Jarek Holden

Do kanonu miłości, starości, należy dopisać (dołączyć) nasze relacje z Bogiem, ze zwierzętami. Pytania o to, czy np. kot ma twarz, co z jego duszą, co z cierpieniem? Co z ludzką próżnością, co z relacją matki z dziećmi, co z wolnością? Czego od świata oczekuje kleszcz, a czego pragnie człowiek?!

Tłumaczka jest zachwycona wierszem „Sztuka Kochania” i rozumiem ten zachwyt, bo zaczyna się to tak: „ i tak opowiadając ci historie oraz deklamując wiersze zakochiwałam się”

„Kos kos jeżyna” to samo dobro literackie, to mieszalnia form i jednak unikalny indywidualizm, w której Etero oddaje nam całą siebie. Etero, kobieta pod pięćdziesiątkę już na pierwszych stronach książki, ratuje swoje życie, by potem zatracić się w monologu – spowiedzi.

„Babie lato”, książka, którą warto przeczytać, ale przede wszystkim należy ją przeżyć, bo nie jest oderwana od rzeczywistości, jest jak mokra, zimna koszula nałożona na ciepłe ciało. Ale przecież zostały nam jeszcze: wiara, nadzieja, miłość. Sztandary człowieczeństwa.

Ta proza budzi szacunek. Jest pełna obrazów zachodzących na siebie. Jest opowieść o miłości bez miłości, są wspomnienia, które mogą okazać się zwykłą blagą...

Wziąć tu wszystko pod lupę jest zadaniem godnym detektywa. Komponenty tej prozy są niezliczone.

Kobieta od podszewki. Sprawy ukrywane, skrywane, pokrywane patyną niepamięci. Emilie Pine z konsekwencją podążą w literacki świat, który ma poznać, zrozumieć siłę samotności i lęków, które paraliżują, dekoncentrują.

Największym walorem tej narracji jest nieokreśloność czasu. Bo opowieść ta mogła dziać się w czasach wiktoriańskich, latach sześćdziesiątych, a także „tu i teraz”.

Pierwsza refleksja jest taka, że jestem zaskoczony. Językiem. Słowotok Wery, głównej bohaterki powieści zadziwia.

Nic nie musicie. I tak dokonujecie głupich wyborów, ale w międzyczasie powinniście sięgnąć po garść drobnych, po „Dużo drobnych”!

Rozległe spojrzenie, które proponuje amerykańska pisarka, to nie tani lanszaft. To też nie arcydzieło. To niesamowicie przyzwoity obraz kobiety udręczonej, ale zwycięskiej.

A gdyby… zabić?! A gdyby… umrzeć?! A gdyby… uciec?! A chociażby odpocząć. Nauczyć się stawiać granicę?! O "Komodo" Davida Vanna.