Bartek Fetysz

"(...) Mam mózg w formacie haute couture i naprawdę upchnięty mam w nim cały barok. Jest mutantem, zmutowało mi w nim bogactwo przemyśleń. Czasami myślę nawet, że jest w nim naprawdę luksusowo. Czuję przesyt codziennych myśli, a co dopiero gdyby je podlać psychodeliczną benzyną. Istny pożar w burdelu, wszystkie dziwki neuronów płoną żywcem bez stosu. Na bramce ja, nieczuły na ich krzyki burdeltata. Tylko mi szalik nałożyć i od razu michę mam uśmiechniętą jak nowy Prezydent. Fetysz kibol. W dodatku narodowiec. Umysłowy strażnik Ćmielowa (...)".

"(...) Tkwię obecnie w romantycznym uścisku z pisaną teraz książką. Wkręciłem się i w brzuchu mam motylki, kiedy siadam do laptopa i piszę kolejne rozdziały. Ale stan zakochania nie będzie trwał długo i gdybym miał opisać na dzisiaj relację z "Zanim zgaśnie światło na Facebooku to brzmiałby: "W związku z...". Za kilka tygodni status zmienię na "To skomplikowane...". A przed premierą to już będzie: "Samotny" albo "Wdowiec", bo po tygodniach redagowania swojego tekstu przez obcych, będę go szczerze nienawidzić (...)".

"(...) Kilka lat temu poznałem pewnego pisarza. Debiutował wtedy pierwszą książką, nie miał zbyt wielu Obserwujących, ale zaczęliśmy gadać na Fejsie, spodobała mi się jego historia, wydawał się być zajebistym facetem. W niedługim czasie zaczął nazywać mnie swoim "Przyjacielem". Jego książkę przeczytałem, napisałem felieton, kolejne kroki supportowałem i dzieliłem się jego sukcesami i projektami na swoich profilach. Przyjaciołom trzeba pomagać! Spotykaliśmy się, publikowaliśmy wspólne foty na Instagramach, nowa przyjaźń w przestrzeni social mediów. I było super. Do momentu (...)".

"(...) Będąc niedawno w Polsce spotkałem "przyjaciółkę". Dawną, wręcz zamierzchłą. Przyjaźniliśmy się bardzo jakieś dwadzieścia lat temu i do dzisiaj mam do niej sentyment. Zawsze była mi bliska, ale potem nam się drogi rozjechały. W międzyczasie gdzieś tam się spotkaliśmy i za każdym razem komentowała wygląd mojego ciała. Z takim podłym uśmiechem. Żeby nie było, że mnie słownie oszpeca, że mentalnie mnie niszczy. Bo w życiu miałem wiele wcieleń - od kościotrupa po walenia. Teraz jestem bardziej, w swoich oczach, tłusty, ale ona zawsze była po prostu gruba. Nie mam problemu z używaniem słowa "gruby" albo "gruba", bo w dzisiejszych czasach idziemy w jakąś polityczną poprawność i udajemy, że spasienie to rozmiar plus size, a nie otyłość (...)". 

"(...) jeśli nie jest Pan jedynie sfrustrowanym , bezrobotnym pedałem i ciotą - a inteligentnym młodym dziennikarzem, który ma ambicje na wiecej niż emocjonalne wpisy, nie tylko na moim FB, (…) to zalecam analizę swot :-) Wszelkich sukcesów:-) Neprwdę stabilnych i wielkich, zawsze i wszędzie:-) (...)"

"(...) Mama urodziła się 9-tego października, ja 12-tego i widzę w nas typowe dla Wag zachowania. Na wszystko mamy paragony. Wydarzenia cytujemy datami i godzinami, bo na wszystko mamy screeny, notatki, kalendarze i maile. Ani ze mną, ani z nią, w grę "ja tego nie powiedziałem/am", "było inaczej", nikt nie wygra, nie ma chuja, zasypiemy go makulaturą dowodów. Następuje natychmiastowe zmiecenie z planszy. Game over, kup se rower (...)".

"(...) Szwędamy się po klubach, chodzimy do Shadow Lounge na Soho i East Bloc na City Road. Oba już nie istnieją. Nasze rejvy potrafią tam trwać cały weekend. Wszystkich tam znam, więc nigdy nie płacimy za wejściówkę. Alise, z którą dalej mieszkamy, jest bardzo zazdrosna o naszą przyjaźń. Wtedy wcale dużo nie pijemy, ale Alise zawsze zajebana jest do granic możliwości. Wtedy mało się mówi o zdrowiu psychicznym i depresji. Wcale o nich nie myślimy, bo liczy się techno, a dla Audrey jeszcze koks, który namiętnie wciąga (...)".

"(...) Nigdy nie zapomnę jak po powrocie do domu, kiedy tamta też wróciła dopiero co z pracy jako sprzątaczka - przy wszystkich zrobił jej awanturę, że nie ma pod ryj podstawionej kolacji. Siedziałem wtedy przy tym stole z koleżanką, która przyszła mnie odwiedzić. I nie pamiętam dlaczego, były tam wolne tylko trzy krzesła. Dwa okupowaliśmy my, jedno stało wolne. I on na nim usiadł, mając wyjebane na to, że jego dziewczyna, również zmęczona, po ugotowaniu mu paszy nie ma gdzie usiąść. -Możesz stać - powiedział do niej.  -Że co? - zapytałem (...)".

"(...) Jak to: NIE PIJESZ? MASZ PROBLEM? NIE UMIESZ SIĘ BAWIĆ? Weź, skończ pierdolić, przecież raz na jakiś czas można, chociaż raz na jakiś czas staje się czasami, a czasami staje się częściej, a częściej staje się kilka razy w tygodniu, a kilka razy w tygodniu staje się codziennie (...)".

"(...) O Brooklynie napisano w brytyjskiej prasie wszystko. Że to nepo baby, że pracę jako fotograf na London Fashion Week dostał tylko przez nazwisko, że to nierób, ćpun, alkoholik, gruby, brzydki, że do ojca to mu daleko. Zakała rodziny. Z jego żony zaś zrobili jakąś rozhisteryzowaną niunię, która ma na pieńku z Victorią. Brytyjskie tabloidy to jest inny układ planetarny. Zaszczuły tyle osób publicznych, że naprawdę mają krew na rękach (...)".

"(...) Nie wiem właściwie jak opisać Bicester Village - to jest jakby zakupowy resort dla klasy średniej. Składa się z markowych outletów, w których sample, stare kolekcje albo i nowe, ale z defektem można kupić do 80% taniej. To 80% to przesada i reklamowy chwyt, chyba, że coś jest wybitnie brzydkie, bo za koszulki wciąż trzeba zapłacić koło setki funtów. Dla mnie sto funtów za t-shirt to jest jakieś nieporozumienie. Ale ustaliliśmy już kiedyś, że ja uprawiam biedę deluxe. Do wioski projektantów jedzie się niecałą godzinę (...)".

"(...) Przychodzę do pracy po weekendzie. Zamówień od cholery, siedzę w przymierzalni na dole i latam między nią, a magazynem przynosząc wciąż nowe rzeczy i zamawiam brakujące rozmiary, bo to też moja działka. Wpada Toro. -Dzwoni Kate - mówi.  Biorę od niej telefon i słyszę głos, który rozpoznam wszędzie i o każdej porze dnia i nocy. I wtedy w ogóle nic nie jest normalne, sram żarem, jąkam się z wrażenia, bo po drugiej stronie mam na linii Kate Moss (...)".