Bartek Fetysz

"(...) To nie była łatwa decyzja, ale po prawie dekadzie pisania dla Mety, mam dość darmowej pracy w tejże światowej korporacji. Oprócz niezbyt chcianej rozpoznawalności, niebieskiego ptaszka obok nazwiska i grupy wspaniałych Czytelników, ta praca przyniosła mi więcej stresów niż radości. Bo niezależność i szczerość mają swoją cenę - stajesz się konkurencją dla hermetycznego mainstreamu i zatopionych w układach mediach (...)".

"(...) Trafiłem na dno Internetu. Kłamię teraz bezczelnie, bo na bank jest dno dna i za moment je odkryjemy, ten ocean jest bez dna, jest bezgraniczny. Ta ślizgawka jest bez końca, ewentualnie ma przystanki. Przystanąłem dzisiaj na kilku, żeby złapać oddech, czytając o kolejnych przez Was nominowanych i włos na ciele mi się zjeżył (...)".

"(...) Od pokoleń kobiety w ciąży sprowadza się do roli mikrofalówek. Mają być obrotne, w miarę ciche, rozgrzane matczynym uczuciem i piszczące pod koniec. Najlepiej, gdyby w trakcie nie wychodziły z domu, nie pokazywały obrzmiałych ciał, nie miały mdłości, nie narzekały, bo przecież ciąża to dar Boży. Tylko niewdzięczne narzekają i rzygają pod siebie, a przecież powinny srać brokatem i tęczą (...)".

"(...) Niebieski "ptaszek" przy nazwisku na Fejsie czy Instagramie jest jak hologram na kasetach w latach 90-tych. Odróżnia oryginał od pirata. Chociaż powinienem o tym pisać w czasie przeszłym, bo dzisiaj, każdy może go sobie doczepić, ozdobić nicka jak dupę korkiem analnym zakończonym końskim, kolorowym włosiem. W sieci stajesz się zauważony, kupiony jak Obserwujący z Turcji kilku nadwornych celebrytek, a w realu, z korkiem w dupie jesteś personifikacją My Little Pony. Bez końskiego certyfikatu umożliwiającego start w zawodach w Ascot (...)".

"W dzisiejszych czasach nie tylko zwierzęta są niewolnikami. Myśmy się też na własne życzenie przywiązali do swoistej budy. Do ekranu rozgrzanego smartfona. Paluszki gorące, ekran parzy, słoneczne Coco Jambo dla kciuków i wskazujących, swipe, swipe, za to w sercu kompletny mróz. I w pełni zaawansowany, nieuleczalny i na wszystko odporny konsumpcjonizm. Wycinamy drzewa, żeby przez dwa tygodnie umierały w salonie, wydajemy pierdyliard monet na jakieś niepotrzebne prezenty, uzależnieni jesteśmy od błyszczących jebadełek, a zapominamy o tym, o czym powinniśmy pamiętać – o miłości. I żalimy się w mediach społecznościowych na samotność".