zaczesane i spięte w kucyk włosy. Wita się zawsze ze wszystkimi, zamienia parę słów (...)".

"(...) Bieda deluxe to stan, w którym jesteś biedakiem, ale wyglądasz deluxe. I wszyscy myślą, że pierdzisz funtami (albo inną walutą), ale to nieprawda. Kocham ten stan (...)". 

"(...) Przyjaźniłem się przez lata z pewną "osobistością". Miała zatarg ze znaną piosenkarką. Tak wynika z założonej karty obdukcyjnej (...). Dlaczego w tym tekście jest bezimienna? Bo medialne przyjaźnie często się kończą, jeśli zaczynasz odnosić sukcesy i zyskiwać rozpoznawalność pióra. “Ja Cię odkryłam” słyszałem po każdym głośniejszym tekście. Zastanawiałem się jak, skoro to ja proponowałem jej wywiad zanim jeszcze się w ogóle znaliśmy, a w mediach już od jakiś 5-6 lat pracowałem. (...)" BP (tak ją nazwijmy - skrót od “Była Przyjaciółka”) co jakiś czas przypomina się w mediach i nie może pogodzić się z tym, że minęły czasy jej chwały, choć nie wiem, czy kiedykolwiek, tak naprawdę, je miała. Rola drugoplanowa czy ogony to jednak nie rola główna, ale tak je przedstawiała. W głowie z umiejętności i rozpoznawalności Meryl Streep, a w rzeczywistości twarz Tele-Tygodnia. Nie waż się podważyć wielkości, bo od razu słowna gilotyna (...)".

"(...) Wydaje mi się, że świat był kiedyś lepszy. Że lepiej funkcjonowaliśmy jako społeczeństwo. Że rodzina i przyjaźń były na pierwszym miejscu, że te więzi trwały wiecznie i były nierozerwalne. Że się naprawiało, a nie wymieniało czy wyrzucało. Wymieniało się żetonami, reklamami, karteczkami, naklejkami, ale nie filarami zaufania. Nie handlowało się uczuciami (...)".

"(...) Niebieski "ptaszek" przy nazwisku na Fejsie czy Instagramie jest jak hologram na kasetach w latach 90-tych. Odróżnia oryginał od pirata. Chociaż powinienem o tym pisać w czasie przeszłym, bo dzisiaj, każdy może go sobie doczepić, ozdobić nicka jak dupę korkiem analnym zakończonym końskim, kolorowym włosiem. W sieci stajesz się zauważony, kupiony jak Obserwujący z Turcji kilku nadwornych celebrytek, a w realu, z korkiem w dupie jesteś personifikacją My Little Pony. Bez końskiego certyfikatu umożliwiającego start w zawodach w Ascot (...)".

(...) Każda przemoc psychiczna zaczyna się tak samo. Nigdy nie jest jej winna toksyczna osoba. Wmanipulowani zostajemy w mechanizm - to nie ja, to Ty. Gdyby nie Twoje zachowanie to ja nie zachował/abym się w ten sposób. Słownie napisane usprawiedliwienie z dania komuś psychicznie lub fizycznie wpierdol. Czy wszyscy jesteśmy na swój sposób nieco toksyczni? Czy może dzielimy się na toksyków i ich ofiary? (...)