Jarek Holden

Najmocniejszą stroną „Niedobrego zwyczaju” jest język i niesamowita umiejętność Portero w budowaniu postaci. Czuć taniec Alex, ale także ciosy, które zadają oprawcy. Jest delikatność i brutalność Madrytu. Akceptacja, a zarazem jej brak ze strony rodziców Alex.

„Nie/dobry zwyczaj” to akwarium/akwen dobrej rodzinny. Wszystkie „ryby są bliskie sobie”, ale nie wszystkie są takie same. A zaczyna się to tak: „Wiedziałam, jak całe pokolenie chłopców pada niczym anioły nie do odratowania. Nastolatkowie o szarej cerze i z brakującymi zębami, cuchnący amoniakiem i moczem […]

„Kos kos jeżyna” to samo dobro literackie, to mieszalnia form i jednak unikalny indywidualizm, w której Etero oddaje nam całą siebie. Etero, kobieta pod pięćdziesiątkę już na pierwszych stronach książki, ratuje swoje życie, by potem zatracić się w monologu – spowiedzi.

Lektura uwodzącą i zwodząca. Bohaterowie tych opowiadań mają swoje fobie, należą do świata zasuszonych samotników, nawet wtedy, gdy są w związku lub codziennie rozmawiają przez telefon z matką. Życie, które uwiera, boli. Życie na umysłowej krawędzi.

Świat Marzeny i Bruna, bohaterów książki, jest inny; inaczej poukładany, a zarazem zaburzony. A jednak nie tylko przeszłość ich łączy, nie tylko to, że są Żydami. Mianownikiem jest rozwarstwienie, dekompozycja ich pragnień.

Karol Dickens w najlepszym, lecz współczesnym wydaniu. Nie ma tutaj takiej fali mizoginizmu, ale nie zalewa też tsunami feminizmu.

Rzecz dzieje się w Meksyku i ma to ogromne znaczenie dla przebiegu narracji, bo tutaj nad Wisłą takich zdarzeń i wydarzeń po prostu nie ma, nie było i nie będzie. A jednak jest w tym tekście spory uniwersalizm. To zawodzenie i uwodzenie zranionych – poranionych kobiet.

Monika Helfer pisze od dziesięcioleci. Urodzona w 1947 roku Austriaczka miała swoich odbiorców we wszystkich grupach wiekowych, jednak to, co stworzyła w „Die Bagage”, czyli „Hałastrze” spowodowało, że i my możemy cieszyć się tym pisarstwem.

Poplątawszy muzykę, narkotyki, literaturę Górniak bawi się formą stosowaną przez amerykańskich pisarzy w latach siedemdziesiątych i połowie osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Z tej plątaniny, z udziałem Andrzeja Sosnowskiego, wyszła mu niezła proza.

Rozkładam przed sobą wydruk tej książki, kilka kartek, bo mam wersję elektroniczną i zastanawiam się nad tym, ile jeszcze jest książek, które odkryję po latach. W nowych wydaniach, świeżych obwolutach, w pionierskich tłumaczeniach?!

Carla i Gonzalo, niegdyś młodzi kochankowie, długo się nie widzieli, ale kiedy wpadają na siebie na ulicach Santiago, ich miłość nagle odżywa. Gonzalo poznaje Vincenta, syna Carli, i próbuje sprostać roli partnera oraz ojca, do której nigdy nie pretendował. Owszem, marzył o wspólnocie, ale innej – chciał dołączyć do barwnego grona chilijskich poetów.

Początek tej prozy nie jest jasny – czy mamy do czynienia z apokaliptycznym zapisem – rozpisem – „jakiejś” wojny, czy może jednak to wydarzyło wtedy, gdy za moment mieli urodzić się moi rodzice. (Moja mama kilkadziesiąt kilometrów stamtąd). Koniec Drugiej Wojny Światowej. „Wyzwolenie” – Zniewolenie?!